Αναζήτηση
Ο Κώστας Τασούλας έγινε έτσι ο πρώτος υπουργός στην Ιστορία που αναγκάζεται να ανασκευάσει δήλωση για την ταυτότητα ενός αρχαίου νεκρού. Τι να κάνει, όμως; Δεν θέλει να απογοητεύσει. Θέλει να «μην στερήσει τον κόσμο από αυτή τη γοητεία».
Γι’ αυτό και υποβάλλει ένα διψασμένο έθνος στα σχοινοτενή ανακοινωθέντα των αρχαιολόγων.
Χάρη σε αυτά τα ημερολόγια ανασκαφής, η κοινή γνώμη έχει περιέλθει σε ένα τρανς που θυμίζει την εποχή του Ωνασείου. Τότε διεξαγόταν «σε ζωντανή σύνδεση» η νοσηλεία του αρρώστου. Το τηλεθέαμον κοινό τον παρακεντούσε και τον διασωλήνωνε, διχαζόταν για τις διουρητικές παρενέργειες εκείνου ή του άλλου φαρμάκου. Ετσι και τώρα κουτουλάει σε διαφραγματικούς τοίχους, βυθίζεται σε αμμώδεις επιχώσεις και καρδιοχτυπά για τη στατικότητα των θυρωμάτων.
Εχει δίκιο ο υπουργός. Πώς να στερηθούμε τέτοια γοητεία; Αν, όμως, θέλει κάποιος να γοητευτεί, γιατί δεν κατηφορίζει μέχρι την αρχή της Πατησίων; Εκεί μπορεί – με λίγη προσοχή, γιατί η περιοχή δεν είναι ακίνδυνη – να μπει στο Αρχαιολογικό Μουσείο και να περάσει ένα ολόκληρο πρωί μόνο σε μία συλλογή. Θα δει μαζεμένα – σχεδόν στοιβαγμένα – τόσα αριστουργήματα που θα πονέσουν τα μάτια του.
Βέβαια, αυτά τα αριστουργήματα δεν έχουν πάνω τους νωπό χώμα. Ούτε έχουν φορτωθεί με τα «μυστικά» και τις αποκαλυπτικές θεωρίες του παρανόρμαλ εθνικισμού. Δεν έχουν φαντασιακή υπεραξία.
Αυτά τα αριστουργήματα δεν τα έχει υμνήσει ο υπουργός Αμφιπόλεως όπως χθες, διαλαλούσε τα κάλλη των Καρυατίδων. Με λυρισμό τηλε-γκαλερίστα, είπε για το αέρινο μάρμαρο του χιτώνα τους, τα ευγενικά τους ακροδάχτυλα, το κόκκινο (παραλίγο να πει «μπορδοροδοκόκκινο») των κοθόρνων τους.
Οχι, λέει ο Τασούλας. Δεν εκμεταλλεύεται πολιτικά το μνημείο. Θέλει μόνο να δώσει «στον ελληνικό λαό στοιχεία που δεν δημιουργούν μιζέρια».
Πολύ πριν γίνει υπουργός Αμφιπόλεως, τον Νοέμβριο του 2012, ο Τασούλας είχε πει στη Βουλή ότι η Ελλάδα ζούσε κατά τη Μεταπολίτευση υπό καθεστώς «υπαρκτού λαϊκισμού». Μάλιστα, είχε ομολογήσει ότι στο καθεστώς αυτό είχε συμβάλει και ο ίδιος.
Ο «υπαρκτός λαϊκισμός», είχε αποφανθεί τότε ο Τασούλας, κατέρρευσε. Δεν είχε φανταστεί ότι ο λαϊκισμός δεν χρειάζεται απαραιτήτως τα δανεικά. Μπορείς να λαϊκίζεις και με άυλες παροχές. Να υποστυλώνεις με αρχαιολατρικά φετίχ την πληγωμένη αυτοπεποίθηση του ποιμνίου σου. Μπορείς απλώς να πουλάς παραμύθι.
