Αναζήτηση
Δεν περίμενε κανείς τράφικ στην Κηφισίας απόγευμα Σαββάτου. Και όμως. Η κίνηση στο ύψος του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών μαρτυρούσε ότι κάτι γινόταν. Γιατί όλος αυτός ο κόσμος; – αναρωτιόσουν.
Ο Vassilikos – κάποτε γραφόταν Βασιλικός – ιδρυτικό μέλος του πατρινού γκρουπ Raining Pleasure, που συνέβαλε στο να απενοχοποιηθεί το αγγλόφωνο ελληνικό τραγούδι στη δισκογραφία των 90s, θα ανέβαινε εντός ολίγου στη σκηνή για να τραγουδήσει Τσιτσάνη μέσα από τη δική του ματιά. «Ξεκλειδώνοντας», όπως έλεγε, διαμάντια που έμεναν κλειδωμένα στις παλιές ηχογραφήσεις.
Το εγχείρημα Rewind, που το προηγούμενο βράδυ είχε φέρει και την Ελεονώρα Ζουγανέλη εκεί, ήταν συνδιοργάνωση του Μεγάρου και του δικτυακού τόπου www.tospirto.net.
Εχοντας προϊστορία εναλλακτικού καλλιτέχνη ο Vassilikos άρχισε τη διαδρομή του ηχογραφώντας ξανά τους «Αντικατοπτρισμούς» (Reflections) του Μάνου Χατζιδάκι. Δεν ήταν τυχαία η επιτυχία του. Το φράγμα του «ειδικού» κοινού το έσπασε τότε, επειδή ακούμπησε στον συναισθηματισμό μιας γενιάς που (φαίνεται) έχει ανάγκη να αντλεί από το «πηγάδι» του παρελθόντος.
Νοσταλγία και ακομπλεξάριστο ρομαντισμό, στα όρια του μελό, έβγαλε και στους κήπους του Μεγάρου, μπροστά σε μεγάλο κοινό, στριμωγμένο σε κάθε σπιθαμή πρασίνου (25 – 45 ο μέσος όρος ηλικίας) το οποίο έμεινε μάλλον αμήχανο ακούγοντας έναν αγνώριστο Τσιτσάνη. Τσιτσάνης via Vassilikos, φιλτραρισμένος μέσα από την αισθητική των 60s, με ambient ποπ ήχο.
Οταν χαμήλωσαν τα φώτα (τρία τέταρτα η καθυστέρηση) δεν άργησε να ηχήσει εξαιρετικά χαμηλόφωνα το «Αντιλαλούνε τα βουνά» από έναν Vassiliko καθιστό, για να εκφράζεται και μέσα από τα κρουστά του. Ηχος αργός, πένθιμος, υπνωτικός και φωνή σχεδόν ψιθυριστή.
Πλήκτρα, κιθάρα, βιολί και κρουστά (ο ίδιος) και στη μεγάλη οθόνη, ανάμεσα στα κομμάτια, ο Τσιτσάνης να μιλάει για τη ζωή του (από ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ, του 1978), μορφή καθαγιασμένη στα μάτια μας.
Το ίδιο όμως και στα μάτια του καλλιτέχνη. Γιατί αυτό το κατάφερε. Ισως όχι να «ξεκλειδώσει» κρυμμένα διαμάντια (όπως υποσχέθηκε), αλλά να πείσει ότι πάσχισε και ότι ρίσκαρε πάνω σε τραγούδια «κολοσσούς» όπως η «Συννεφιασμένη Κυριακή», η «Αρχόντισσα», το «Κάνε λιγάκι υπομονή», το «Ακρογιαλιές δειλινά» κ.ά., αφήνοντάς μας, τελικά, μια καλή γεύση για ένα πείραμα στην κόψη.
Η Ελένη Τσαλιγοπούλου, η Ελεωνόρα Ζουγανέλη και ο Λάκης Παπαδόπουλος ήταν εκεί (θα μπορούσαν κάλλιστα να μην ήταν) και η αυλαία του τέλους έπεσε τα μεσάνυχτα με όλο τον κήπο γεμάτο να ανταλλάσσει θετικά και αρνητικά σχόλια. Ετσι δεν γίνεται πάντα όταν το θέμα προκαλεί συζητήσεις;
