Στην ελληνική μυθολογία, η Υδριάδα ήταν ένα από τα προσωνύμια που απέκτησε η Ινώ όταν έπεσε στη θάλασσα για να γλιτώσει από την οργή του Αθάμαντα. Στην ελληνική πραγματικότητα, είναι μια μεταλλική κατασκευή που δεσπόζει στην είσοδο του λιμανιού της Ηρακλειάς. Η ιστορία της δεν είναι η τραγωδία μιας βασιλοπούλας που έγινε θεότητα αλλά μια θλιβερή φάρσα με βαρύ ίσκιο.

Η σύγχρονη Υδριάδα κατασκευάστηκε από το Πανεπιστήμιο Αιγαίου το 2007. Είναι η πρώτη στον κόσμο πλωτή μονάδα αφαλάτωσης, η οποία επιπλέον λειτουργεί με μια ανεμογεννήτρια και φωτοβολταϊκούς πίνακες, δηλαδή μόνο με ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Με άλλα λόγια, είναι ένα πρωτοποριακό τεχνολογικό επίτευγμα και μια σωτήρια λύση για το πρόβλημα της λειψυδρίας που αντιμετωπίζουν τα νησιά ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες.

Υπό κανονικές συνθήκες, το Αιγαίο θα έπρεπε να είναι διάσπαρτο με αυτές τις πράσινες μονάδες αφαλάτωσης των οποίων τα μοναδικά έξοδα είναι το κόστος συντήρησής τους. Ενα κανονικό κράτος θα είχε εξοπλίσει τα νησιά του με τέτοιες μονάδες, θα χρηματοδοτούσε το Πανεπιστήμιο Αιγαίου για νέες έρευνες και θα διαφήμιζε την πατέντα στο εξωτερικό. Ο λόγος είναι προφανής: το νερό που αφαλατώνεται προέρχεται από το πέλαγος ενώ η αφαλάτωση δεν επιβαρύνει τους υδροφόρους ορίζοντες, αφού γίνεται χωρίς χημική επεξεργασία.

Ακόμη όμως και αυτή η μία και μοναδική Υδριάδα έχει πάψει να λειτουργεί εδώ και τρία χρόνια. Τη δουλειά της υδροδότησης του νησιού που έκανε αγόγγυστα και δωρεάν εκείνη την κάνουν και πάλι οι υδροφόρες που επιστρατεύονται για να κουβαλήσουν νερό από το Λαύριο. Για ακόμη μια φορά η καινοτομία συγκρούεται με την αδιαφορία των πάσης φύσεως αρμοδίων που προτιμούν τη βολή της αναρμοδιότητας, την ασφάλεια της μετάθεσης των ευθυνών, την κρυψώνα της αναβλητικότητας. Για νιοστή φορά, η δημιουργικότητα λυγίζει απέναντι στα μικροσυμφέροντα, σε αυτές τις θεότητες που καταφέρνουν πάντα να επιβιώνουν κόντρα στο δημόσιο συμφέρον, τις ανάγκες των πολλών, την κοινή λογική.

Η Υδριάδα στέκει στην είσοδο του λιμανιού της Ηρακλειάς άχαρη και παρατημένη, σαν απομεινάρι μιας μικρής έκλαμψης. Θα μπορούσε να βρίσκεται εκεί, περήφανη και ακμαία, σαν ηρωίδα της σύγχρονης μυθολογίας μας. Να μη μοιάζει με τον υποτονικό ψίθυρο της ομάδας των καθηγητών και των φοιτητών που ξόδεψαν χρόνο, κέφι και φαιά ουσία για το δημιούργημά τους, αλλά να είναι η ζωηρή φωνή τους, ένα καμάρι για τους ίδιους και ένα κίνητρο για όλους τους υπόλοιπους που παλεύουν με τις δικές τους πατέντες στις «νησίδες αριστείας» των ελληνικών πανεπιστημίων.

Η ιστορία της σύγχρονης Υδριάδας δεν είναι μόνο η ιστορία μιας χαμένης ευκαιρίας. Κυρίως είναι η ιστορία της συνεχούς μας απογοήτευσης.

Τελευταία Νέα