Λένε πως «κάθε λαός έχει και τους πολιτικούς που του ταιριάζουν». Από τις εκλογές της 17/6 μας προέκυψε και η «κυβέρνηση που μας ταιριάζει». Αντιμνημονιακά μνημονιακή, οι δύο από τους τρεις εταίρους συνεισφέρουν και την αντιπολίτευση. Η αποθέωση είναι το σόου των συναντήσεων των τριών αρχηγών. Αυτοί οι τρεις άνθρωποι υποτίθεται πως συγκυβερνούν με στόχο να σώσουν την πατρίδα. Ανάμεσα στις συναντήσεις επικοινωνούν με ανακοινώσεις προεκλογικής περιόδου. Μετά τις συναντήσεις, από τις δηλώσεις τους προκύπτει αβίαστα το συμπέρασμα ότι συμμετείχαν σε διαφορετικές συναντήσεις. Εν τω μεταξύ, η ήδη αποσβολωμένη κοινωνία βομβαρδίζεται από ακατάσχετη και ανεύθυνη μετρολογία. Διαρροές από παντού. Οι «μικροί» της κυβέρνησης, Βενιζέλος και Κουβέλης, ενώ φρόντισαν από την αρχή να αποστασιοποιηθούν από το κυβερνάν, διαβεβαιώνουν πως παρά τη σθεναρή αντίστασή τους – εσχάτως σηκώθηκε και σημαία αντιτροϊκανή – να είμαστε ήσυχοι, δεν πρόκειται να μην καταλήξουν. Ασχέτως εάν οι προθεσμίες που βάζουν κάθε τόσο οι ίδιοι παραβιάζονται. Ασχέτως εάν έκπληκτοι εξανίστανται από τις απαιτήσεις του σκληρού Τόμσεν. Μα κανείς τους δεν διαβάζει τις οικονομικές σελίδες των εφημερίδων για να πληροφορηθεί πως τα 2 δισ. «της τελευταίας στιγμής» ήταν πάντα εκεί και η ρητορική τους για τα πρόσθετα έσοδα από τη φοροδιαφυγή ήταν κενή περιεχομένου;

Το χαριτωμένο (ή τραγικό) είναι η προσπάθεια να πεισθεί η κοινή γνώμη πως με τη συμφωνία των αρχηγών μπαίνουμε σε μια διαδικασία σχεδόν με αυτόματο πιλότο. Χαρακτηριστικό το άρθρο του εκπροσώπου Τύπου του κ. Κουβέλη την παραμονή μόλις της έκρηξής του κατά της τρόικας στα σκαλάκια του Μαξίμου, ο οποίος βλέπει τα πάντα να εξελίσσονται αυτόματα μετά τη συμφωνία των τριών, δεν θα χρειασθούν άλλα μέτρα και απλώς πρέπει να προδιαγράψουμε τη μελλοντική ανάπτυξη. Τέτοιες παρεμβάσεις έχουν στόχο το εσωτερικό των κομμάτων για να εξασφαλίσουν τα κουκιά για τις ψηφοφορίες και μια στοιχειώδη συνοχή στο εσωτερικό τους. Η αναντιστοιχία ρητορικής και πράξεων είναι ευπρόσδεκτη από την κοινωνία στη συγκεκριμένη συγκυρία, όμως δυσκολεύει τους απαράτσικους – τα στελέχη που έχουν να αντιμετωπίσουν τη βάση και το ροκάνισμα από τους εν αναμονή σωτήρες του Αλέξη.

Η συμφωνία με την τρόικα για τα μέτρα των 11,8 ή 13,5 δισ. δεν είναι παρά η αρχή μιας κολασμένης περιόδου. Πρέπει να εξασφαλισθεί η ψήφιση των μέτρων από τη Βουλή – από βουλευτές που ξιφουλκούν εναντίον τους. Πρέπει να ψηφισθεί το νομοσχέδιο για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Θυμίζουμε πως και τα τρία κόμματα της συμπολίτευσης έχουν τηρήσει σιγή ασυρμάτου για το θέμα και έχουν αναλωθεί σε λαϊκισμούς στην προσπάθεια να πείσουν για την αντικεφαλαιοκρατική στάση τους – εν τω μεταξύ τραπεζικό σύστημα δεν έχουμε.

Ας πούμε πως ξεκαθαρίζουμε με αυτά τα ζητήματα εσωτερικής πολιτικής. Απαιτείται πειστική παρουσία στο Eurogroup της 8/10 και ακόμη πειστικότερη στη Σύνοδο Κορυφής της 18/10. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ευχόμαστε ο σκληρός κ. Τόμσεν να έχει πεισθεί για την προσήλωσή μας στο πρόγραμμα.

Οσο παράξενο και να ακούγεται, στη σημερινή συγκυρία, το ΔΝΤ είναι ο κατ’ εξοχήν σύμμαχος της Ελλάδας. Περισσότερο από έναν χρόνο τώρα πιέζει τους Ευρωπαίους για επιμήκυνση, περισσότερους πόρους, κούρεμα του επίσημου τομέα. Εχει ανοίξει και γραμμή πίστωσης για το 2015, μετά το προβλεπόμενο πέρας του προγράμματος. Ολα αυτά για να μπορεί να συμμετέχει και το ίδιο, δεδομένου ότι από το καταστατικό του δεσμεύεται σε συμμετοχή μόνο σε προγράμματα με βιώσιμο χρέος. Η σκλήρυνση της στάσης του κ. Τόμσεν, φαινομενικά αντίθετη της φιλικής κ. Λαγκάρντ, προκύπτει από την ανάγκη διασφάλισης του χρέους στα όρια της βιωσιμότητας, δοθείσης της ευρωπαϊκής στάσης αναμονής. Η τρόικα γνωρίζει πολύ καλά πως η φωτιά της σταδιακής εκταμίευσης της δόσης με την οποία παίζουν οι κυβερνητικοί εταίροι επισείει τον κίνδυνο της καταδίκης της χώρας μας. Δεδομένης και της στάσης πολλών ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, οι οποίες συναρτούν τη συνέχιση της συμμετοχής τους στο πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδας με τη συμμετοχή του ΔΝΤ, ακόμη κρισιμότερο από τη Σύνοδο Κορυφής είναι το Εκτελεστικό Συμβούλιο του ΔΝΤ. Ο σκληρός και αιμοσταγής κ. Τόμσεν πρέπει να καταφέρει να «πουλήσει» Ελλάδα στους εκπροσώπους της Βραζιλίας και του Μάλι.

Φαίνεται πως η σωτηρία της χώρας βρίσκεται στα χέρια δύο ανθρώπων: του πάντα ψύχραιμου κ. Στουρνάρα και του σκληρού κ. Τόμσεν. Αν οι πολιτικοί μας απλώς καταφέρουν να μη διαλύσουν τη διαδικασία, κατανοώντας τους εκατέρωθεν περιορισμούς, ίσως καταφέρουμε να περάσουμε τους πρώτους σκοπέλους, ώστε από το τέλος του χρόνου να τραβήξουμε την ανηφόρα μας σε κάπως ξεκαθαρισμένο τοπίο.

Ο Γιώργος Προκοπάκης είναι σύµβουλος επιχειρήσεων σε θέµατα οργάνωσης και διαχείρισης πληροφοριών, πρώην καθηγητής στο Columbia University.

Τελευταία Νέα