Ο αγγλόφωνος στίχος είναι μια παλιά ιστορία στην ελληνική μουσική σκηνή. Η Μόνικα όμως, που θα ξεκινήσει τη νέα της χρονιά με παραστάσεις στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, είναι το σημείο εκκίνησης για το δεύτερο κύμα αγγλόφωνου στίχου που… φούσκωσε στα μέρη μας μετά τον πρώτο της δίσκο («Avatar») το 2008, δίνοντας το βασικό στίγμα στην εγχώρια δημιουργία.

Καταλύτης η Μόνικα; Ή απλά μια σύμπτωση που συνέπεσε χρονικά με την έξοδο από το σκοτάδι μιας σκηνής που ήταν έτοιμη από καιρό;

Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Γιατί το κορίτσι με το παιδικό ύφος κατάφερε να διεισδύσει, σε χρόνο μηδέν, σε όλες τις τάξεις ενημερωμένων ακροατών, ενώνοντας μάλιστα δύο «στρατόπεδα» που από καιρό έπιναν καφέ σε διαφορετικά στέκια: «έντεχνοι» εναντίον «ξένου».

Αυτά μέχρι να μπει στην καθημερινότητά μας το YouTube. Γιατί είναι καταλύτης και αυτό. Η νέα γενιά μουσικών (και ακροατών) έμοιαζε εντελώς αδιάφορη στους διαχωρισμούς ελληνικό και ξένο και πολύ απομακρυσμένη από τις αγκυλώσεις των εν Ελλάδι δισκογραφικών εταιρειών, που μέσα στην τεράστια κρίση τους απέφευγαν τις αγγλόφωνες παραγωγές. Εκείνοι θα έβρισκαν τον δρόμο τους αλλιώς. Μέσα από το δωμάτιό τους, τον υπολογιστή τους, τους φίλους τους, το YouTube τους..

Ο Vassilikos και οι Raining Pleasure είχαν προλειάνει το έδαφος. Με τα πολλά λάιβ τους και τους πρώτους δίσκους τους (σε ανεξάρτητες εταιρείες) ήταν γνωστοί στο πατρινό κοινό πολύ πριν από το 2000. Αν είχαν την κατάλληλη υποστήριξη θα μπορούσαν να φτάσουν σε ευρύτερο ακροατήριο. Αλλά…

«Exουμε πάρει δύσκολο δρόμο με τον ξένο στίχο», έλεγε ο Vassilikos. Μέχρι το 2006 όμως, που η Μόνικα ανέβασε το «Over the hill» στο ΥouΤube, είχε κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι. Το εν λόγω κομμάτι –που αποδείχθηκε και το πιο δημοφιλές –έτρεχε με ταχύτητα στα κατάλληλα αυτιά με αποτέλεσμα να γίνει το όνομά της το πιο «ακριβό μυστικό» της πόλης.

Η ΕΠΙΤΥΧΙΑ. Οταν το «Avatar» έφτασε τελικά στα δισκάδικα (το καλοκαίρι του 2008) η Μόνικα ήταν πλέον γνωστή και ο δίσκος βρήκε τον δρόμο του αμέσως. Με φολκ και ροκ αναφορές, πολλά έγχορδα, ανάλαφρο χατζιδακικό αέρα και μελωδίες φωτεινές, έπιασε κατευθείαν τον σφυγμό.

Από μια Μόνικα που ενώ είχε μικρή πείρα από λάιβ, μέσα στα επόμενα δύο χρόνια μπορούσε πλέον να γεμίζει ασφυκτικά Βύρωνα και Λυκαβηττό. Το δεύτερο CD «Exit», με πιο εκλεπτυσμένες ενορχηστρώσεις, εδραίωσε τη θέση της.

«Κατασκεύασμα των εταιρειών», είπαν πολλοί. «Τίποτα ιδιαίτερο» κάποιοι άλλοι. Και πάει λέγοντας. Σωστό; Λάθος; Το γεγονός είναι ότι μετά το «Avatar» και μέσα σε λιγότερο από τέσσερα χρόνια άλλαξε εντελώς το τοπίο της εγχώριας παραγωγής, σπρώχνοντας στην άκρη τον ελληνικό στίχο και οτιδήποτε θύμιζε το «έντεχνο» του ’90.

Τελευταία Νέα