«The Amazing Spider-Μan»

Πάντα θα υπάρχει χώρος για έναν νέο «Spider-Man». Και αυτό γιατί θα παραμένει ο αγαπημένος ήρωας των εφήβων, μιας και είναι έφηβος και ο ίδιος.

Και ο Σπάιντερμαν ήρθε για να αντιμετωπίσει κάθε φόβο που συναντήσαμε στο γυμνάσιο (στο άχαρο αυτό μεταβατικό στάδιο που ενώνει την παιδικότητα με την ενηλικίωση) με τον πιο αποφασιστικό τρόπο: κατατροπώνοντας τους νταήδες που τον καταπίεζαν και κατακτώντας το πιο όμορφο κορίτσι του σχολείου.

Μπορεί να γελάτε μερικοί από εσάς τώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, πιστέψτε όμως πως αυτά για έναν (αιώνιο) έφηβο είναι πολύ σοβαρά ζητήματα.
Εξίσου αστεία, μάλλον από την ανάποδη όμως, είναι η απόφαση των παραγωγών να κάνουν το λεγόμενο reboot στον χαρακτήρα μόλις… πέντε χρόνια μετά το τελευταίο σίκουελ της σειράς που άρχισε το 2002 ο Σαμ Ρέιμι.

Ας το παραδεχτούμε (λες και δεν βγάζει μάτι): αυτή εδώ είναι μια ταινία που γεννήθηκε σε ένα στρογγυλό τραπέζι όπου στρώθηκε μια ομάδα από executives προς αναζήτηση φρέσκου χρήματος.

Για φρέσκες ιδέες ουδείς λόγος – και γιατί άλλωστε; Το είπαμε και στην αρχή, το εφηβικό κοινό είναι ικανότατο να καταβροχθίζει έναν Σπάιντερμαν κάθε πέντε χρόνια και τα ταμεία το αποδεικνύουν. Μέσα σε πέντε μέρες το φιλμ μάζεψε 350 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως – 120 εκατομμύρια παραπάνω απ’ όσα κόστισε δηλαδή.

Τι το διαφορετικό έχει λοιπόν αυτό εδώ το φιλμ; Οχι πολλά είναι η αλήθεια. Οι διαφορές βρίσκονται στις λεπτομέρειες: το φιλμ έχει έναν νέο πρωταγωνιστή, τον Αντριου Γκάρφιλντ. Και είναι εξαιρετικός γιατί δείχνει να κατανοεί πλήρως την άγουρη δυναμική τού ήρωα που ενσαρκώνει ενώ ταυτόχρονα έχει και το γωνιώδες physique ενός χολιγουντιανού αστέρα (κάτι στο οποίο ο Τόμπι Μαγκουάιρ μάλλον υστερούσε).

Δεύτερη διαφορά, το στυλ που είναι ελαφρώς πιο ρεαλιστικό: το μαύρο χρώμα κυριαρχεί (αισθητικά, όχι… σημειολογικά), οι pop πινελιές έχουν τις δικές τους αναφορές ενώ τα ειδικά εφέ παραπέμπουν λιγότερο σε καρτούν.

Κάτω από όλα αυτά όμως, υπάρχει και ο ήρωας. Δίχως τα ακραία συμπλεγματικά θέματα ενός Batman, δίχως την άκαμπτη ηθική ενός Superman και δίχως έναν βοηθό ή έναν προστάτη, ελαφρώς ατσούμπαλος και γκαφατζής, πάντοτε όμως καλοπροαίρετος, ακόμη και όταν κάνει λάθος. Και το περιθώριο αυτό, το περιθώριο του σφάλματος, είναι που τον κάνει τόσο αγαπητό.

Αστείο λοιπόν που αυτή η ποιότητά του στοιχειοθετείται σε ένα προσεκτικό κατασκεύασμα, φινιρισμένο και αλφαδιασμένο μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, τόσο ξεκομμένο όμως από τη γνήσια φύση του ήρωά του. Ευτυχώς που υπάρχει και ο Κρίστοφερ Νόλαν. Βαθμοί: 5

Τελευταία Νέα