Οταν ήταν 13 χρονών, ο Φιλίπ Γκεράρ υπέστη ημιπληγία. Ο πατέρας του ήταν οικοδόμος, ζούσαν κοντά στην Καέν της Γαλλίας, χρήματα δεν υπήρχαν στο σπίτι. «Ο πατέρας μου μού είπε: «Κάνε ό,τι μπορείς, αλλά κάν’ το»». Και μετά; Μια επώδυνη παιδική ηλικία. «Περπατούσα περίεργα, μιλούσα περίεργα, στο χωριό με περνούσαν για καθυστερημένο, με κοροΐδευαν». Ο Φιλίπ δεν άργησε να βρεθεί σε μια τάξη για παιδιά με ειδικές ανάγκες. Κι έπειτα, σε ένα «κέντρο βοήθειας μέσω της εργασίας», μια ιατρο-κοινωνική δομή προστατευόμενης εργασίας. «Δεν ρώτησε κανείς τη γνώμη μου. Υπήρχε εκεί όλη η δυστυχία του κόσμου: κουτσοί, καθυστερημένοι, τρελοί, όλοι εμείς τέλος πάντων! Μετά, βρέθηκα σε ένα άλλο κέντρο ειδικό για άτομα με σωματικές αναπηρίες. Και ερωτεύτηκα μια κοπέλα. Κάποιοι υπάλληλοι με είδαν ένα βράδυ με τη φίλη μου, με χτύπησαν, με προσέβαλαν. Εγώ αντέδρασα κι έτσι βρέθηκα στο άσυλο. Πολλές μέρες, έτσι δεμένος, κλειδωμένος, μπουκωμένος ένα σωρό φάρμακα. Ολα αυτά επειδή με έπιασαν στο δωμάτιο μιας νεαρής γυναίκας που ήθελε να βρίσκομαι εκεί. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ». Αλλά μετά ο Φιλίπ γνώρισε την αγαπημένη του Ανιές: «Ανακάλυψα πόσα προβλήματα μπορεί να προκαλέσει μια ψύχωση σε έναν άνθρωπο και κυρίως πώς τον στιγματίζει ως τρελό». Ο ίδιος εργάστηκε είκοσι χρόνια ως βιβλιοθηκάριος. Απέκτησε με τη σύζυγό του δυο παιδιά. «Είχα μια αληθινή ζωή, αυτόνομη, καταφέραμε να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας. Αυτή η Mad Pride αυτόν τον σκοπό υπηρετεί, είναι για να πούμε πως μπορεί να είμαστε διαφορετικοί, αλλά είμαστε όπως όλοι».

Εκατοντάδες άνθρωποι συμμετείχαν το Σάββατο σε αυτή τη Mad Pride για την οποία μιλούσε στη «Libération» ο 60χρονος Φιλίπ Γκεράρ, πρόεδρος σήμερα της οργάνωσης Advocacy France στο Παρίσι και τη Μασσαλία. «Τρελοί, και λοιπόν;» ήταν το φετινό σύνθημα –αν και οι ίδιοι προτιμούν το «Τρελάρες», «Fadas», γιατί έχει αυτή η λέξη μια τρυφερότητα. Σχιζοφρενείς, διπολικοί, παρανοϊκοί, διαγνωσμένοι ή όχι ακόμα διαγνωσμένοι ψυχικά νοσούντες και μαζί τους συγγενείς, φίλοι, επαγγελματίες στην παροχή ψυχιατρικής φροντίδας διεκδίκησαν το δικαίωμα στη διαφορετικότητα σε μια πολύχρωμη, χαρούμενη παρέλαση υπερηφάνειας που πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά στο Τορόντο του Καναδά πριν από 20 χρόνια. «Γιατί υπάρχουμε», γιατί «έχουμε βαρεθεί να λένε ό,τι να ‘ναι για μας», γιατί «έχουμε όλοι μια δόση τρέλας», γιατί «νιώθουμε υπερήφανοι, όχι επειδή είμαστε τρελοί αλλά για αυτά που έχουμε καταφέρει. Μας περιθωριοποίησαν, μας τσάκισαν, αλλά είμαστε εδώ».

Τελευταία Νέα