Αναζήτηση
ΑΠΟ το Κρεμλίνο στο Ροστόφ. Από τον Φεβρουάριο του 2010 στον Αύγουστο του 2013. Από τον Μεντβέντεφ στον Πούτιν.
ΕΝΩΝΟΝΤΑΣ τελείες μπορεί κανείς να δημιουργήσει ένα σχήμα. Κι αν το σχήμα αυτό είναι η στάση των Ρώσων απέναντι στην Ελλάδα, τότε η όψη του είναι μάλλον δυσοίωνη. Εξηγούμαστε: στον επισκεπτόμενο τη Μόσχα το 2010 –τότε πρωθυπουργό –Γιώργο Παπανδρέου ο Ντμίτρι Μεντβέντεφ είχε συστήσει ψυχρά ψυχρά να προσφύγουμε στο ΔΝΤ. Ενώ ο επισκεπτόμενος την Περιφέρεια του Ροστόφ Βλαντίμιρ Πούτιν χαρακτήρισε την Ελλάδα «χώρα προβληματική για επενδύσεις». Πάλι καλά που έχουν διάθεση να μας βοηθήσουν!
ΠΑΡΑ το πέρασμα του χρόνου υπάρχουν κάποιες σταθερές που κάποιοι επιμένουν να τις ξεχνούν. Από εποχής Στάλιν, η Μόσχα επιμένει να αντιλαμβάνεται την Ελλάδα ως χώρα εκτός του πεδίου της άμεσης γεωπολιτικής της επιρροής. Εδώ οι Ρώσοι περισσότερο εξυπηρετούν άλλους σκοπούς –να πιέσουν τη Δύση ή να «χαλάσουν» κάποια αρχιτεκτονική –παρά αναπτύσσονται οι ίδιοι. Η αντίληψη αυτή δεν έχει μεταβληθεί. Αλλά η ρητορική –ή μάλλον τα φραστικά σπρωξίματα –ζορίζει ειδικά όταν η Αθήνα εκδηλώνει συγκεκριμένες συμπεριφορές. Μια από αυτές είναι η προσέγγιση με τις ΗΠΑ. Ο Γιώργος Παπανδρέου θεωρήθηκε, ας πούμε, στη Μόσχα ως πρωθυπουργός ατλαντιστής, όχι ένθερμος οπαδός του ρωσικού ανοίγματος που, κουτσά – στραβά, είχε προωθήσει η διακυβέρνηση Καραμανλή. Εξού και η παγερή υποδοχή και η πλήρης αδιαφορία το 2010 για τα ελληνικά προβλήματα. Αντίστοιχα, η «ξινίλα» του Πούτιν από το Ροστόφ δεν είναι άσχετη με την επίσκεψη Σαμαρά στον Λευκό Οίκο και τις πολύ θερμές κουβέντες του Ομπάμα για αυτόν. Οπως επισήμανε παλαιός γνώστης των ελληνοαμερικανικών σχέσεων, «μόνο σε πρωθυπουργούς του Ισραήλ εκφράζεται τέτοια στήριξη». Εν προκειμένω, χωρίς, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις του ρεπορτάζ, να υπάρχει quid pro quo: δηλαδή να μας έχουν ζητήσει κάτι οι Αμερικανοί.
ΦΥΣΙΚΑ, έχει μεσολαβήσει η άτσαλη έξοδος της Gazprom από την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΠΑ. Το απόγευμα της ημέρας που δεν εδόθη προσφορά, ο Σαμαράς είχε μιλήσει τηλεφωνικά με τον Πούτιν. Η εικόνα που προκύπτει εκ των υστέρων είναι ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ήθελε η Αθήνα να πει «όχι» στους Ρώσους, οι οποίοι έκαναν πίσω όταν κατάλαβαν ότι θα ανάψουν κόκκινο φως οι Βρυξέλλες για λόγους ανταγωνισμού –δηλαδή δεσπόζουσας θέσης στην αγορά. Ηταν η Ελλάδα που έφαγε τη χλαπάτσα αφού το τράβηξε μέχρι τέλους. Οπότε στην κυβέρνηση είχαν την εντύπωση ότι έπεται μια θετική κίνηση των Ρώσων σε αντάλλαγμα. Κίνηση που θα γινόταν στο μέτωπο των επενδύσεων –ας πούμε στα τρένα. Αλλά οι Ρώσοι θεωρούσαν ότι τα τρένα θα πήγαιναν στους Κινέζους, ελέω Πειραιά. Και αντί της κίνησης, ήρθε η δήλωση από το Ροστόφ.
ΑΚΟΜΗ πιο ενδιαφέρουσα γίνεται όμως η εικόνα αν αποκτήσει και κυπριακή διάσταση. Την Κύπρο την άφησαν οι Ρώσοι στο κρύο στη μεγάλη τραπεζική κρίση του περασμένου Μαρτίου. Τώρα που η Συρία καταρρέει, παζαρεύουν για ναυτική βάση με άδηλα προς το παρόν ανταλλάγματα. Την ίδια ώρα όμως οι Αμερικανοί προωθούν λύση του Κυπριακού, με καταλύτη την Αμμόχωστο, παραμερίζοντας ακόμη και τους Βρετανούς. Αρα η Μόσχα πάλι περισσεύει. Κάτι που εξηγεί την γκρίνια του Πούτιν –γιατί περί αυτού πρόκειται.
