Ενα χαρακτηριστικό του επαρχιωτισμού, όχι βεβαίως ως γεωγραφική καταγωγή αλλά ως ιδεολογική και αισθητική ιδεοληψία, είναι η καχυποψία προς τον «πρωτευουσιάνο» και η αμφισβήτησή του. Οπως δηλαδή «επαρχιώτικα» αντιμετώπισε μια μερίδα των ΜΜΕ και του Διαδικτύου την Αμάλ Αλαμουντίν και την επίσκεψή της στην Αθήνα.

Με υφέρπουσα ειρωνεία έπεσαν στη γραφικότητα της φαντασιακής σύγκρισης με την Μελίνα, αναδεικνύοντας ένα μίζερο «πού φτάσαμε». Πού φτάσαμε, λοιπόν; Και ποια είναι αυτή η επαίσχυντη διαφορά; Μία από τις πιο διαπρεπείς δικηγόρους του κόσμου είναι η Αμάλ, που προκειμένου να ασχοληθεί με τα Γλυπτά άφησε πίσω της την υπεράσπιση των παιδιών της Παλαιστίνης. Ετυχε να παντρευτεί έναν χολιγουντιανό σταρ. Οκέι! Σάμπως και η Μελίνα δεν στίλβωσε με λίγη από τη χολιγουντιανή λάμψη της τη διεκδίκηση;

Οσο για την γκρίνια για τις 11.000 ευρώ που δαπανήθηκαν από το κράτος για τα εισιτήρια και τη διαμονή της ιδίας και των συνεργατών της, όσο ζούμε σε καπιταλιστική κοινωνία και μέχρι να επιβληθεί η Κομούνα που θα καταργήσει –φαντάζομαι –τη διαφήμιση, τζάμπα μας ήρθε το πρωτοσέλιδο των «Τάιμς».

Κάθε εποχή έχει τις Μελίνες που της αξίζουν. Και αν η Αμάλ δεν είναι «η» καινούργια, μπορεί να είναι «μία» καινούργια Μελίνα.

ΥΓ: στη Βρετανία οι φεμινίστριες διαμαρτυρήθηκαν γιατί χρησιμοποιεί πλέον το επίθετο Κλούνι. Μια γυναίκα που πιστεύει ότι υιοθετώντας το όνομα του συζύγου της μειώνεται η προσωπικότητά της μόνο ως τριτοκλασάτο στέλεχος σε τοπική διαφημιστική εταιρεία μπορώ να τη φανταστώ.