Βλέπω στον ύπνο μου συνεχώς το ίδιο όνειρο. Οτι, φερ’ ειπείν, μένω μετεξεταστέα στα Μαθηματικά και πετιέμαι κάθιδρη. Τελευταία έχω αρχίσει να το βλέπω και στον ξύπνο μου. Μου είναι αδύνατον όμως να ισοσκελίσω την παρακάτω εξίσωση: έστω ότι φεύγουν μονοκοπανιάς από το Δημόσιο 15.000 επίορκοι. Πόσοι από εκείνους που θα μείνουν είναι «ορκισμένοι» και τι φρονεί επ’ αυτού η καθημαγμένη αγορά που έχει ακόμη τα θάρρητά της στο ιερό πορτοφόλι τους; Από την άλλη, με βασανίζει ο αστάθμητος παράγων χ. Οπου «χι», ο εξαθλιωμένος ιδιωτικός τομέας επί το κλάσμα ανεστραμμένο. Από εδώ η καθημερινή αιμορραγία του προσωπικού των επιχειρήσεων κι από εκεί η ιδιότυπη προστασία που απολαμβάνει το λεγόμενο «πελατειακό κράτος» από τα κόμματα της Αριστεράς. Τι στο καλό; Μαζί τούς διορίσανε;

Μου φαίνεται εντελώς εξοργιστικό να έχουμε καθημερινώς 3.000 νέους ανέργους από τον ιδιωτικό τομέα και κανένα από τα αριστερόστροφα κόμματα να μην το προσμετρά στη χασούρα του. Αν προσθέσω και τις στρατιές των εργαζομένων που, δεδομένης της καταστάσεως, οδηγούνται με το χαμόγελο στα χείλη στην πρόωρη συνταξιοδότηση, δηλαδή στο ζούληγμα των ήδη ετοιμόρροπων ασφαλιστικών ταμείων, έτσι μου ‘ρχεται να ραφτώ κάτω από το πάπλωμα. Θα πέσει που θα πέσει το σπίτι, ας είμαι τουλάχιστον κάπως πιο άνετα. Πολύ κακώς έκανα και ξαγρύπνησα. Το ξανακόβω αμέσως στον ύπνο.

Τελευταία Νέα