Συμφωνία να ‘ναι κι ό,τι να ‘ναι. Αυτή ήταν η προτροπή μέρους της αντιπολίτευσης τον περασμένο Ιούλιο, όταν η χώρα βρέθηκε με το ένα πόδι εκτός ευρώ. Οι κραυγές αγωνίας εισακούστηκαν. Το «ό,τι να ‘ναι» ήρθε. Και η αντιπολίτευση όχι μόνο το ψήφισε, αλλά το ψήφισε και «όπως να ‘ναι».

Αυτό φαίνεται ότι ήταν και το μεγαλύτερο λάθος των κομμάτων της αντιπολίτευσης, που μέμφονται τώρα τον Αλέξη Τσίπρα ότι τους εγκλώβισε σε μια μαραθώνια σύσκεψη στο Προεδρικό για καθαρά επικοινωνιακούς λόγους. Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, μάλλον έχουν δίκιο. Ο Πρωθυπουργός τούς παγίδευσε. Εξαρχής ο τρόπος με τον οποίο προαναγγέλθηκε –μέσω διαρροών –και στήθηκε εκ του προχείρου η σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών προοιωνιζόταν το ναυάγιό της για την αντιπολίτευση, όχι όμως και για τον Τσίπρα.

Οχι μόνο επειδή εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία για να εμφανιστεί ο ίδιος ως υπεύθυνη δύναμη έναντι των «παλιών» κομμάτων που ως κυβερνήσεις ψήφισαν περικοπές συντάξεων. Ούτε μόνο επειδή μπορεί πλέον να διατείνεται στους δανειστές ότι αν δεν περάσουν τα δύσκολα μέτρα, το ανάθεμα θα βρίσκεται στην πλευρά της αντιπολίτευσης. Αλλά κυρίως επειδή το να ζητά συναίνεση το πρόσωπο που ως ηγέτης της αντιπολίτευσης τορπίλισε κάθε έννοια συνεννόησης, μοιάζει τουλάχιστον με κακόγουστο αστείο.

Ας πρόσεχαν. Οταν δήλωναν τον περασμένο Ιούλιο και Αύγουστο ότι θα ψήφιζαν τα πάντα αντιλαμβανόμενοι ότι η χώρα κινδύνευε να εκπαραθυρωθεί από την ευρωζώνη, σήκωσαν τα χέρια ψηλά. Ψήφισαν το τρίτο Μνημόνιο αβίαστα και αβάδιστα και ο Τσίπρας τούς έστειλε αδιάβαστους.

Δεν ζήτησαν προαπαιτούμενα. Δεν έβαλαν κανέναν όρο στον Πρωθυπουργό. Ούτε την αλλαγή του εκλογικού νόμου ούτε τη συνταγματική αναθεώρηση. Τώρα είναι αργά για δάκρυα.

Ο Πρωθυπουργός τούς χρησιμοποίησε και τότε –δεσμευόμενος ότι δεν θα προχωρούσε σε πρόωρες εκλογές –και τώρα, κατηγορώντας τους ότι υπονομεύουν την εθνική γραμμή στο Ασφαλιστικό. Λεπτομέρεια με σημασία: η συμφωνία της 12ης Ιουλίου που ψηφίστηκε από όλους (πλην του Βασίλη Λεβέντη) προβλέπει την κατάργηση της ρήτρας μηδενικού ελλείμματος και για τις κύριες και για τις επικουρικές συντάξεις, εκτός αν βρεθούν ισοδύναμα.

Ομως, τις επτά ώρες που κράτησε η σύσκεψη των αρχηγών στο Προεδρικό Μέγαρο, η αντιπολίτευση παρέμεινε εγκλωβισμένη στο κυβερνητικό της παρελθόν. Και η κυβέρνηση στον διχαστικό λόγο και τις μαξιμαλιστικές προσδοκίες που καλλιέργησε ως αντιπολίτευση, αδιαφορώντας για την οποιαδήποτε συνεννόηση.

Η εθνική συνεννόηση δεν επιτυγχάνεται στο πόδι με τηλεφωνήματα της τελευταίας στιγμής. Δεν γίνεται χωρίς συγκεκριμένες προτάσεις και με προσχηματικό διάλογο με όρους παγίδας για μέτρα, το δημοσιονομικό σκέλος των οποίων είναι ήδη προαποφασισμένο. Ούτε με εκβιασμούς για τη σύσταση Εξεταστικών Επιτροπών.

Αν το βράδυ του Σαββάτου μετά το δις εξαμαρτείν έναντι του Τσίπρα οι εκπρόσωποι της αντιπολίτευσης έμοιαζαν με ιδανικούς αυτόχειρες που «γυρίζουν το κλειδί στην πόρτα και σέρνουν για τελευταία φορά τα βήματά τους», ο Πρωθυπουργός και οι ελιγμοί του έχουν αρχίσει να θυμίζουν την ιστορία με τον βοσκό, τον λύκο και τα πρόβατα. Οταν στ’ αλήθεια θα εννοεί το «βοήθεια, συγχωριανοί, οι λύκοι τρώνε τα πρόβατά μου» κινδυνεύει να μην τον πιστεύει κανένας.

Τελευταία Νέα