Η σκηνή την ημέρα των εκλογών του Μαΐου 2012 στην οποία ο Γιώργος Γερμενής, μετέπειτα βουλευτής της Χρυσής Αυγής, δίνει την εντολή «εγέρθητου» στους δημοσιογράφους που είχαν συγκεντρωθεί για να καλύψουν τις δηλώσεις του προέδρου της Χρυσής Αυγής θα μείνει σίγουρα στην πολιτική ιστορία. Οι διαμαρτυρίες που είχαν προκληθεί τότε υπήρξαν έντονες. Το φαινόμενο του ακροδεξιού εξτρεμισμού είχε επιβεβαιώσει εντυπωσιακά την εκλογική του απήχηση και ταυτόχρονα έστελνε σαφές μήνυμα ότι ο χώρος των ΜΜΕ έπρεπε να υποστεί την πιο υποτιμητική συμπεριφορά. Η σκηνή του έτερου χρυσαυγίτη Χρήστου Παππά να ουρεί έξω από τηλεοπτικό σταθμό για να διαμαρτυρηθεί για την προβολή τουρκικών σειρών την 25η Μαρτίου έδωσε ακόμη μία σκηνή βγαλμένη από το «Σαλό» του Παζολίνι.

Οι εξτρεμιστικές φωνές έχουν στοχοποιήσει εδώ και πολύ καιρό τα «διαπλεκόμενα» ΜΜΕ. Στηριζόμενες σε πραγματικές ή φανταστικές διαστάσεις της ελεγχόμενης πληροφόρησης στα πιο δημοφιλή ΜΜΕ, εξαπολύουν μια καθολική και ταυτόχρονα εξατομικευμένη –σε συγκεκριμένους δημοσιογράφους –επίθεση. Οι αφίσες του αντιεξουσιαστικού χώρου που επικήρυτταν γνωστούς δημοσιογράφους ως διαπλεκόμενους προδότες υπήρξε χαρακτηριστικό δείγμα συνάντησης της γραφικότητας με τη βαναυσότητα που δεν έτυχε ιδιαίτερης προσοχής.

Το ίδιο όμως συμβαίνει και σήμερα που η επίθεση εναντίον δημοσιογράφων και ΜΜΕ λαμβάνει πλέον θεσμικές διαστάσεις. Ο υπουργός Αμυνας απείλησε χαριτωμένα με βομβαρδισμό τηλεοπτικό σταθμό που δεν αναπαράγει σωστά κατά την κρίση του τις ηρωικές διαπραγματευτικές μάχες της ελληνικής κυβέρνησης. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου ως Πρόεδρος της Βουλής επανειλημμένα καταφέρεται on camera εναντίον ΜΜΕ που διαστρέφουν, κατ’ αυτήν, τις ειδήσεις αποκαλώντας τα μάλιστα «νέες ερπύστριες που καταδυναστεύουν τον ελληνικό λαό». Αναζητά επίσης να ανακαλύψει ποιοι δημοσιογράφοι υπέπεσαν στο προδοτικό παράπτωμα να παρακολουθήσουν σεμινάρια του ΔΝΤ υπό τις επευφημίες των φανατισμένων διαδικτυακών πυλών ενημέρωσης και μέσων κοινωνικότητας.

Η εθνικολαϊκιστική ρητορική που κυριαρχεί τα χρόνια της κρίσης, εκτός από τους κακούς ξένους στους οποίους τείνει να αποδώσει όλα τα κακά, ψάχνει να βρει και τους εσωτερικούς εχθρούς της. Η τέλεια μέχρι τώρα ενσάρκωση της εγχώριας «σάπιας ελίτ» (εκτός του παλαιού δικομματισμού) εντοπίζεται στα διαπλεκόμενα μέσα, έναν εχθρό ταυτόχρονα αρκετά συγκεκριμένο και αόριστο για να εξαπολύονται επιθέσεις κατά το δοκούν και κυρίως για να συντηρείται η θυματοποίηση της κυβέρνησης. Μέσα στη θεσμική δαιμονοποίηση της διαφωνίας και της ελευθεροτυπίας προφανώς και δεν γίνεται καμία σοβαρή συζήτηση για την πολυπλοκότητα της ελληνικής «διαπλοκής» (που έχει αποκτήσει πια αριστερές συμπάθειες). Απλά ενισχύεται η ριζοσπαστική στερεοτυπία και επιθετικότητα.

Ο Βασίλης Βαμβακάς είναι επίκουρος καθηγητής στο Τμήμα Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του ΑΠΘ

Τελευταία Νέα