Τα πιο πολλά θα τα κρατήσω για τον εαυτό μου. Εδώ έχω σκοπό να γράψω μόνο το περίσσευμα. Η Ελενα Χατζηιωάννου που αποχαιρετάμε σήμερα στις 4.30 μ.μ. στο Α’ Νεκροταφείο είναι κάτι πολύ περισσοτερο από μια ημέρα θλίψης. Δεν χωράει πουθενά. Το ίδιο αισθανόμουν και τα χρόνια που βολευόταν διακριτικά στο διπλανό γραφείο, που δημοσίευε τα κείμενά της πλάι στα δικά μας αγχωμένα πρωτόλεια. Ο μυστήριος τρόπος που είχε να διαφέρει και ταυτόχρονα να χαρακτηρίζει αυτό που κάποτε λέγαμε δημοσιογραφική πιάτσα.

Για την ίδια τη δημοσιογραφία και για το καλλιτεχνικό ρεπορτάζ δεν ανησυχώ καθόλου. Αργά ή γρήγορα θα υποχρεωθεί να ανακαλύψει ξανά την Ελενα Χατζηιωάννου και να την αποκαταστήσει σύσσωμη. Την ουσία της που ακύρωνε την επίδειξη, τη φινέτσα της που αποστόμωνε τον ανταγωνισμό, τη βαθιά γνώση της για το θέατρο που εξοστράκιζε την ανοησία κι έδινε το μέτρο των πραγμάτων, τη στοργή της κυρίως που χωρίς αυτήν δεν θα αφήναμε το κεφαλάκι μας στον ντορβά των εφημερίδων ούτε για ένα εικοσιτετράωρο. Μα πιο πολύ την ευχαριστώ για τον διδακτικό τρόπο που διάλεξε να αποχωρήσει από το επάγγελμα. Σαν να έβγαλε το βαρύ χειμωνιάτικο παλτό που κρέμαγε στον καλόγηρο του γραφείου για να φορέσει το ελαφρύ καλοκαιρινό της φόρεμα. Με αυτό τη χαιρετώ και μ’ αυτό θα τη θυμάμαι.

Τελευταία Νέα