Για τους κράχτες, εδώ και αλλού, που χτίζουν καριέρες πουλώντας γερμανοφοβία, είναι ο ιδανικός εχθρός. Είναι ο άνθρωπος που μοιάζει να ενσαρκώνει τέλεια τα στερεότυπα που του προσάπτουν. Διδακτικός, στρυφνός, γηραλέος, προτεστάντης. Ενας γερμανικότατος Γερμανός. Τι σημασία έχει τι λέει; Σημασία έχει να μπορείς εύκολα να τον μισήσεις. Να τον στριμώξεις στο κάδρο των βεβαιοτήτων σου. Γι’ αυτή του τη χρησιμότητα θα έπρεπε οι εχθροί της Ευρώπης, ακόμη κι αν δεν υπήρχε, να εφεύρουν έναν Σόιμπλε.

Οι αντιευρωπαϊστές έχουν στοχεύσει σωστά. Δεν υπάρχει στη σημερινή συγκυρία, σε τόσο νευραλγικό πόστο, πολιτικός περισσότερο πιστός στο ευρωπαϊκό εγχείρημα απ’ ό,τι ο γερμανός υπουργός Οικονομικών. Ηταν πάντα ένα-δυο βήματα μπροστά από το κόμμα του στην προώθηση της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Ζητάει πιο ισχυρή Ενωση. Ζητάει οι Ευρωπαίοι να εκλέγουν τον δικό τους, κοινό πρόεδρο. Ανήκει στη γενιά εκείνη που ξέρει ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι ένας ιστορικός μονόδρομος –απείρως σημαντικότερος από τον νομισματικό συνεταιρισμό που τώρα κλυδωνίζεται.

Εχουν δίκιο όσοι λατρεύουν να μισούν τον Σόιμπλε. Εχουν δίκιο ακόμη κι οι δικοί του που δυσανασχετούν επειδή χάλασε την προεκλογική τους αταραξία κι αναρωτιούνται γιατί τους έμπλεξε πάλι με την Ελλάδα. Τι την ήθελε τέτοια ωμή ειλικρίνεια; Σαράντα χρόνια βουλευτής, δεν έμαθε να «κάνει πολιτική»;

Δεν έμαθε ότι «κάνω πολιτική» σημαίνει αποφεύγω το πολιτικό κόστος; Ας έρθει εδώ να του μάθουμε.

Τελευταία Νέα