«ΑΥΤΟ που λέτε είναι last year». Είναι μία από τις ωραιότερες ατάκες της τελευταίας τριετίας. Την είπε στην τηλεόραση ο Φίλιππος Σαχινίδης, όταν ήταν υπουργός. Αθροίζοντας εντυπώσεις και αναλύοντας στοιχεία από τις πρώτες τρεις εβδομάδες των ευρω-αυτοδιοικητικών έχει κανείς την εντύπωση ότι είναι η καμπάνια του ΣΥΡΙΖΑ που είναι «last year», ή μάλλον που αναπαράγει το 2012. Μόνο που υπάρχει ο κίνδυνος η αναμέτρηση αυτή να είναι διαφορετική.

Προσοχή: ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να μετατρέψει τις ευρω-αυτοδιοικητικές σε δημοψήφισμα για την πτώση της κυβέρνησης. Η λογική ήταν απλή, αλλά και επικίνδυνα επιφανειακή. Σκέφτηκαν: οι δημοσκοπήσεις λένε ότι είμαστε μπροστά και οι ευρωεκλογές είναι κάλπες χαλαρής ψήφου. Αρα θα έχουμε δυνατό αποτέλεσμα. Ευκαιρία να τους ρίξουμε. Λάθος πρώτο: τις κυβερνήσεις δεν τις ρίχνει η αντιπολίτευση. Τις ρίχνουν τα γεγονότα (περίπτωση δημοψηφίσματος) ή η απομείωση της κοινοβουλευτικής τους δύναμης. Λάθος δεύτερο: οι δημοσκοπήσεις είναι μια παράμετρος ανάγνωσης της πολιτικής κατάστασης. Οχι η μόνη. Εχει επίσης σημασία να ξέρεις σε τι απαντάνε οι άνθρωποι και αν θα είναι ίδιο το ερώτημα στις εκλογές που έχεις μπροστά σου, αν αυτές δεν είναι βουλευτικές.

Πάμε λοιπόν πάλι. Ναι, ο κόσμος ήταν δυσαρεστημένος από την κυβέρνηση, με τη ΝΔ να φθείρεται και το ΠαΣοΚ να φθίνει. Πόση όρεξη όμως είχε και έχει ο κόσμος αυτός να δώσει ένα αποτέλεσμα τόσο αρνητικό που να κλονίσει την κυβέρνηση και να ξαναβάλει τη χώρα στην πολιτική αστάθεια του 2012; Τότε που όποιος είχε τρία ευρουδάκια στην τράπεζα φοβόταν μην τα χάσει; Η κοινωνία είναι θυμωμένη, είναι όμως και ηττημένη. Κάτι που εκφράζεται και με αποχή. Αυτά στα γενικά. Στα ειδικά, προκύπτει ήδη από τις μετρήσεις (η περίπτωση Καμίνη) ότι η κοινωνία ψάχνει δημάρχους και περιφερειάρχες και δεν ενδιαφέρεται να χαρίσει στα κόμματα, από ‘δώ κι από ‘κεί, καλά πολιτικά σκορ. Ολα αυτά τώρα πρέπει να συσχετισθούν με έναν ΣΥΡΙΖΑ που έχει επιλέξει ένα προεκλογικό στυλ που κυμαίνεται μεταξύ επιθετικότητας και καθαρής απειλής. Και εκφράζει όλα τα συμπλέγματα μιας καταπιεσμένης μειοψηφίας.

«Θα σας νικήσουμε» βροντοφώναζε ο Σακελλαρίδης –προσωπική επιλογή Τσίπρα –στην εκδήλωση παρουσίασης των υποψηφίων. Ποιους θα νικήσουν; Τους πιθανούς ψηφοφόρους τους από τη μεσαία τάξη που τους έβλεπαν στην τηλεόραση; Γιατί; Τι τους έχουν κάνει; Την ίδια ώρα, σε κεντρικό επίπεδο, ο Αλέξης Τσίπρας σκίζει τα νέα Μνημόνια πριν υπάρξουν, που μπορεί ποτέ να μην υπάρξουν. Και ο Γιώργος Σταθάκης τα λέει μία έτσι και μία αλλιώς για τα οικονομικά.

Συμπέρασμα: η οργή ήταν για το 2012 (και τότε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν τόσο επιθετικός). Το 2014 δεν έχει βουλευτικές. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να έχει μια ευκαιρία στις εκλογές του 2016 ως βασικός παρτενέρ κυβέρνησης συνασπισμού αν κερδίσει έδαφος στη μέση και αν δεν διαλυθεί η αριστερή πλευρά του. Αυτές δεν είναι οι εκλογές του, ή δεν είναι οι εκλογές στις οποίες νομίζει ότι κατεβαίνει.