Ο Αλεξ Ρος, μουσικοκριτικός στο περιοδικό Νιου Γιόρκερ, ήταν εννέα ετών όταν το Voyager 1 και το Voyager 2 ξεκίνησαν το ταξίδι τους για το Διάστημα. Το ενδιαφέρον του Ρος για την τύχη των δύο διαστημικών οχημάτων έγινε ακόμη πιο έντονο τέσσερα χρόνια αργότερα, όταν ένας καθηγητής που αγαπούσε πολύ στο καινούργιο του σχολείο τού χάρισε το βιβλίο του Καρλ Σάγκαν «Μουρμουρίσματα της Γης», το οποίο αναφέρεται στον δίσκο από χρυσό που κουβαλούν μαζί τους τα δύο Voyager με φυσικούς ήχους, εικόνες από τη Γη, ένα σύντομο προφορικό μήνυμα και μουσική.

Το Voyager 1 έφτασε στο διαστρικό κενό τον περασμένο Αύγουστο, 36 ολόκληρα χρόνια μετά την εκτόξευσή του από το Ακρωτήριο Κανάβεραλ. Από εκείνη τη στιγμή έγινε το γήινο αντικείμενο που έχει φτάσει πιο μακριά από οποιοδήποτε άλλο. Πλέον μας χωρίζουν 19 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα. Και οι πιθανότητες να πέσει ο χρυσός δίσκος στα χέρια ενός νοήμονος εξωγήινου όντος αυξάνονται κάπως. Είναι κάτι που θα μάθουμε όμως μόνο εάν συμβεί έως το 2025, οπότε και θα σταματήσει να στέλνει το Voyager 1 τα δεδομένα που συλλέγει.

Ενα από τα έργα που συμπεριλαμβάνονται στον χρυσό δίσκο είναι της συνθέτριας, μουσικού και προγραμματίστριας Λόρι Σπίγκελ. Λέγεται «Η αρμονία του Κόσμου» και δανείστηκε τον τίτλο του από το βιβλίο «Harmonices Mundi» του Γιοχάνες Κέπλερ, στο οποίο υποστηρίζεται ότι η κίνηση των πλανητών μπορεί να μεταφραστεί σε μια «ατέρμονη πολυφωνική μουσική». Η Σπίγκελ μετέτρεψε τα δεδομένα της τροχιάς των πλανητών σε μουσικό υλικό χρησιμοποιώντας μόνο τους έξι πλανήτες που ήταν γνωστοί στον Κέπλερ. Ο Ερμής κατέλαβε τις υψηλότερες συχνότητες και ο Δίας τις χαμηλότερες. Θεωρητικά, αυτό το μουσικό έργο δεν τελειώνει ποτέ. Στον δίσκο του Voyager 1, όμως, έχει συμπεριληφθεί μια εκδοχή 37 δευτερολέπτων.

Δεν χρειάζεται να ακούσει κανείς το «Harmonices Mundi» της Σπίγκελ για να αντιληφθεί ότι η σχέση μας με το Σύμπαν ορίζεται από μια αέναη ψευδαίσθηση, από ένα είδος αόρατης ψυχεδέλειας. Κοιτάζουμε τα αστέρια και πιστεύουμε ότι τα βλέπουμε όπως είναι τώρα, ενώ στην πραγματικότητα βλέπουμε το φως τους όπως ήταν πριν από πολλά πολλά χρόνια, υπενθυμίζει ο Πιερτζόρτζιο Οντιφρέντι στη Ρεπούμπλικα. Κλωτσάμε μια μπάλα για λίγα μέτρα χωρίς να σκεφτόμαστε ότι αν την κλωτσάγαμε στο κενό θα τη στέλναμε στο άπειρο. Μια ψευδαίσθηση είναι και ο χρυσός δίσκος. Υποτίθεται ότι αυτό που θέλουμε είναι να γνωριστούμε με τους εξωγήινους. Αλλά όπως επισημαίνει ο Αλεξ Ρος, η καβατίνα του Μπετόβεν με την οποία κλείνει ο δίσκος μοιάζει με έναν μελαγχολικό αποχαιρετισμό.