Είχε και ροκ και ρέγκε και σουίνγκ και σάλσα και φανκ και μπλουζ, είχε και αφγανούς μουσικούς και σόουλ και μπουζούκια και μπαγλαμάδες, ακόμα και ένα παλιό τζουκμπόξ και μια καινούργια λατέρνα, δίσκους βινυλίου από το ΕΙΡ της δεκαετίας του ’50, η χθεσινή μουσική ημέρα και νύχτα στη Θεσσαλονίκη.

Οι ήχοι άρχισαν από νωρίς. Από το Μέγαρο Μουσικής με Μότσαρτ και Μπετόβεν, μέχρι το Block 33 με πανκ, ρέγκε και ελβετούς ρόκερ, από την Πλατεία Αθωνος με αφγανούς μουσικούς και έλληνες ρεμπέτες, μέχρι τον Λευκό Πύργο, τη Βαλαωρίτου, τον πεζόδρομο της Αγίας Σοφίας, το Πειραματικό Σχολείο του ΑΠΘ, το δημαρχείο και τη Διεθνή Εκθεση με το Μουσείο Ραδιοφωνίας ανοικτό όλη μέρα. Συν μουσικό παζάρι με τζουκμπόξ, δίσκους και πικάπ.

Ενα Musicircus, σαν τη βαλκανική – παγκόσμια εκδοχή της μουσικής που «συνέθεσε» πριν από 45 χρόνια στο Πανεπιστήμιο του Ιλινόις ο αμερικανός πρωτοποριακός συνθέτης Τζον Κέιτζ, προτείνοντας «οποιονδήποτε αριθμό μουσικών να ερμηνεύει έργα στον ίδιο χώρο και για απροσδιόριστο χρόνο». Το πείραμα εφαρμόστηκε πρώτη φορά το 1967 με 25 μουσικά σχήματα, 300 μουσικούς και ένα όραμα για τη μουσική, η οποία είναι… όλα.