Το ποίημα του Τ.Σ. Ελιοτ «Δυσκολίες πολιτευομένου» θυμίζουν οι αντιδράσεις ένθεν κακείθεν για τη σταυροδοσία στις ευρωεκλογές. Στον καθένα κάτι δεν αρέσει. Οτι η απόφαση ελήφθη εκατό ημέρες πριν από τις εκλογές. Οτι συζητήθηκε μόνο μεταξύ Σαμαρά και Βενιζέλου. Οτι η τρισταυρία δεν συνοδεύεται προς το παρόν από πλαφόν δαπανών και εμφανίσεων στα ΜΜΕ. Οτι δεν ψηφίζουν οι μετανάστες. Οτι ευνοούνται οι εν ενεργεία πολιτικοί, τα «συστήματα» και τα «τζάκια» έναντι των μοναχικών καβαλάρηδων που, αυτοί, πώς θα τα βγάλουν πέρα σε εθνική κλίμακα;

Εχουμε λοιπόν πανσπερμία αντιρρήσεων, αλλά και πολλές αντιφάσεις.

Αντίφαση πρώτη: αν ο σταυρός ευνοεί πολιτικούς πρώτης γραμμής –που έχουν εκλογική υποδομή και εθνική αναγνωρισιμότητα –τότε γιατί έχουμε αντιδράσεις από ακριβώς τέτοια πρόσωπα; Είναι η περίπτωση της Αννας Διαμαντοπούλου αλλά και η ματαίωση –αν τα πράγματα είναι έτσι –της καθόδου του Μανώλη Κεφαλογιάννη ως υποψήφιου ευρωβουλευτή με τη ΝΔ. Σύμφωνα με το κυρίαρχο στην πολιτική αγορά στόρι, ο Κεφαλογιάννης είχε εξέλθει ασμένως από το γραφείο του γραμματέα της ΝΔ με αντάλλαγμα την πρώτη –άρα γκαραντί εκλόγιμη –θέση στο γαλάζιο ευρωψηφοδέλτιο του 2014. Αλλη μια απόδειξη ότι οι υποσχέσεις δεσμεύουν στην πολιτική μόνο αυτούς που τις λαμβάνουν. Και πάλι όμως ένας πολιτικός αναγνωρίσιμος, με γερές βάσεις στην Κρήτη αλλά και την καλή μαρτυρία στο κόμμα –όπου δεν μάλωσε με κανέναν –γιατί να μην κατέβει;

Η Αννα Διαμαντοπούλου, πάλι, κινδυνεύει να γίνει ο κατεξοχήν εκπρόσωπος μιας χαμένης γενιάς της ελληνικής πολιτικής. Είναι αυτοί που θα τα είχαν όλα και βρέθηκαν εκτός Βουλής το 2012. Το σοκ είναι μεγάλο και ενδέχεται να έχει προκαλέσει «σταυροφοβία». Υπερπροβεβλημένη υπουργός Παιδείας η Διαμαντοπούλου, βρέθηκε εκτός Α’ Αθηνών. Οι ευρωεκλογές κανονικά θα ήταν αφορμή για επανείσοδο στην πολιτική, με φυσικό χώρο το τρίγωνο ΝΔ – 58 – ΔΗΜΑΡ. Για έμπειρο πολιτικό θα έλεγε κανείς ότι ο σταυρός θα ήταν ευκαιρία και απόλυτη νομιμοποίηση. Οπότε η οξύτητα της αντίδρασης –ιδίως σε θεωρητικό επίπεδο –παραξενεύει. Περιμένει να δει κανείς, ένθεν κακείθεν, ποιο θα είναι το πρώτο μεγάλο πολιτικό στέλεχος που θα τολμήσει να ρισκάρει στις ευρωεκλογές. Ως γνωστόν, μόνο οι τολμηροί/τολμηρές ανταμείβονται. Προς το παρόν οι μόνοι που πετούν τη σκούφια τους είναι οι εν ενεργεία ευρωβουλευτές. Οι περισσότεροι ήξεραν πως δεν θα ξαναέβλεπαν θέση –εκλόγιμη ή άλλη –στις ευρωλίστες, άρα δεν έχουν τίποτε να χάσουν. Αφήστε που θεωρούν την παρουσία τους στις Βρυξέλλες ως πλεονέκτημα.

Αντίφαση δεύτερη: η δυσθυμία των 58. Αν ήθελαν ανάδειξη των υποψηφίων της ευρωλίστας της Ελιάς με ανοιχτές προκριματικές γιατί τους ενοχλεί το άνοιγμα στο σύνολο του εκλογικού σώματος; Είναι και κάτι που θα κάνει πιο ομαλή τη συνύπαρξη με υποψηφίους από τις διάφορες τάσεις του ΠαΣοΚ. Οι 58 επικαλούνται την ανισότητα ευκαιριών λόγω διαφορών σε αναγνωρισιμότητα –αλλά, όπως επισήμανε ήδη ο Ηλίας Μόσιαλος, δεν είναι βέβαιο ότι είναι υπαρκτή. Επώνυμοι είναι και οι ενδιαφερόμενοι εκ των 58 να κατέβουν ως υποψήφιοι, ενώ δεν έχουν και τα βαρίδια ή τη φθορά της πολιτικής προϋπηρεσίας. Τα θέματα χρηματοδότησης και πλαφόν εμφανίσεων στα ΜΜΕ μπορούν να ρυθμιστούν, και αυτό αναγκαστικά θα γίνει. Και μια λίστα σαράντα και βάλε υποψηφίων αναιρεί το επιχείρημα ότι δημιουργείται έλλειμμα εσωκομματικής δημοκρατίας. Ολοι χωράνε.

Συμπέρασμα: αλεπούδες και σκαντζόχοιροι που ενδιαφέρονται για τις ευρωεκλογές βγήκαν όλοι –λίγο τρομαγμένοι –στο ξέφωτο με τη σταυροδοσία.

Τελευταία Νέα