Αναζήτηση
Τελικά τι ακριβώς συνέβαινε στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο επί των ημερών διαδοχικών κυβερνήσεων διαφορετικών κομμάτων; Σε ό,τι αφορά τις ενδεχόμενες ποινικές ευθύνες προσώπων μπορεί να απαντήσει μόνο η Δικαιοσύνη. Εφόσον άπαντες και μηδενός εξαιρουμένου την αφήσουν να κάνει τη δουλειά της χωρίς παρεμβάσεις, νύξεις και υποδείξεις.
Αλλά σε ό,τι αφορά την ουσία είναι προφανές ότι στον χρηματοπιστωτικό τομέα –που είχε ξεχειλώσει ανεξέλεγκτα –η κάθαρση εξελίσσεται. Και έχει στην ούγια την υπογραφή της διοίκησης Προβόπουλου. Η Τράπεζα της Ελλάδος αξιοποιεί πλέον την ανεξαρτησία που απέκτησε με την ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ για να ασκήσει πραγματικό εποπτικό ρόλο. Μόνο τυφλοί δεν βλέπουν το αποτέλεσμα.
Αυτές οι υποθέσεις έχουν βάθος και περιλαμβάνουν ποικίλα χτυπήματα κάτω από τη μέση, επειδή «είναι πολλά τα λεφτά». Ητοι, τα λεφτά που έπεφταν κάτω από το τραπέζι για να καλύπτεται η δημιουργία θαλασσοτραπεζών που έδιναν θαλασσοδάνεια, σε ημέτερους θαλασσοεπιχειρηματίες. Αλλά και τα λεφτά που θα χάσουν –ή έχασαν ήδη –όσοι βγαίνουν στη σέντρα, ή μπαίνουν στα κάγκελα για τραπεζικά κόλπα που φέρνει στην επιφάνεια ο έλεγχος.
Αλλά η κάθαρση δεν είναι απλώς ποινική ή διοικητική διαδικασία. Ούτε τυπική υπόθεση ελέγχου και παραπομπής στη Δικαιοσύνη. Υπάρχει και η πολιτική πλευρά. Εχει νόημα αν εξελίσσεται σε πολιτικό πλαίσιο που ευνοεί την πραγματική ανασύνταξη του ελληνικού τραπεζικού τομέα. Γιατί μόνο έτσι το ελληνικό τραπεζικό σύστημα θα αποκτήσει τη βασική προϋπόθεση για να μετάσχει στην ανασύνταξη του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος, η οποία εξελίσσεται –έστω δύσκολα και με παλινωδίες. Πιο απλά: η κάθαρση είναι αναγκαία για την ισχυρή παρουσία των υγιών ελληνικών τραπεζών στις διεργασίες της ευρωπαϊκής τραπεζικής ενοποίησης.
Αυτή την προϋπόθεση προσπαθεί να εξασφαλίσει ο Γιώργος Προβόπουλος. Είναι θετικό ότι συντονίζεται μαζί του και η κυβέρνηση Σαμαρά. Είναι αδιανόητο ότι δεν κάνει το ίδιο και η αξιωματική αντιπολίτευση, τα μισά στελέχη της οποίας αντιλαμβάνονται τα τραπεζικά με όρους 1920 και τα άλλα μισά καταγγέλλουν απουσία ελέγχου στη μόνη περίοδο που υπάρχει έλεγχος.
Με την υπόθεση του Ταμιευτηρίου κλείνει ο γκρίζος κύκλος που άνοιξε με τις «χάρτινες» τράπεζες ή τη μεταχείριση του χρηματοπιστωτικού συστήματος ως κυβερνητικού βραχίονα χωρίς έλεγχο. Στον δρόμο για τον εξευρωπαϊσμό του εγχώριου τραπεζικού τομέα, εμπεδώνεται αυτό που έλεγε ο Ελιοτ: «Δεν είναι φρόνιμο να παραβαίνεις κανόνες μέχρι να μάθεις να τους τηρείς».
