Φταίμε όμως κι εμείς οι δημοσιογράφοι που η Ρένα Δούρου έκοψε την άλυσο. Κάπου μπερδέψαμε τη δουλειά μας με το γρήγορο σέρβις κι έτσι το κορίτσι με τις προεκλογικές πέρλες και το τσιτωτό σακάκι αισθάνθηκε άνετα κι άρχισε ξαφνικά να την πέφτει σε θεούς και δαίμονες, μάλιστα δε προς τον φιλικό με τον πολιτικό της χώρο Τύπο. Παραγνωριστήκαμε, ως φαίνεται, κι άρχισαν φοβέρες για «αναιδείς» ερωτήσεις και για «βορβορώδη ενημέρωση». Για «αναλύσεις καφενείου, περιθωριακά έντυπα και λαθρόβιες ιστοσελίδες». Ξέρει με ποιους έχει να κάνει; Γιατί αν δεν ξέρει, να της πω εγώ τι εστί να σε πιάνουν στο στόμα τους μερακλήδες ανωνυμογράφοι και λοιποί παρασιτιζόμενοι, από πού άραγε; Θέλει και ρώτημα; Μα από εκεί όπου μένουν απλήρωτοι εκείνοι που της έκαναν τζάμπα το προεκλογικό παλαμάκι.

Αυτοί δεν είναι χοροί για γυναίκες. Ας καθήσω καλύτερα παράμερα κι ας καμωθώ πως αφιερώνομαι στο πλεκτό μου. Στη Γαλλική Επανάσταση τις έλεγαν Les Tricoteuses –και για σένα, μικρέ μου, «πλέκτριες». Επαιρναν το σκαμνάκι τους, έπιαναν από νωρίς θέση «στα επίσημα», φάτσα στην γκιλοτίνα και τσίκι τσίκι με τις βελονίτσες τους καθ’ όλη τη διάρκεια του σόου. Αν το κεφάλι πέσει δεξιά, θα το κάνω λαιμόκοψη. Αν πέσει ζερβά, θα το κάνω ζιβάγκο.

Τελευταία Νέα