«Κάντε κάτι, κάντε κάτι. Ο εφιάλτης της λιτότητας σκοτώνει την Ελλάδα και όλη την Ευρώπη…». Υποτίθεται ότι θα ήταν μια δημοσιογραφική ερώτηση. Και θα μπορούσε να ήταν, αν ο τρόπος μετάδοσης της έλευσης του Φρανσουά Ολάντ στην Αθήνα δεν θύμιζε επίσκεψη δυτικού ηγέτη σε χώρα του αναπτυσσόμενου κόσμου και όχι σε μέλος της Ευρωπαϊκής Eνωσης.

Κατέληξε, όμως, σε μια υστερική τοποθέτηση της ρεπόρτερ η οποία λίγο έλειψε να πιάσει από το μανίκι τον γάλλο Πρόεδρο έξω από το Gazarte το βράδυ της Πέμπτης. Και πώς να μην ήταν, αφού ο Ολάντ ήρθε, είδε και απήλθε ως μεσσίας. Ή, τουλάχιστον, ως ο αίρων τις αμαρτίες της Ελλάδας στη διαπραγμάτευση με τους δανειστές.

Σαν να μη ζήσαμε αρκετό δράμα μέχρι σήμερα, η γνωστή μανιέρα αυτή τη φορά επανέρχεται με αφορμή τα τζαρτζαρίσματα με τους θεσμούς για τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας. Ο ίδιος ο υπουργός Οικονομικών άφησε να εννοηθεί ότι μπορεί τα θέματα τριβής να παραπεμφθούν σε πολιτική διαπραγμάτευση. Μάλιστα. Ακόμα δεν προλάβαμε να ορκίσουμε τη νέα κυβέρνηση και να οριστεί μια σοβαρή ομάδα τεχνοκρατών, όπως έγινε τον περασμένο Αύγουστο –όταν συμφωνία και προαπαιτούμενα έκλεισαν σε χρόνο – ρεκόρ –και ξαναρχίζει το τροπάρι της πολιτικής διαπραγμάτευσης.

Υποτίθεται ότι τα 2 δισ. ευρώ, μέρος της δόσης των 3 δισ. που εγκρίθηκε τον Αύγουστο, έπρεπε να είχαν εισπραχθεί ήδη. Υποτίθεται, ακόμη, ότι τώρα θα έπρεπε να εγκρίνεται η εκταμίευση του υπόλοιπου 1 δισ. Τι κι αν ο αντιπρόεδρος της Κομισιόν Βάλντις Ντομπρόβσκις που φθάνει σήμερα στην Αθήνα διαμηνύει ότι η Ελλάδα δεν έχει χρόνο για χάσιμο…

Εμείς βρισκόμαστε μονίμως στο δικό μας déjà vu. Οι κυβερνήσεις αλλάζουν, το σχήμα μένει ίδιο κι απαράλλαχτο. Πρώτα συμφωνούμε στις δεσμεύσεις. Στη συνέχεια τις ψηφίζουμε, ή μάλλον ένα μέρος αυτών, με την ελπίδα ότι τις άλλες μισές ή θα τις αποφύγουμε ή θα τις επαναδιαπραγματευτούμε ανακαλύπτοντας ισοδύναμα. Οταν τα ισοδύναμα αποδεικνύονται μύθος, επειδή δεν μπορεί να αρμέγεις συνεχώς την ίδια αγελάδα και φαίνεται να έχουμε στραγγίξει όλες τις αγελάδες, όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην πολιτική διαπραγμάτευση.

Μόνο που δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι το κόλπο θα πιάσει. Σήμερα κανένας στην Ευρώπη δεν θέλει να ξανακούσει τίποτα για την Ελλάδα, εκτός του ότι εφαρμόζει το πρόγραμμα. Αυτό, βέβαια, που θα ήθελαν ν’ ακούσουν πολλοί στην Ευρώπη είναι αν η Αθήνα έχει να καταθέσει ένα δικό της σοβαρό σχέδιο που θα συμβάλει πραγματικά στην αντιμετώπιση του Προσφυγικού. Μέχρι στιγμής η Αθήνα έχει αρκεστεί στην αμυντική αντίδραση στις τοποθετήσεις των Βρυξελλών και του Βερολίνου και στο πικάρισμα για την επίσκεψη Μέρκελ στην Τουρκία.

Ποιος ξέρει… Μπορεί να συνηθίσαμε τόσο στον ρόλο του θύματος, που ως άλλοι μαζοχιστές θεωρούμε ότι καλύτερα να είμαστε αποδεκτοί ως θύματα, παρά να μην είμαστε καθόλου αποδεκτοί. Μπορεί, πάλι, να έχουμε ξεχάσει ότι ένα έργο δεν είναι δράμα όταν κλαίει ο ηθοποιός, αλλά όταν κλαίει όλη η αίθουσα.