Στο διαστημικό κέντρο Τζόνσον της ΝΑSΑ στο Χιούστον, ανάμεσα στα διάσπαρτα απομεινάρια από τη χρυσή δεκαετία του ’60 βρίσκονται και ενδείξεις από τον κόσμο του μέλλοντος, που ετοιμάζουν οι επιστήμονες.
Το αιωρούμενο εργαστήριο του Χάρολντ Γουάιτ είναι ένα παράδειγμα. Εκεί, στην ειδική αίθουσα που στηρίζεται σε βάσεις έτσι ώστε να μην «αισθάνεται» την παραμικρή δόνηση, ο φυσικός και μηχανικός προωθητικών συστημάτων, μαζί με τους συνεργάτες του, σχεδιάζει πώς να νικήσει τον χρόνο και να δημιουργήσει το διαστημόπλοιο που θα ταξιδεύει γρηγορότερα από την ταχύτητα του φωτός. Οπως ακριβώς έκανε το «Εντερπράιζ» στο «Σταρ Τρεκ».
Αν κάνετε μια βόλτα στο εργαστήριο θα δείτε μία σειρά από όργανα: λέιζερ, κάμερα, μικρούς καθρέφτες, κεραμικούς πυκνωτές και άλλα. Ο Γουάιτ και οι συνάδελφοί του τα σχεδιάζουν και τα ξανασχεδιάζουν με στόχο να στρεβλώσουν ελαφρώς την τροχιά ενός φωτονίου, αλλάζοντας την απόσταση που διανύει σε μια συγκεκριμένη περιοχή και μετά να παρατηρήσουν την αλλαγή με μια συσκευή που ονομάζεται ιντερφερόμετρο. Επειδή τα όργανα αυτά είναι τόσο ευαίσθητα που επηρεάζονται ακόμα και από τη δόνηση που προκαλεί το περπάτημα ενός ανθρώπου στον χώρο, η ερευνητική ομάδα χρησιμοποιεί το αιωρούμενο εργαστήριο.
Με άλλα λόγια, οι επιστήμονες προσπαθούν να δουν αν μια μέρα θα είναι δυνατό το ταξίδι με ταχύτητα μεγαλύτερη του φωτός.
«Το Διάστημα μεγαλώνει από τη Μεγάλη Εκρηξη εδώ και 13,7 δισ. χρόνια», λέει ο 43χρονος Γουάιτ, επικεφαλής του προγράμματος. «Και χάρη στα μοντέλα της κοσμολογίας, ξέρουμε ότι κάποιες εποχές δύο γειτονικά σημεία του Σύμπαντος απομακρύνονταν το ένα από το άλλο με τεράστιες ταχύτητες. Η φύση μπορεί να το κάνει. Το ερώτημα είναι αν μπορούμε κι εμείς».
Το 1994 ο Μιγκέλ Αλκουμπιέρε, φυσικός από το Μεξικό, ανέπτυξε τη θεωρία ότι οι ταχύτητες μεγαλύτερες του φωτός είναι πιθανές με τρόπο που δεν αντικρούει τη θεωρία του Αϊνστάιν. Δεν πίστευε όμως ότι κάποιος μπορεί να κατασκευάσει μια μηχανή που θα μπορεί να το κάνει.
Ο Αλκουμπιέρε είπε συγκεκριμένα ότι ένα διαστημόπλοιο θα μπορεί να εκμεταλλευτεί τον χώρο και τον χρόνο παραμορφώνοντάς τον, έτσι ώστε το Διάστημα να διαστέλλεται στη μία πλευρά του και να συστέλλεται στην άλλη.
«Με αυτό τον τρόπο», είπε ο μεξικανός επιστήμονας, «το διαστημόπλοιο θα απομακρυνθεί από τη Γη και θα ταξιδέψει προς ένα μακρινό αστέρι χωρίς επιτάχυνση χάρη στον ίδιο τον χωροχρόνο».
Στην πράξη, όμως, αυτό είναι πολύ δύσκολο. Αντίθετα, ο Γουάιτ πιστεύει ότι το εγχείρημα είναι δυνατό χάρη σε τεχνικές που έχει αναπτύξει ο ίδιος και άλλοι συνάδελφοί του. Για παράδειγμα, έχει ανασχεδιάσει το διαστημόπλοιο που θεωρητικά θα μπορεί να ταξιδέψει με τόσο μεγάλη ταχύτητα και του έχει προσθέσει έναν δακτύλιο γύρω γύρω, που είναι το κλειδί για το σύστημα πρόωσης. Αυτός ο δακτύλιος, πιστεύει ότι θα μειώσει κατά πολύ την απαιτούμενη ενέργεια για το ταξίδι.
Βέβαια, όπως εξηγεί, η θεωρία από την πράξη απέχουν ακόμα πολύ. Οι αισιόδοξοι μιλούν για δεκαετίες. Τώρα, παραδέχεται ότι προσπαθούν να αποδείξουν σε μικρή κλίμακα ότι είναι δυνατή αυτή η ταχύτητα. «Οπως έκαναν και στο πρόγραμμα Μανχάταν, της ατομικής βόμβας. Πρώτα απέδειξαν ότι μπορεί να γίνει μια πολύ μικρή πυρηνική αντίδραση. Δεν ήταν κάτι το εντυπωσιακό, αλλά είδαν ότι γίνεται».
Σχόλια
