Στο τουριστικό θέρετρο της Καρταχένα στην Κολομβία, οι ιστορίες δύο γυναικών διασταυρώθηκαν με τον πλέον απροσδόκητο τρόπο. Πριν από δέκα χρόνια στη συγκλονισμένη από τον Εμφύλιο χώρα κυριαρχούσαν τα καρτέλ ναρκωτικών. Ακόμη και σήμερα, χάος χωρίζει τη ζωή των πλουσίων και τις συνθήκες στις φτωχογειτονιές. Η βίαιη σύγκρουση μεταξύ των συμμοριών καθιστά επικίνδυνη ακόμη και μια βόλτα στον δρόμο.

Στο περιβάλλον αυτό, η Καταλίνα Εσκομπάρ, μορφωμένη και πλούσια επιχειρηματίας, είδε τη ζωή της να ανατρέπεται το 2000. Τότε, ο 17 μηνών γιος της Χουάν Φελίπε τραυματίστηκε θανάσιμα πέφτοντας από το μπαλκόνι, βυθίζοντας στη θλίψη τη μητέρα του. Την ίδια ώρα, όμως, η Καταλίνα δεν μπορούσε να βγάλει από το μυαλό της μια σκηνή: κάποιες ημέρες νωρίτερα, όταν δούλευε εθελοντικά σε νοσοκομείο, είδε μια ανήλικη μητέρα να χάνει το παιδί της διότι αδυνατούσε να πληρώσει το φάρμακο των 30 δολαρίων (περίπου 25 ευρώ). Χρήματα που η ίδια είχε στην τσέπη της! Αποφάσισε, λοιπόν, να ιδρύσει στη μνήμη του γιου της το Ιδρυμα Χουάν Φελίπε Γκόμεζ Εσκομπάρ, με στόχο να βοηθήσει έφηβες μητέρες της πόλης να ξεφύγουν από τις συνθήκες εξαθλίωσης, προσφέροντάς τους τη δυνατότητα να βρουν σταθερή εργασία.

Σε ένα τέτοιο πρόγραμμα του ιδρύματος εντάχθηκε και η Γιουρλέιντις Πενιαλόσα. Η ίδια στα εννιά της χρόνια κατήγγειλε στην Αστυνομία ότι για δύο χρόνια τη βίαζε συγγενής της και στα δώδεκα έμαθε ότι η μητέρα της είχε απόλυτη ανάγκη μια θεραπεία που κόστιζε 300 ευρώ, τα οποία δεν διέθεταν. Η απόφασή της ήταν ξεκάθαρη: δεν υπήρχε τίποτα σημαντικότερο από τη μητέρα της. Παράτησε το σχολείο και έγινε πόρνη, ώστε να εξασφαλίσει τη θεραπεία. Γρήγορα μπήκε και στο κύκλωμα διακίνησης ναρκωτικών. Κατά τη διάρκεια μεταφοράς κοκαΐνης αναγκάστηκε να πετάξει το «πακέτο» ώστε να μη συλληφθεί. Εξαγριωμένοι οι βαρόνοι της περιοχής εκτέλεσαν τη συνεργάτιδά της και βασάνισαν την ίδια. Στα δεκατέσσερά της η Πενιαλόσα είχε ήδη κλείσει τον κύκλο της στον χώρο της πορνείας και των ναρκωτικών. Επέστρεψε στο σχολείο και απευθύνθηκε στο Ιδρυμα της Εσκομπάρ. Εκεί την περιέθαλψαν, τη συμβούλευσαν και της βρήκαν δουλειά σε μια μοντέρνα καφετέρια. Τι πιο αξιοθαύμαστο από το να μετατρέπεις την προσωπική τραγωδία σε κίνητρο για κοινωνική προσφορά, όπως η Εσκομπάρ;