Ζoύμε σε μια κοινωνία που χρόνια τώρα πάσχει από έλλειψη ενοποιητικού αφηγήματος, μιας συγκολλητικής ουσίας που να συνθέτει τις προσδοκίες και τα όνειρα του λαού μας με τη διάθεση των πολιτικών ηγεσιών να υπηρετήσουν υψηλούς στόχους.

Οι στόχοι αυτοί, ιδιαίτερα από μια κυβέρνηση Αριστεράς, πρέπει να εστιάζουν στον κοινωνικό ιστό που τείνει να αποσυντεθεί, στην απάλυνση της κοινωνικής αδικίας, στις μεγάλες δομικές μεταρρυθμίσεις του αφιλόξενου, στη συναλλαγή πολιτών – κράτους και στα προνομιακά κατεστημένα που έχουν να κάνουν με πρότερες κυβερνητικές συντεχνίες και πολιτικούς μιας χώρας που οι ίδιοι σε μεγάλο βαθμό συνέτειναν στην καταστροφή της.

Η έλλειψη κεντρικής ιδέας στην πολιτική, όμως, έχει καταστήσει το πολιτικό προσωπικό εξαρτημένο από αυστηρά κομματικά περιγράμματα, αμφιταλαντευόμενο και σε ολική ιδεολογική σύγχυση. Και κυρίως, ανέτοιμο να αντιμετωπίσει τις πολιτικές προκλήσεις της κοινωνίας του μέλλοντος.

Σε όλους μας σήμερα επιβάλλονται ευρείες μεταρρυθμίσεις και επιχειρείται να αλλάξουν πράγματα μέσω της διαδικασίας του κοινωνικού αυτοματισμού που επιβάλλουν οι θεσμοί, εξαιτίας της αβελτηρίας και της χρόνιας αδράνειας του πολιτικού μας συστήματος.

Ολοι μας έχουμε χάσει την παραμικρή αίσθηση ελέγχου του πεπρωμένου της ζωής μας, δεν μπορούμε να την κατευθύνουμε, να τη χαράξουμε, να βάλουμε στόχους, να «χτίσουμε» όνειρα, αντίθετα ετεροκατευθυνόμαστε να ζούμε σε πανικό και καθημερινή απειλή για Capital Controls, για Grexit, για χρεοκοπία κ.ά.

Μια τέτοια κοινωνία όμως είναι βέβαιο ότι οδηγείται σταδιακά σε απομόνωση και είναι εύκολο να οδηγηθεί σε ακρότητες, να τεθεί εκτός ελέγχου.

Τι θα γίνει όμως με το περιβόητο κοινωνικό κράτος; Θα απομείνουν ανεξέλεγκτα χρέη, δυσθεώρητα ελλείμματα και κοινωνικά συντρίμμια σε μια κοινωνία που σε λίγο δεν θα μπορεί με τίποτε να μαζέψει τα κομμάτια της; Πιθανόν. Διότι, επί πολλά χρόνια, οι πολιτικοί μας επένδυαν τους παραγωγικούς πόρους της χώρας σε δραστηριότητες με μηδενικό ανταποδοτικό όφελος στην οικονομία και την κοινωνία.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι Ελληνες της Διασποράς σε όλον τον κόσμο διαπρέπουν στις επιστήμες, την τεχνολογία, τις νέες ανακαλύψεις, ενώ στην Ελλάδα υπάρχει θέση μόνο για τους μέτριους, τους κομματικά «διασωληνωμένους», τους έχοντες επώνυμο.

Αυτή όμως είναι η πατρίδα μας. Κι ένα μονάχα θέλουμε, αυτό που είπε ο Οσκαρ Ουάιλντ: να μας αφήσουν να ακολουθήσουμε τα όνειρά μας, να ξεφύγουμε από τη σκληρή στερητική και άνευρη πραγματικότητα που κάποιοι άλλοι την επέβαλαν και τη διαμόρφωσαν εις βάρος μας.

Ο Αντώνης Ζαΐρης είναι αντιπρόεδρος του Συνδέσμου Επιχειρήσεων Λιανικής Πωλήσεως Ελλάδος (ΣΕΛΠΕ)