Ακούω φτυαριές, ακούω τσαπιές αλλα δεν είναι από την ανασκαφή. Επεσε γκρίνια στην παρέα και οι αρχαιολόγοι πάνε να βγάλουν ο ένας το μάτι τ’ αλλουνού για μια τύχη αγαθή που, κανονικά, θα έπρεπε να λογαριάζεται κοινή. Κάπως έτσι το γνωστό «σκάσε και σκάβε» έχασε μια σπανιότατη ευκαιρία να βρει εδώ την απόλυτη εφαρμογή του.

Από τα πολλά που διακινούνται στο mute, αυτό που κέρδισε την προσοχή μου ήταν η εκ του προχείρου αυτοψία σε φθορές που διακρίνονται διά γυμνού οφθαλμού πάνω στα ευρήματα. Κάποιοι μιλάνε για άτσαλη ανασκαφή αλλά δεν σπούδασα αρχαιολογία ούτε παθολογοανατομία για να μπορώ να υπολογίζω με ακρίβεια την αιτία και την ώρα του επιθανάτιου σπασμού των Καρυατίδων. Σαν βετεράνος της πυγμαχίας που είμαι, τούτο μόνον σας λέγω. Μπείτε για λίγο στη θέση τους. Σκεφτείτε τον λόγο για τον οποίον οι βραχίονές τους είναι κομμένοι. Ψηλαφήστε τώρα τις πιο συχνές φθορές που συναντάμε στα πρόσωπα των αρχαίων αγαλμάτων. Μύτη, σαγόνι, κούτελο. Τα σημεία που εξέχουν είναι τα πρώτα που σακατεύονται και στον πιο σικέ αγώνα. Πόσω μάλλον σ’ αυτόν που από τη μια μεριά του ρινγκ είναι ο άνθρωπος και από την άλλη τα ντιρέκτ και τα κροσέ του αμείλικτου χρόνου. Στοιχειώδες, αγαπητέ Γουώτσον. Οι Καρυάτιδες, διά παν ενδεχόμενο, κρατούσαν το φουστάνι τους φορώντας γάντια του μποξ.

Τελευταία Νέα