«Δεν είναι εύκολο, αλλά κάνουμε ό,τι μπορούμε. Κουράγιο». Θα μπορούσε ο Αντώνης Σαμαράς να είχε στείλει ένα τέτοιο ενθαρρυντικό μήνυμα από το κινητό του τηλέφωνο στον Δημήτρη Αβραμόπουλο, όταν ο υπουργός Αμυνας κατέθετε στο πολυνομοσχέδιο την τροπολογία που θα του επέτρεπε να πετά με τα κυβερνητικά αεροσκάφη; Ασφαλώς. Θα μπορούσε μετά την απόσυρση της τροπολογίας το μήνυμα παρηγοριάς να είναι «θα ‘μαι πάντα κοντά σου, να ‘σαι δυνατός»; Και βέβαια. Η υπόθεση είναι φανταστική, αλλά τα μηνύματα είναι πραγματικά. Δεν έφυγαν από το κινητό του έλληνα Πρωθυπουργού, αλλά από εκείνο του ισπανού ομολόγου του. Και ο παραλήπτης δεν ήταν ο ισπανός υπουργός Αμυνας, αλλά ο πρώην ταμίας του Λαϊκού Κόμματος.

Εντάξει, οι δύο περιπτώσεις είναι διαφορετικές. Το φόντο στην Ισπανία είναι ένα σκάνδαλο με μυστικούς λογαριασμούς στην Ελβετία και επιμίσθια που κατέληγαν στις τσέπες των ηγετικών στελεχών του κόμματος. Αντίθετα, στην Ελλάδα το φόντο είναι μια αγνή επιθυμία, κάτι σαν παλιό όνειρο που ήθελε να πραγματοποιήσει κάποιος από τότε που ήταν παιδί κι έβλεπε τα αεροπλάνα στον ουρανό να αφήνουν πίσω τους δύο λευκές γραμμές. Τίποτε δεν αποκλείει εκείνο το παιδικό όνειρο να έγινε στόχος ζωής όταν αυτός ο κάποιος υποχρεώθηκε στην ενήλικη ζωή του να στήνεται σε ουρές, να περνά από ελέγχους, να κάθεται με αγνώστους και –το χειρότερο –να μην τον αναγνωρίζουν πάντοτε οι αεροσυνοδοί. Μια σειρά από ταπεινώσεις που απαιτούν ισχυρή θωράκιση για να μην αφήσουν μια βαθιά πληγή.

Υπάρχει, όμως, και κάτι ακόμη που κάνει διαφορετικές τις δύο περιπτώσεις. Αν στην ισπανική περίπτωση η προσωπική εμπλοκή του Πρωθυπουργού στο σκάνδαλο δικαιολογεί μια τέτοιου τύπου επικοινωνία με τον ταμία, στην ελληνική περίπτωση είναι ανεξήγητο τι κάνει τον Πρωθυπουργό και τον κυβερνητικό του εταίρο να εκθέτουν το μεταρρυθμιστικό τους εγχείρημα πρώτα με τον διορισμό στην Παγκόσμια Τράπεζα ενός επαγγελματία της πολιτικής και της απραξίας κι έπειτα με μια τροπολογία που ικανοποιεί το προσωπικό βίτσιο ενός επαγγελματία της πολιτικής και της μεγαλομανίας.

Μπορούμε να φανταστούμε τον έναν, περιχαρή και αδιάφορο απέναντι στην κατακραυγή να ετοιμάζει τις βαλίτσες του. Και τον άλλον να κοιτάζει πρώτα το μήνυμα παρηγοριάς του Πρωθυπουργού του κι έπειτα να υψώνει ασυναίσθητα το απλανές βλέμμα του προς τον ουρανό. Ο ένας μετέτρεψε την κρίση σε ευκαιρία. Ο άλλος ένιωσε στο πετσί του τις επιπτώσεις της.