Σε μια δυναμική επίδειξη «περήφανης εξωτερικής πολιτικής», του είδους που άλλοτε γοήτευε τα πλήθη, ο Αλέξης Τσίπρας κατακεραύνωσε χθες την κυβέρνηση από την Ημαθία επειδή δεν εμπόδισε την Ευρωπαϊκή Ενωση να επιβάλει κυρώσεις κατά της Ρωσίας. Ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ καταλόγισε ευθύνες προσωπικά στον Πρωθυπουργό και στον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης επειδή όχι μόνο δεν υπερασπίστηκαν τα ελληνικά συμφέροντα, αλλά επιπλέον «συνέβαλαν ενεργά στην προετοιμασία και στην επεξεργασία κυρώσεων αφού αυτή ξεκίνησε ενόσω είχαμε την προεδρία της ΕΕ». Το κρεσέντο της δήλωσης θέλει τους Αντώνη Σαμάρα και Βαγγέλη Βενιζέλο όχι απλώς «ανίκανους να υπερασπιστούν τα ελληνικά συμφέροντα» αλλά «επικίνδυνους να τα παραχωρήσουν χωρίς να αναλογιστούν τις συνέπειες».

Από το ύφος της δήλωσης μπορεί να υποθέσει κανείς βάσιμα ότι ένας χαρακτηρισμός του τύπου «εθνικοί μειοδότες» γαργάλησε τα χείλη του Α. Τσίπρα, αλλά τελικά δεν έσπασε το φράγμα τους. Δεν έχει και τόση σημασία. Η φαρέτρα της κοινοτοπίας του πολιτικού διαλόγου είναι γεμάτη από τέτοια βέλη –προδότες, σύγχρονοι Κουίσλινγκ, εξωνημένοι, πουλημένοι στα ξένα συμφέροντα και άλλα τέτοια εύηχα που έχουν ακουστεί εκατοντάδες φορές και, όπως φαίνεται, θα ακουστούν πολλές φορές και από πολλούς ακόμη. Το θέμα είναι ότι με αυτή του δήλωση ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έγραψε ακόμη ένα μικρό κεφάλαιο στην ιστορία του ελληνικού εξαιρετισμού και της ιδεολογικής εθελοτυφλίας, το οποίο δένει απολύτως με το έπος της επιστολής του Μανώλη Γλέζου στον σύντροφο τότε και κύριο σήμερα Βλαντίμιρ Πούτιν.

Η δήλωση και η επιστολή έχουν έναν κοινό παρονομαστή: οι Ρώσοι πρέπει να πειστούν πάση θυσία ότι εμείς διαφέρουμε από τους λοιπούς Ευρωπαίους, ότι είμαστε, ας πούμε, πιο φιλικοί προς τον χρήστη. Ο Αλέξης Τσίπρας σημειώνει ότι «το μείζον είναι, έστω και εκ των υστέρων, η Ελλάδα να διαχωρίσει τη θέση της από την ανόητη και αδιέξοδη λογική των κυρώσεων». Ο Μανώλης Γλέζος υπενθύμιζε ότι στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο δεν είχε πολεμήσει στο Ανατολικό Μέτωπο ούτε ένας Ελληνας κατά των Σοβιετικών (αλλά είχε πολεμήσει Αγγλος;), ότι η Ελλάδα είχε ταχθεί κατά του διαμελισμού της Γιουγκοσλαβίας (και τότε γιατί όχι και κατά του διαμελισμού της Ουκρανίας;) και ότι υπερασπίζεται το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των λαών, δηλαδή των ρωσόφωνων αυτονομιστών (αλλά γιατί όχι και των Βόσνιων που βομβάρδιζε ο Μιλόσεβιτς;).

Ο Α. Τσίπρας μπορεί να πιστεύει ότι ένα ελληνικό βέτο και μια πολιτική του τύπου «και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ» θα ήταν προς όφελος των συμφερόντων της χώρας. Ο Μ. Γλέζος έχει ασφαλώς το δικαίωμα να ελπίζει ότι το παρακλητικό ύφος του μπορεί να συγκινήσει κάποια στιγμή τον πρόεδρο της Ρωσίας. Μπορεί όλα αυτά να συνιστούν και εξωτερική πολιτική. Αλλά, δυστυχώς, δεν είναι και πολύ περήφανη.

Τελευταία Νέα