Αναζήτηση
Καθώς κυκλοφορούμε μέσα στην πρωινή κίνηση του Νέου Δελχί με μοτοσικλέτα, ο Ραβί Γκουλάτι αρχίζει να σχολιάζει τα κοινωνικά σύμβολα στην Ινδία –πως όλα, από τα τζιν Αρμάνι μέχρι τα Αουντι είναι δυτικής προέλευσης και πως το δικό του αυτοκίνητο, ένα φτηνό και πρακτικό φορτηγάκι Μαρούτι με οκτώ θέσεις που δεν μπορεί να κερδίσει κανέναν διαγωνισμό ομορφιάς, γίνεται αντικείμενο χλευασμού κάθε φορά που καταφτάνει σε ξενοδοχείο πέντε αστέρων για κάποιο γάμο.
Ο Γκουλάτι, ένας ήπιων τόνων άνδρας που κοντεύει τα 40, βρισκόταν καθ’ οδόν προς την επιτυχία όντας απόφοιτος κορυφαίας σχολής, του Ινδικού Ινστιτούτου Μάνατζμεντ.
Οταν όμως είχε πάρει ένα μάθημα για την ινδική γεωργία που δίδασκε ένας καθηγητής ο οποίος περπατούσε όπως ο Γκάντι από χωριό σε χωριό, άρχισε να σκέφτεται ότι η χώρα του έχει χάσει τον προσανατολισμό της.
27 ορόφων για την οικογένειά του σε μια χώρα 1,2 δισεκατομμυρίων ανθρώπων, από τους οποίους το ένα τέταρτο –δηλαδή όσο περίπου ολόκληρος ο πληθυσμός των ΗΠΑ –ζει με λιγότερα από δύο δολάρια την ημέρα. «Προσφέρουμε βοήθεια στην Αμερική. Είναι τρελό!» λέει ο Γκουλάτι. «Στέλνουμε τα καλύτερα μυαλά μας σε όλο τον κόσμο για να επωφεληθούν οι χώρες που τα υιοθετούν, αλλά όχι η ίδια η Ινδία που τα χρειάζεται απελπισμένα», λέει. Δείχνει μια παράγκα όπου «παιδιά κυλιούνται στη λάσπη όσο οι γονείς τους ψάχνουν για δουλειά».
Ο Γκουλάτι κωπηλατεί κόντρα στο ρεύμα. Χρησιμοποιώντας τα λόγια του Χαρς Μάντερ, ενός συγγραφέα που θαυμάζει, η Ινδία έχει «εξορίσει τους φτωχούς από τη συνείδηση και την επίγνωσή μας». Εμαθε το κόλπο αυτό από την Αμερική. Οι άνεμοι αλλάζουν αλλά οι αόρατες δυνάμεις που αυξάνουν συνεχώς τις ανισότητες είναι αδυσώπητες, από το Νέο Δελχί έως τη Νέα Υόρκη.
Η αλλαγή πολιτικής μπορεί να βοηθήσει, αλλά η πραγματική αλλαγή, όπως έγινε με τον Γκουλάτι, θα πρέπει να προέλθει από βαθιά μέσα μας.
