ΚΑΝΕΙΣ δεν ξέρει πόσο ανεπαρκείς είναι οι περισσότεροι πολιτικοί όσο οι δημοσιογράφοι. Και κανείς δεν αισθάνεται τόση σιγουριά ότι η ανεπάρκεια κάποιων δημοσιογράφων μπορεί να τους μετατρέψει σε υποχείρια όσο οι πολιτικοί. Τα ζευγάρια αλλάζουν, όχι όμως οι ρόλοι. Οι εξαιρέσεις αποτελούν εξαίρεση.

Μετά τα γενικά, τα ειδικά. Αυτές είναι οι εκλογές που πολλοί ψηφοφόροι νιώθουν σαν αγοραστές που έφθασαν τελευταίοι στα ράφια των εκπτώσεων. Δεν βρίσκουν τίποτε που να τους εκφράζει. Για την ακρίβεια: δεν βρίσκουν κάτι που να εκφράζει τη διάθεσή τους να διαμαρτυρηθούν. Αυτό αφορά κυρίως τους νεότερους, που θα πάνε στις κάλπες. Υποτίθεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα γινόταν σημαία της οργής τους. Αλλά μια καμπάνια που είναι 30% στυλ μετα-ΚΝΕ, 20% αντιμνημονιακή αερολογία, 20% παλαιοπασοκικός λαϊκισμός και 30% συνωμοσιολογία κατά συμφερόντων κ.λπ. δεν τραβάει. Η Κουμουνδούρου πάει να γίνει σύμπτωμα των παθολογιών ενός κατεστημένου που δεν έχει προλάβει ακόμη να καταγγείλει. Ενώ έχει μπλέξει και με κακές μιντιακές παρέες.

Εχουν όλα αυτά σχέση με Το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη; Εχουν. Ο δημοσιογράφος (των «ΝΕΩΝ», του Mega και του Protagon) δίνει άδεια στον εαυτό του για να κατέβει στις ευρωεκλογές. Οι θύρες για το γήπεδο της πολιτικής είναι ανοιχτές. Και αυτό γιατί όσοι αμφισβητούν την κατάσταση πραγμάτων, δηλαδή τη διακυβέρνηση της τελευταίας πενταετίας, το κάνουν λιγότερο για λογαριασμό εκείνων που αισθάνονται παγιδευμένοι και περισσότερο για ίδιον πολιτικό όφελος. Η δημαγωγία περισσεύει. Η ανάγκη για εξουσία αποξενώνει. Οι επίδοξοι βασιλιάδες είναι γυμνοί. Το ρεπερτόριό τους παρωχημένο. Ο λόγος τους ξερός.

Είμαστε σε τηλεδημοκρατία, παρά τις προόδους του Διαδικτύου. Αν σε ξέρουν από το μέσο αυτό κι αν αισθάνεσαι ότι το ξέρεις δεν έχεις λόγο να μη δοκιμάσεις να πολιτευθείς. Πόσω μάλλον αν η ματιά σου είναι καθαρή και το προφίλ σου έχει ποιότητα. Ώς τώρα είδαμε κυρίως διάφορους Νεάντερταλ της δημοσιογραφίας και του θεάματος. Εξαιρέσεις υπήρξαν, αλλά παλαιότερα και για λογαριασμό του δικομματισμού. Ο Σταύρος Θεοδωράκης κατεβαίνει μόνος του και το παίρνει επάνω του. Το να γίνει αλεξικέραυνο τον δυναμώνει. Ο κίνδυνος για τους άλλους, ιδίως αυτούς που παίζουν το αντικαθεστωτικό χαρτί για να γίνουν καθεστώς, είναι να μετατραπεί Το Ποτάμι σε απορροφητήρα. Και να τραβήξει μια ψήφο που δεν έχει πού να εκφραστεί γιατί δεν πιστεύει ότι υπάρχουν οικόπεδα στον ουρανό για να μοιραστούν. Οχι ότι το εγχείρημα θα πάει μακριά. Αλλά θα ψαλιδίσει ποσοστά από το κέντρο προς τα αριστερά.

Φυσικά, όλα κρίνονται. Και η δημαγωγία. Και το μιντιακό λαϊφστάιλ. Αλλά και μια προσέγγιση ναΐφ στην πολιτική, όπως η πρώτη εμφάνιση του Θεοδωράκη. Η εποχή δεν συγχωρεί. Ούτε αυτούς που ήταν ή θέλουν να έρθουν στα πράγματα. Ούτε αυτούς που βλέπουν ευκαιρίες χωρίς ρίσκο. Κατά τα λοιπά, ο Θεοδωράκης είναι σε αποκλίνουσα αλλά αντίστοιχη γραμμή με τους 58, με την έννοια ότι διαβλέπει ελεύθερο χώρο.