Αναζήτηση
Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του. Ή, τέλος πάντων, ανήκει και στα ψάρια του σύμφωνα με το αναρχικό μότο. Από κει και πέρα, χάος και πολυπλοκότητα.
Το Αιγαίο δεν είναι ελληνική λίμνη. Κι ας γαλουχήθηκαν γενιές Ελλήνων με αυτή την αντίληψη. Πολύ περισσότερο, δεν είναι ούτε υπήρξε ποτέ τουρκική λίμνη. Φρόντισε γι’ αυτό η γεωγραφία που έδωσε στην Ελλάδα τη μεγαλύτερη ακτογραμμή στη Μεσόγειο και διέσπειρε αρκετά νησιά σε όλο το Αιγαίο, καθιστώντας τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα για τις βλέψεις των Τούρκων.
Αντε τώρα να εξηγήσεις στους Ευρωπαίους και δη στους Γερμανούς, που πιέζουν για κοινή ελληνοτουρκική φύλαξη στο Αιγαίο προκειμένου να αντιμετωπιστεί το Προσφυγικό, ότι τα πράγματα δεν είναι όσο απλά τα φαντάζονται ζητώντας μια «συντεταγμένη κατάσταση στο Αιγαίο».
Στο «κάτω κάτω» (όπως είπε ο εκπρόσωπος της γερμανικής καγκελαρίας), Ελλάδα και Τουρκία είναι αμφότερες μέλη του ΝΑΤΟ. Οπως το έθεσε ο Στέφεν Ζάιμπερτ, ας βρουν έναν τρόπο να φυλάξουν τα σύνορα από κοινού, είτε με συνεργασία του Λιμενικού είτε με συνεργασία του Πολεμικού Ναυτικού.
Δεν είναι τόσο η μνημειώδης άγνοια του καθεστώτος στο Αιγαίο που προκαλεί εντύπωση. Ούτε καν η πρόταση για εμπλοκή του Πολεμικού Ναυτικού στο Προσφυγικό που είναι άστοχη, πόσω μάλλον όταν αφορά δυο χώρες που εδώ και δεκαετίες ερίζουν για το Αιγαίο, για λεπτομέρειες που άπτονται του στενού πυρήνα των κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Είναι το γνωστό γερμανικό μαύρο κουτί. Μοιάζει σαν η γερμανική σκέψη να ανακυκλώνεται μέσα σε αυτό μέχρι να πάθει ασφυξία. Τόση ασφυξία ώστε να περιμένει «συντεταγμένες λύσεις» σε όλα τα προβλήματα.
Εννοείται ότι οι Τούρκοι θα ήταν παραπάνω από πρόθυμοι να κάνουν κοινές περιπολίες με την Ελλάδα στο Αιγαίο στο πνεύμα της «συνεργασίας». Εννοείται ότι η Ελλάδα, ευθύνη της οποίας είναι ο συντονισμός των επιχειρήσεων έρευνας και διάσωσης στο Αιγαίο στην περιοχή που συμπίπτει με το FIR Αθηνών, δεν πρόκειται ποτέ να δεχθεί κάτι τέτοιο απεμπολώντας κυριαρχικά δικαιώματα, τα οποία διεκδικεί η Αγκυρα με δικά της φιρμάνια.
Ξέχασαν οι Ευρωπαίοι τα μυστηριώδη περιστατικά του παρελθόντος, όταν βάρκες με μετανάστες βούλιαζαν στα διεθνή ύδατα του Αιγαίου και εν ριπή οφθαλμού έσπευδαν τα τουρκικά πλωτά και εναέρια μέσα για να τους σώσουν; Εξίσου μυστηριωδώς, όταν το πρόβλημα γιγαντώθηκε λόγω των μεγάλων ροών, σταμάτησαν και οι τουρκικές απόπειρες διάσωσης. Τώρα απλά η Τουρκία κάνει τα στραβά μάτια στέλνοντας τις καραβιές στο ελληνικό θαλάσσιο γήπεδο.
Σε έναν τέλειο κόσμο, όλα θα ήταν καλύτερα αν τα σύνορα φυλάσσονταν εξίσου καλά από τις δύο πλευρές του Αιγαίου. Σε έναν ιδανικό κόσμο, το Μεσανατολικό των διαφορών στο Αιγαίο θα είχε λυθεί και θα μπορούσε να γίνουν ακόμα και κοινές περιπολίες.
Επειδή όμως η πραγματικότητα κάθε άλλο παρά ιδανική είναι, μια πραγματιστική λύση θα ήταν να μεταφερθεί το βάρος φύλαξης στη Frontex. Οι Τούρκοι δύσκολα θα έστελναν προς την ελληνική πλευρά τις καραβιές, ενώ τα ελληνικά σύνορα θα είχαν γίνει και στην πράξη ευρωπαϊκά και θα είχαν διασφαλιστεί αναλόγως. Τότε πραγματικά θα είχαμε μια «συντεταγμένη κατάσταση» στο Αιγαίο. Και μετά θα ξυπνούσαμε.
