Η πρώτη του ανάμνηση είναι η μαζική εκτέλεση μιας ομάδας κρατουμένων. Θυμάται ακόμη ένα 7χρονο κοριτσάκι να ξυλοκοπείται μέχρι θανάτου επειδή είχε κλέψει λίγο στάρι, είδε πεινασμένους κρατούμενους να τρώνε ζωντανά ποντίκια και οπλές τράγων από την απελπισία τους. Ο ίδιος πλήρωσε ακριβά την απροσεξία του να σπάσει μια βελόνα ραψίματος: οι φύλακες του στρατοπέδου συγκέντρωσης του έσπασαν ένα δάχτυλο. Δεν θα ξεχάσει ποτέ μια γυναίκα που υποχρεώθηκε από τους δεσμοφύλακές της να πνίξει το παιδί που μόλις είχε γεννήσει. Ηταν στον λιμό της δεκαετίας του 1990, η σωματεμπορία ανθούσε, οι ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες ήταν στην ημερησία διάταξη.

Η φρίκη έχει πολλά πρόσωπα. Αλλά σε αυτό της Βόρειας Κορέας σπάνια πέφτει το βλέμμα μας. Ξέρουμε ότι η χώρα αυτή δεν είναι ένας σοσιαλιστικός παράδεισος. Ξεχνάμε, όμως, ότι είναι μια ανθρώπινη κόλαση. Το ξεχνάμε οι δημοσιογράφοι, το ξεχνούν οι πολίτες, οι οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα, οι διεθνείς οργανισμοί. Μας προκαλούν θυμηδία οι υποχρεωτικές εκδηλώσεις λατρείας στα πρόσωπα των ηγετών, αιώνιων, πολυαγαπημένων, ή λαμπρών, μας φαίνεται αστείος ο υποχρεωτικός μαζικός οδυρμός στους δρόμους που συνοδεύει τον θάνατό τους και φολκλόρ εξωτισμός η διαβεβαίωση ότι δύο ουράνια τόξα εμφανίστηκαν στον καθαρό ουρανό όταν γεννήθηκε κάποιος από αυτούς –ελάχιστη σημασία έχει εάν ήταν ο παππούς, ο γιος ή ο εγγονός.

Αυτό που έχει σημασία είναι ότι οι μαρτυρίες της φρίκης ακούστηκαν για πρώτη φορά μόλις πριν από δύο ημέρες ενώπιον μιας επιτροπής έρευνας των Ηνωμένων Εθνών. Ο άνθρωπος που κατέθεσε στην επιτροπή είναι 31 ετών σήμερα. Λέγεται Σιν Ντονγκ Χιουκ και είναι ένας από τους λίγους κρατουμένους που έχουν καταφέρει να δραπετεύσουν από τα κολαστήρια της Βόρειας Κορέας. «Μας μεταχειρίζονταν σαν να ήμασταν ζώα, μας σκότωναν στη δουλειά, μας εκμεταλλεύονταν. Με ξεζούμιζαν πριν μας αφήσουν να πεθάνουμε».

Η μόνη ένσταση που κατέθεσε ο Ριζοσπάστης όταν «αναλήφθηκε στους ουρανούς» ο Κιμ Γιονγκ Ιλ ήταν για τον νεποτισμό στο σύστημα της διαδοχής. Κατά τ’ άλλα, το ΚΚΕ λυπόταν για την απώλεια και αναγνώριζε «το δικαίωμα στον λαό της ΛΔ Κορέας να προχωρήσει στον δρόμο της ανάπτυξης που έχει επιλέξει ενάντια σε κάθε λογής ιμπεριαλιστικές παρεμβάσεις». Μιλώντας στο περιοδικό L’ Espresso, ένας γερουσιαστής της ιταλικής Κεντροδεξιάς δεν μπορούσε να κρύψει τον ενθουσιασμό του από το ταξίδι του στην Πιονγκιάνγκ. «Εγώ δεν πιστεύω ότι δεν γίνονται σεβαστά τα ανθρώπινα δικαιώματα στη Βόρεια Κορέα. Μοιάζει πολύ στην Ελβετία μου».

Υπάρχει κάτι χειρότερο από την άγνοια, κάτι ενοχλητικότερο από την αδιαφορία. Είναι η εθελοτυφλία που γεννά ο στείρος δογματισμός και η καθαρή ανοησία.