Αναζήτηση
που με ενοχλεί»
Ο Τσόρτσιλ ήταν ιδιόρρυθμος μεν, αλλά και ιδιοφυής πολιτικός και στρατιωτικός νους. Λίγο μετά την άνοδο του Χίτλερ άρχισε να παρενοχλεί το βρετανικό Κοινοβούλιο και την κυβέρνησή του, λέγοντάς τους ότι ο Χίτλερ είναι απειλή για την ειρήνη. Οτι δεν είναι απλώς ένας δικτάτορας, αλλά ένας παράφρων που θα οδηγήσει την Ευρώπη σε πόλεμο. Στη Βουλή τον θεωρούσαν γραφικό και το κόμμα του τον ένιωθε χαλίκι στο παπούτσι του. Τα πράγματα αγρίεψαν για τον επίμονο βουλευτή όταν, με αφορμή τις πληροφορίες που έφταναν από τη ναζιστική Γερμανία, γινόταν φανερό ότι ο εξοπλισμός της ηττημένης χώρας στον Α’ Παγκόσμιο ξεπερνούσε τις ανάγκες της άμυνας. Ο Τσόρτσιλ, όλο και πιο επιθετικός, καυτηρίαζε τη φιλειρηνική στάση του Τσάμπερλεν ζητώντας στρατιωτική θωράκιση και διακοπή του διαλόγου. Αλλά κι οι άλλες χώρες της ηπειρωτικής Ευρώπης κοιμόντουσαν τον ύπνο του δικαίου. Μόνο μετά το σύμφωνο με τον Στάλιν κάποιοι άρχισαν να ακούνε τον ενοχλητικό κύριο απ’ την Αγγλία, ενώ τα άρματα του Γκουντέριαν και οι θωρακισμένες μεραρχίες του Ρόμελ ετοιμάζονταν για Πολωνία, Τσεχοσλοβακία, Γαλλία…
Οταν οι προφητείες του Τσόρτσιλ βγήκαν αληθινές, το Κοινοβούλιο τον επέλεξε ομόφωνα πρωθυπουργό, σχηματίστηκε κυβέρνηση εθνικής ενότητας και πέντε χρόνια μετά οι νικητές και οι τέως σύμμαχοι του Χίτλερ μετρούσαν εκατομμύρια νεκρούς. Αν είχαν ακούσει τον ενοχλητικό πολιτικό νωρίτερα, τα θύματα θα ήταν λιγότερα. Επίσης και οι καταστροφές.
Διαβάζοντας τις δυο πρόσφατες συνεντεύξεις του Αλέκου Παπαδόπουλου σε «Βήμα» και «Καθημερινή», διαπίστωσα ότι ο αναχωρητής πολιτικός λέει κάτι απλό και δυσάρεστα προφητικό. Λέει ότι δεν θα μας βγάλουν από την ΟΝΕ. Οτι θα βγούμε μόνοι μας!
Είναι προφανές ότι μια χώρα με ανεργία 30% και απώλεια 25% του ΑΕΠ της μέσα σε τέσσερα χρόνια είναι μια χώρα σε πόλεμο. Με τους δανειστές, με τις αγορές, κυρίως όμως με τον κακό εαυτό της. Και δεν θέλει να το καταλάβει. Γιατί πώς αλλιώς μπορεί να ερμηνεύσει κανείς τις κραυγές εναντίον των Μνημονίων, την αποσιώπηση της δικής μας ευθύνης; Πώς να ερμηνεύσει κανείς την πολιτική διαμάχη για ανούσια ζητήματα και ιδεολογικές φούσκες και την αδυναμία κατάστρωσης ενός κοινά αποδεκτού προγράμματος;
Οι μεν μιλάνε για ανάπτυξη οσονούπω, τη στιγμή που η φορολογία στα ακίνητα έχει οδηγήσει σε απόλυτη απελπισία και οργή αμέτρητους Ελληνες, ενώ η νέα φορολόγηση των επιχειρήσεων θα αποτελειώσει περί τον Σεπτέμβριο μεγάλο τμήμα της μεσαίας τάξης που έχει διατηρηθεί ακόμη στα πόδια της. Οι δε λένε με περισσή προχειρότητα ότι η φορολογική αδικία θα αποκατασταθεί με τη φορολόγηση της συνολικής περιουσίας (wealth tax), την ποινικοποίηση των κερδοσκοπικών ξένων επενδύσεων –λες και υπάρχουν ζημιοσκοπικές επενδύσεις –και την αποκατάσταση εν γένει χωρίς να συνειδητοποιούν το άδειασμα των τραπεζών που θα επακολουθήσει τυχόν εκλογή τους από τους έντρομους καταθέτες. Και άλλοι φαντάζονται ότι μας ψεκάζουν ή ότι το πρόβλημα της χώρας λύνεται αν απομονωθούμε από τη διεθνή κοινότητα.
Αντί λοιπόν να κάτσουν όλοι αυτοί μαζί με τους κοινωνικούς εταίρους, υπερβαίνοντας τον ιδεολογικό τους ναρκισσισμό, και να φτιάξουν ένα πρόγραμμα πολέμου, διαπιστώνεται κατακερματισμός που τροφοδοτείται από τον θυμό της κοινωνίας.
Τον τελευταίο καιρό, μια νέα λέξη αναδύεται σε ξένα έντυπα που προκαλεί ρίγος. Την είχε ξορκίσει η ακτιβίστρια της ActionAid σε φτωχές χώρες Αλεξάνδρα Μητσοτάκη σε περσινό κείμενό της: αποτυχημένο κράτος (failed state). Πριν από έναν μήνα το «Σπίγκελ» αναφέρθηκε στον κίνδυνο να κατρακυλήσει η χώρα στην ομάδα των 17 χωρών του δείκτη των «αποτυχημένων κρατών». Και ο Γ. Βούλγαρης στα «ΝΕΑ» κάνει λόγο για «κράτος – παρία».
Σαν πολλά γίνονται τα χαλίκια στο κομματικό παπούτσι, και μας ενοχλούν.
Και παρά το ότι όλα δείχνουν ότι υπάρχει τελικά βελτίωση σε πολλούς τομείς, οι κίνδυνοι είναι πολλοί. Και η ανασφάλεια που δημιουργούν οι πολλαπλοί μονόλογοι ενισχύει την παρατήρηση περί της σιωπής στο Νταβός γύρω από το πρόβλημα Ελλάδα. Η σιωπή αυτή έκανε τον εκδότη των «Φαινάνσιαλ Τάιμς» Μπάρμπερ να αναρωτηθεί αν η πρόοδος της Ελλάδας έβγαλε τη χώρα από το κάδρο ή μήπως η σιωπή κρύβει κάτι άλλο. Μήπως κρύβει αμφιβολίες πολλές για τη δυνατότητά μας να διορθώσουμε τα ανορθολογικά στοιχεία της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής μας ζωής; Αμφιβολίες τρελές…
