Αν υποθέσουμε ότι θα ψηφιστεί η απλή αναλογική από τουλάχιστον τα 2/3 των βουλευτών –άρα θα ισχύει για τις προσεχείς εκλογές -, τότε τα παρακάτω δεν ισχύουν. Αυτό βέβαια θα σημαίνει ότι ο Αλέξης Τσίπρας και οι συν αυτώ θα φανούν συνεπείς προς τις αρχές τους (χλωμό, βάσει της εμπειρίας) ή, έστω, θα καταλάβουν την αναγκαιότητα των ευρύτερων συναινέσεων τις δύσκολες αυτές ώρες (επίσης χλωμό, γιατί αντιβαίνει στο εθνικολαϊκό τους αφήγημα).

Με το ισχύον εκλογικό σύστημα ο Αλέξης Τσίπρας θα πάει σε εκλογές –λίγο νωρίτερα ή λίγο αργότερα ανάλογα με το τι τον παίρνει γενικά και το τι τον συμφέρει ειδικά –διεκδικώντας την πρωτιά. Λέγεται ότι μπορεί να συμπράξει (χωνέψει) και με το κόμμα του Πάνου Καμμένου. Χωρίς να αποκλείεται, έχει το σοβαρό μειονέκτημα ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα απολέσει την αριστερή μάσκα στον εθνικολαϊκισμό του. Μπορεί να διατηρήσει την Αριστερή Πλατφόρμα στο εσωτερικό του κόμματός του. Το αίμα νερό δεν γίνεται και απ’ ό,τι καταλάβαμε οι διάφορες εκδοχές πραξικοπηματικών ενεργειών (λαφαζάνειες ή βαρουφάκειες ή ίσως και τσίπρειες) απορρίφθηκαν ως επικίνδυνα αναποτελεσματικές (και πράγματι εξίσου γελοίες) και όχι αναγκαστικά ως αντιδημοκρατικές, αντιδραστικές και τριτοκοσμικές. Αλλωστε το κοινό συμφέρον για αποφυγή τυχόν Εξεταστικών στη Βουλή είναι σίγουρα ενωτικός παράγοντας, αφήστε που σε περίπτωση διάσπασης θα πρέπει να λύσουν και το κρίσιμο θέμα της κρατικής επιχορήγησης…

Σ’ αυτή, λοιπόν, την περίπτωση εκλογών με το ισχύον σύστημα φαντάζει ακραία πολυτέλεια η «παρθενία» του Ποταμιού (όχι συναγελασμός με τα «παλιά, τοξικά» κόμματα). Οχι ότι δεν είναι παλιά και τοξικά. Αλλά αυτό είναι το επόμενο θέμα μας, δεν είναι το πρώτο. Γιατί το πρώτο είναι η παραμονή στην Ευρώπη και την ευρωζώνη. Οπως θα έλεγαν κάποιοι, η κυρίαρχη αντίθεση είναι Ευρώπη ή Μέση Ανατολή, ή, αν θέλετε, εκσυγχρονισμός ή καθυστέρηση ή αν προτιμάτε δυτική δημοκρατία και ορθολογισμός ή τριτοκοσμικός ανορθολογικός εθνικολαϊκισμός. Τούτου δοθέντος, είναι πρώτιστη υποχρέωση όλων των κομμάτων ευρωπαϊκού προσανατολισμού (ναι, δυστυχώς… συμπεριλαμβανομένης της ΝΔ) να παραμερίσουν τις κομματικές προτεραιότητές τους μπρος στην αναγκαιότητα της ευρωπαϊκής επίλυσης της κυρίαρχης αντίθεσης. Ευρωπαϊκό Μέτωπο, λοιπόν. Και με νέα πρόσωπα, με ό,τι το καλύτερο, προκειμένου να μη διαιωνιστούν οι τριτοκοσμικοί πειρασμοί άδηλης κατάληξης. Μακάρι και με τους όποιους ακόμη συμπλέοντες, εν ονόματι μιας ανύπαρκτης «προοδευτικότητας», με τους ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, που ίσως θα έχουν καταλάβει τι διακυβεύεται παρά τη θέλησή τους.

Και μετά θα ‘χουν τον χρόνο… να τσακωθούν. Και για το ποιος πληρώνει το μάρμαρο, και για το ύψος, και το είδος, και την κατανομή των φόρων, και για το πώς θα μειωθεί η ανεργία, και για τον σεβασμό ή μη της διαφορετικότητας, και για την ισότητα των φύλων, και για την προστασία του περιβάλλοντος, και για όλα εκείνα, τέλος πάντων, που κάνουν τη διαφορά μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς στα πλαίσια της δυτικής δημοκρατίας.

Ο Σπύρος Καβουνίδης είναι δρ πολιτικός μηχανικός, μέλος του Συντονιστικού της Πολιτείας 2012

Τελευταία Νέα