Ξεκίνησα να ψιλοτρέχω για πλάκα πριν από ενάμιση χρόνο και τώρα έφθασε η ώρα για τα πιο δύσκολα. Το τελευταίο μεγάλο και μετά το όνειρο. Ο Αυθεντικός Μαραθώνιος. Οι προηγούμενες εβδομάδες προετοιμασίας ήταν κουραστικές, με πόδια βαριά και πιάσιμο. Εδώ που έφθασα όμως δεν μου πάει να τα παρατήσω. Ακουσα κάποιους γνωστούς να ετοιμάζονται να κάνουν την τελευταία μεγάλη τους προπόνηση των 32 χιλιομέτρων πάνω στην κλασική διαδρομή και μάλιστα στα δυσκολότερα χιλιόμετρά της. «Είναι καλό μάθημα», έλεγαν, «ειδικά για έναν πρωτάρη. Μαθαίνεις να διαχειρίζεσαι τις δυνάμεις σου στα δύσκολα κομμάτια. Ασε που είναι άλλο πράγμα να έχεις ήδη γνώση τού τι θα αντιμετωπίσεις τη μεγάλη μέρα». Το σκέφτηκα και είπα να δοκιμάσω και εγώ.
Θα τρέχαμε Κυριακή πρωί κι εγώ προετοιμαζόμουν από το απόγευμα της Παρασκευής! Τι θα βάλω, τι θα φάω, τι θα πιω. Εκείνο το πρωί ξύπνησα από τη μαύρη νύχτα. Εξω, αέρας και βροχή. Ολη η υπόλοιπη οικογένεια κοιμόταν βαθιά. Ευτυχώς είχα δεσμευτεί, οπότε δεν υπήρχε περίπτωση για πισωγύρισμα. Δεν είχε καν χαράξει όταν βρεθήκαμε με τον Στέλιο και τη Μαρία, στον δρόμο μαζέψαμε τη Μαίρη, τον Γιώργο και τον Γιάννη. Οι κουβέντες έδιναν κι έπαιρναν. Ο Γιώργος έχει τρέξει ήδη άλλους έντεκα Μαραθωνίους, ο Γιάννης εννέα, ο Στέλιος τρεις και καμιά δεκαριά βουνά. «Πού πας εσύ μωρέ κακομοίρη;» ρωτούσα τον εαυτό μου, αλλά δεν τολμούσα να μιλήσω.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, φθάσαμε στον Μαραθώνα. Η βροχή είχε σταματήσει και πριν το πολυκαταλάβω ξεκινήσαμε. Ολοι μαζί για μερικά χιλιόμετρα και μετά ο καθένας στον ρυθμό του. Το αποτέλεσμα; Μετά το 15ο η μόνη μου παρέα ήταν οι ανηφόρες. Για το 25ο χιλιόμετρο με είχαν προειδοποιήσει, αλλά άλλο να το βλέπεις ο ίδιος. Δεν ήξερα αν ήθελα να γελάσω ή να κλάψω! Με είχαν περάσει καμιά τριανταριά δρομείς (έτρεχαν πολλοί εκείνη την ημέρα) και έχω περάσει έναν, ο οποίος ήταν το λιγότερο εξηντάρης.

Ομως κάθε φορά που η κατάρρευση ήταν κοντά, να ο Στέλιος που έτρεχε κομμάτια της διαδρομής ανάποδα και με τροφοδοτούσε με νερά, διάφορα καλούδια και το βασικότερο: κουράγιο για τη συνέχεια. Αυτός «φταίει» άλλωστε για τη δρομική μου ταλαιπωρία και ίσως έχει τύψεις (καλά να πάθει!). Κάποια στιγμή στο βάθος είδα τον Σταυρό της Αγίας Παρασκευής. Να φθάσω μέχρι εκεί και μετά κατηφόρα. Ο ήλιος ανελέητος, οι προσαγωγοί να έχουν σφίξει, τα γόνατα να έχουν «κλειδώσει». Ευτυχώς το 32ο ήταν κοντά. Τα κατάφερα. Εβγαλα και φωτογραφία αγκαλιά με την ταμπέλα. Η παρέα με περίμενε στο τέλος. Η κούραση, ατελείωτη αλλά γλυκιά. Για τον τερματισμό όμως στις 8 Νοεμβρίου, πρέπει να κάνω ακόμη δέκα χιλιόμετρα. Βρε λες;

Ο Γιάννης Νομικός είναι 46 ετών, είναι παντρεμένος και έχει τρία παιδιά. Εργάζεται στον Ασπρόπυργο, ζει στην Αθήνα και μέσα σε όλα βάζει και… χιλιόμετρα