Αναζήτηση
Η μικρή οθόνη κερδίζει όλο και μεγαλύτερο μερίδιο στην πίτα της διασκέδασης. Οι αμερικανικές τηλεοπτικές σειρές έχουν αποκτήσει φανατικό κοινό και οι μελετητές του φαινομένου αρχίζουν και μιλούν για ποιοτικές παραγωγές που ανεβάζουν την τηλεόραση στο βάθρο μιας νέας, όγδοης, τέχνης. Ολα δείχνουν πως το μυστικό της επιτυχίας των παραγωγών κρύβεται στο κείμενο. Στους περίπλοκους, αν και καθημερινούς, χαρακτήρες και στις σφιχτά δεμένες υποθέσεις.
Φτάνουν μάλιστα να συγκρίνουν τα σενάρια αυτά με τις ικανότητες και τα έργα ενός Ουίλιαμ Σαίξπηρ! Τι έχει να ζηλέψει, ισχυρίζονται, ο απαγορευμένος έρωτας του πρώην αμερικανού πεζοναύτη και νυν τρομοκράτη Νίκολας Μπρόντι για την πράκτορα της CIA Κάρι Μάθισον στη σειρά «Homeland» από εκείνον τoυ Ρωμαίου και της Ιουλιέτας;
«Οπως ο Σαίξπηρ ήξερε καλά πώς να πλάθει το πορτρέτο του άντρα και της γυναίκας της εποχής του, έτσι και στις τηλεοπτικές παραγωγές παρουσιάζεται η εξέλιξη της κοινωνίας σήμερα, των επιθυμιών και των ανησυχιών του σύγχρονου ανθρώπου» υποστηρίζει ο ισπανός συγγραφέας Χόρχε Καριόν, συγγραφέας της μελέτης «Teleshakespeare (Τηλεσαίξπηρ)».
Στις σελίδες του βιβλίου του παρουσιάζει ως πρότυπο των τηλεοπτικών παραγωγών τη σειρά «Mad Men» ενώ καταπιάνεται και με άλλες, λίγο παλαιότερες, όπως οι «Sopranos» και «The Wire». Το υψηλό επίπεδο των σειρών που διεκδίκησαν φέτος βραβείο Emmy, έχει σε μεγάλο βαθμό να κάνει με μυθιστορήματα που περνούν στην μικρή οθόνη. Πράγματι υπάρχουν αρκετά τέτοια παραδείγματα, όπως τα «Game of Thrones», «True Blood», «Dexter».
Το τηλεοπτικό μπαμ δεν έγινε ξαφνικά. Δουλευόταν εδώ και δεκαετίες, όπως λέει ο Χόρχε Καριόν στην ισπανική εφημερίδα «Ελ Παΐς», ξεκινώντας από τη σειρά σύντομων επεισοδίων «Ο Αλφρεντ Χίτσκοκ παρουσιάζει» του ’50 έως το περίφημο «Twin Peaks» του ’90.
Ο παλαίμαχος δημοσιογράφος Γουίλ Μάκαβοϊ του «Newsroom», ο γοητευτικός δολοφόνος Ντέξτερ Μόργκαν του «Dexter» ή ο πρώην καθηγητής χημείας, νυν έμπορος ναρκωτικών Γουόλτερ Γουάιτ του «Breaking Bad» είναι πρωταγωνιστικοί χαρακτήρες μυστηριώδεις, που συχνά διατηρούν διπλή ζωή. Της οποίας την ιστορία έχουν όλο τον χρόνο – έως και 80 τηλεοπτικές ώρες – να την αναπτύξουν.
«Ο ψυχικός τους κόσμος είναι μπερδεμένος. Υπάρχει το καλό και το κακό μέσα τους. Οι ιστορίες τους είναι βαμμένες γκρι. Καταφέρνουν να επηρεάζουν την κοινωνική και την πολιτική μας στάση» λέει ο Αλμπέρτο Ναούμ Γκαρσία, καθηγητής Επικοινωνίας στο Πανεπιστήμιο της Ναβάρα. «Υπάρχει κάτι οικείο στους στυγερούς αυτούς κακοποιούς που την ίδια ώρα είναι και γοητευτικοί» σημειώνει ο Χόρχε Καριόν.
«Κάθε πλάνο των νέων τηλεοπτικών παραγωγών μοιάζει με πλάνο του Χίτσκοκ ή του Κιούμπρικ» λέει ο συγγραφέας Χόρχε Καριόν. Και ανοίγει μια άλλη μεγάλη συζήτηση: μικρή εναντίον μεγάλης οθόνης. Την ώρα που ο κινηματογράφος πασχίζει να γεμίσει αίθουσες με πρίκουελ, σίκουελ, ριμέικ και όλα τα συναφή, η τηλεόραση καθηλώνει στον καναπέ εκατομμύρια θεατές με σεζόν που δεν τελειώνουν ποτέ.
