Υπάρχουν δύο τρόποι ανάγνωσης της επικαιρότητας. Ο ένας θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «ανατρεπτικός». Ο πολλαπλασιασμός των σκανδάλων διαφθοράς είναι αφόρητος, οι καθημερινές αποκαλύψεις εκρηκτικές, ο βόθρος ξεχείλισε. Ο Λιάπης, ο Τομπούλογλου, ο Κάντας, μίζες, παρανομίες, φοροδιαφυγή, μαύρες τρύπες, εκβιασμοί: η δημόσια ζωή δεν αντέχει άλλα χαστούκια, κάποιος πρέπει επειγόντως να αναλάβει να την εξυγιάνει, κι αυτός ο κάποιος δεν μπορεί να ανήκει στο παλιό πολιτικό σύστημα, πρέπει να είναι νέος και άφθαρτος. Τριπλές εκλογές τον Μάιο, λοιπόν, ώστε να γυρίσει ο τόπος σελίδα.

Ο άλλος τρόπος είναι, ας πούμε, «διορθωτικός». Η σήψη πράγματι υπάρχει, και είναι ορατή. Οι αποκαλύψεις, όμως, δεν μένουν αναπάντητες. Οι θεσμοί λειτουργούν, η Αστυνομία κάνει δουλειά, το ίδιο και η Δικαιοσύνη. Σε ποια άλλη εποχή θα συλλαμβανόταν ένας πρώην υπουργός επειδή οδηγούσε με πλαστές πινακίδες; Πότε άλλοτε παραπέμπονταν στη Δικαιοσύνη γνωστοί επιχειρηματίες για χρέη προς το Δημόσιο; Η κυβέρνηση, και προσωπικά ο Πρωθυπουργός, είναι αποφασισμένοι να βάλουν το μαχαίρι στο κόκαλο. Και το αποδεικνύουν καθημερινά. Η χώρα έχει αρχίσει να συνέρχεται. Πρόωρες βουλευτικές εκλογές θα την έθεταν σε σοβαρό κίνδυνο.

Μπορεί κανείς να επιλέξει όποιον τρόπο θέλει, να βλέπει το ποτήρι μισογεμάτο, μισοάδειο ή εντελώς άδειο. Μπορεί τον Μάιο να ρίξει ψήφο διαμαρτυρίας, ανοχής ή αυτοκτονίας. Ελεύθεροι άνθρωποι είμαστε. Σε μια τόσο κρίσιμη εποχή, όμως, πρέπει να είμαστε και ειλικρινείς, απέναντι στον εαυτό μας και απέναντι στους άλλους. Είναι φανερό, ας πούμε, ότι ένα σωρό κόσμος δεν διστάζει τελευταία να αλλάξει ιδέες και στρατόπεδο προκειμένου να βρεθεί εγκαίρως στην πλευρά του «νικητή». Κατανοητό, όπως όλες οι ανθρώπινες αδυναμίες. Αλλά κάπως φτηνό. Και ριψοκίνδυνο –αφού, αντί για την επιβράβευση, μπορεί να οδηγήσει στον εξευτελισμό.

Δεν ξέρω αν η κ. Κατερίνα Δωρή ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Η επιστολή τής παραίτησής της, όμως, από την προεδρία του ΔΣ του ραδιοφωνικού σταθμού 9,84 αφήνει πολλά κενά. «Αντί για το συνεγερτικό όραμα που υποσχεθήκαμε», γράφει, «όλο και συχνότερα επιλέγουμε την υπόκλιση στις επιταγές της ευκολίας των ιδιωτικών συμφερόντων, των νεοφιλελεύθερων και μνημονιακών επιλογών». Πώς ακριβώς σκόπευαν η ίδια και οι συνεργάτες της να μας συνεγείρουν; Γιατί είναι κακά τα ιδιωτικά συμφέροντα; Τι σημαίνει «νεοφιλελεύθερες επιλογές» και πώς υποκλίνεται κανείς μπροστά τους; Πώς είναι δυνατόν σε μία και μόνη πρόταση να έχω τόσο πολλές απορίες;

Ισως η απάντηση να βρίσκεται στο συνοδευτικό ρεπορτάζ που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του «Βήματος». Από αυτό πληροφορούμαι ότι η κ. Δωρή πιστεύει πως «μια σοβαρή κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ είναι σαφέστατα προτιμότερη από τα αδιέξοδα που έχουν διαμορφωθεί» και θα την έβρισκε σύμφωνη «αν μπορούσε να διαμορφωθεί μια λύση για δημοκρατική διέξοδο με πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στη φασιστική Χρυσή Αυγή». Ε, γιατί δεν το είπε από την αρχή και μας έβαλε να ψάχνουμε τα κρυμμένα νοήματα;

Τελευταία Νέα