Η αλήθεια να λέγεται. Η συνεισφορά του Πάνου Καμμένου στα πολιτικά σποτ της εποχής είναι αξία ανεκτίμητη. Δεν φαίνεται, πάντως, να είναι το ίδιο ανεκτίμητη η συνδρομή του στο κυβερνητικό σχήμα της επόμενης ημέρας εφόσον ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει τις εκλογές έστω και με οριακό προβάδισμα.

Ισως γι’ αυτό ο Καμμένος επανήλθε ως μετρ της διαφημιστικής παρωδίας να υπενθυμίσει ότι είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για να μάθει στον «μικρό Αλέξη» να γράφει και με το …δεξί. Πάντως, αν κρίνουμε από την υπόσχεση που είχε δώσει ως πρωταγωνιστής του αντίστοιχου σποτ του Ιανουαρίου –εμφανιζόταν ως κηδεμόνας του μικρού Αλέξη για να τον σώσει από βίαιη σύγκρουση με τα τρενάκια του –το ατύχημα δεν το γλιτώσαμε.

Τούτων δοθέντων, αφού και ο Πάνος και ο Αλέξης ψήφισαν Μνημόνιο, μάλλον δεν χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια για να μάθει κανείς να γράφει με το δεξί. Η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι παρά η απεικόνιση αυτής της πραγματικότητας. Το κόμμα μετατοπίζεται βίαια προς το Κέντρο (προς τα δεξιά σύμφωνα με το αριστερό κομμάτι που απέμεινε). Ρωτήστε από πού κρατάει η σκούφια διαφόρων «προθύμων» που συνέρρεαν τις τελευταίες ημέρες στην Κουμουνδούρου μήπως κι εξασφαλίσουν καμιά θεσούλα στα ψηφοδέλτια.

Ο Καμμένος αντιλαμβάνεται ότι η χρησιμότητά του στο νέο κυβερνητικό σχήμα έχει εξαντληθεί. Ακόμα χειρότερα, οι περισσότερες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι και η ανάγκη ύπαρξης των ΑΝΕΛ έχει φτάσει στα όριά της. Υπαρξιακό το δίλημμα για τους ΑΝΕΛ, που γεννήθηκαν ως αντιμνημονιακό κόμμα και κατέληξαν να συνυπογράψουν το τρίτο Μνημόνιο χωρίς ν’ ανοίξει μύτη.

Ωστόσο, σε ένα πράγμα είχε δίκιο ο Καμμένος. Κι εδώ το σποτ με τα τρενάκια απεδείχθη προφητικό. Επί επτά μήνες η κυβέρνηση έμοιαζε με παιδική χαρά γεμάτη υστερικά κακομαθημένα που χρειαζόταν έναν κηδεμόνα για να τα μαζέψει. Ο αρχηγός των ΑΝΕΛ, βέβαια, δεν έπαιξε ρόλο κηδεμόνα. Εκανε ό,τι μπορούσε για να συμβάλει στην κακή εικόνα με τις αλλοπρόσαλλες δηλώσεις του άλλοτε για τους Ρώσους, άλλοτε για τους Αμερικανούς και άλλοτε για τους τζιχαντιστές, που θα στέλναμε στα σύνορα του Βερολίνου για να εκδικηθούμε τους Γερμανούς.

Ομως επειδή τα ψέματα και οι θεωρίες συνωμοσίας μάς τελείωσαν, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι οι ΑΝΕΛ είναι το περίφημο «αναγκαίο καλό» που προπαγανδίζουν. Κι ας υπήρξαν οι πλέον βολικοί κυβερνητικοί εταίροι για τον Τσίπρα. Υπ’ αυτήν την έννοια, το θέμα δεν είναι αν ο Τσίπρας θα μάθει να γράφει με το δεξί αλλά αν ο Καμμένος θα μπει στη Βουλή για να παίξει τη δεξιά ουρά μιας νέας κυβέρνησης υπό τον ΣΥΡΙΖΑ.

Σε μια προωθημένη υπόθεση εργασίας, αν τα σποτ των ΑΝΕΛ τα σκηνοθετούσε ο Γούντι Αλεν θα έβαζε τον πρωταγωνιστή να λέει κάτι του τύπου «πρέπει να γυρίσω γρήγορα πίσω πριν πάρουν είδηση ότι δεν μ’ έχουν ανάγκη».