Πιο σημαντικό, όμως, είναι πως η παράσταση που εμψύχωσε και δίδαξε στο θέατρο Οδού Κυκλάδων η Κατερίνα Ευαγγελάτου (φωτογραφία) με το – εξαιρετικά ενδιαφέρον – έργο του Βιριπάγιεφ, που αναφέρω παραπάνω, δένοντας τους τέσσερις ηθοποιούς της σ’ ένα αστραφτερό, άμεσο, απολύτως αποτελεσματικό κουαρτέτο, καταγράφεται ως ίση προς ίσες στην τριακονταετή ιστορία του θεάτρου αυτού το οποίο τιμά τον πολιτισμό μας. Και η νέα σκηνοθέτρια τιμά την νέα Σκηνή του Λευτέρη Βογιατζή που την φιλοξενεί.

Αξιέπαινο! Η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση – που μέσα σε δυο χρόνια έχει αναδειχθεί σε στυλοβάτη του πολιτισμού μας στις δύσκολες αυτές μέρες, έχοντας επιπλέον, ευτυχώς, το πλεονέκτημα να μην εξαρτάται απ’ τα ελληνικά δημοσιονομικά – προωθεί στο εξωτερικό, σε συνεργασία με το γαλλικό Τεάτρ ντε λα Βιλ, τρεις σχετικά νέες ελληνικές θεατρικές ομάδες προσφέροντας την οικονομική της στήριξη. Για να παρουσιάσουν, στο φεστιβάλ Εργοτάξια της Ευρώπης που οργανώνει το παρισινό Θέατρο τον Ιούνιο, τρεις παραγωγές τους εκ των οποίων οι δυο είναι συμπαραγωγές με την Στέγη όπου και παίχτηκαν φέτος ενώ η παλαιότερη τρίτη παίχτηκε στο Εθνικό αλλά η συγκεκριμένη ομάδα πρόκειται να εμφανιστεί με την καινούργια της δουλειά την επόμενη σεζόν στην Στέγη.

Αυτό που πίστευε και δήλωνε ο Γιώργος Λούκος του Ελληνικού Φεστιβάλ, πως οφείλουμε όχι μόνο να εισάγουμε ξένα πολιτιστικά προϊόντα αλλά και να εξάγουμε ελληνικά, πράγμα, όμως, που μόνο με μια παραγωγή του Φεστιβάλ, το «Πεθαίνω σα χώρα» του Μιχαήλ Μαρμαρινού και του Theseum Ensemble πάνω στο έργο του Δημήτρη Δημητριάδη, κατάφερε, υλοποιείται ευρύτερα. Μακάρι να καρποφορήσει και να συνεχιστεί.

Το αστείο είναι, βέβαια, πως απ’ τις τρεις ελληνικές θεατρικές ομάδες που θα εμφανιστούν στο Παρίσι εκπροσωπώντας το ελληνικό θέατρο καμιά δεν έχει ελληνικό όνομα: Blitz, Κανιγκούντα, Pequod! Η παράσταση μάλιστα των Blitz έχει και αγγλόφωνο τίτλο: «Guns! Guns! Guns!». Αλλά αυτό είναι το λιγότερο, ας μην κολλήσω εκεί.

Οι τέσσερις παραστάσεις με έργα Θανάση Παπαθανασίου – Μιχάλη Ρέππα που παρουσιάζονταν – εν Αθήναις – τη φετινή σεζόν, όπως σας έγραφα στις 22 Μαρτίου στο Τέταρτο Κουδούνι, συμπληρώνονται με μια πέμπτη. Η οποία όμως παίζεται στην Νέα Υόρκη. Στο εκεί Greek Cultural Center (Ελληνικό Πολιτιστικό Κέντρο). Οπου οι μακροημερεύσαντες – τέσσερις σεζόν στην Αθήνα συν η περσινή καλοκαιρινή περιοδεία – «Συμπέθεροι από τα Τίρανα» παίζονται σε σκηνοθεσία Ιωάννας Κατσαρού στα ελληνικά από έλληνες ηθοποιούς.

Αντίγραφο της επιστολής του προς τον Δήμο Αθηναίων και την ΔΕΗ με την οποία δηλώνει την αδυναμία του να πληρώσει το χαράτσι – 4.580 ευρώ! – που του επεβλήθη – όπως και σε όλους μας – για το θέατρο Αλφα που του ανήκει μου ‘στειλε ο Στέφανος Ληναίος (φωτογραφία) – φανταστείτε τι θα πρέπει να πληρώσουν ή να πλήρωσαν άλλα θέατρα που ‘ναι κεντρικότερα και μεγαλύτερα…

Λογική αντίδραση. Και συνεπής. Στο Αλφα ο Στέφανος Ληναίος με την Ελλη Φωτίου παρουσίαζαν από πέρσι – γι’ άλλη μια φορά – την – εξαιρετικά επίκαιρη – σάτιρα / φάρσα του Ντάριο Φο «Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω». Και μάλιστα με τον τίτλο «Δεν πληρώνω… Δεν πληρώνω τίποτα». Αυτό θα πει η ζωή μιμείται την τέχνη!

Ελπίζω πως ο Στέφανος Ληναίος δε θα κηρυχτεί «Ενας εχθρός του λαού» όπως κι ο τίτλος του έργου του Ιψεν που αναγγέλλει για την επόμενη σεζόν στο Αλφα.

Ο φίλος μου είναι απόλυτος: «Πρέπει», επιμένει, «διά νόμου να σταματήσουν οι μονόλογοι τουλάχιστον για μια διετία». Ως προς το θέμα των δεκάδων μονολόγων που – (οικονομική) ανάγκα και οι θεοί πείθονται… – έχουν ενσκήψει ως τσουνάμι στο θέατρό μας. Δε συμφωνώ. Διότι έχω δει – και φέτος – σε μονολόγους μερικές εξαιρετικές παραστάσεις και μερικές εξαιρετικές ερμηνείες. Αλλά το ομολογώ: έχω νοσταλγήσει τον πολύ επί σκηνής κόσμο. Οπως έχω νοσταλγήσει – ειδικά στο Εθνικό με την, όλο και συχνότερα πια, γυμνή σκηνή – τα σκηνικά. Τα πολλά, σύνθετα, βαριά, φορτωμένα, ασήκωτα σκηνικά – του είδους εκείνου που κάποιος της συντεχνίας είχε πει για συγκεκριμένο: «Εχουνε βάλει και κουνούπια;». Με τα οποία σκηνικά κάποτε είχα πάθει κορεσμό…

Ηταν ό,τι καλύτερο κράτησα απ’ την παράσταση «Ονειρα» της Ομάδας Αρένα – μια σύνθεση απ’ τον Σαίξπηρ σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Σωτηρίου: η μουσική. Και το ηχητικό περιβάλλον που δημιούργησε στο ατμοσφαιρικό πάρκινγκ του Ιδρύματος Κακογιάννης όπου παίχτηκε ο Γιώργος Διαμαντόπουλος (φωτογραφία). Εως και τους ογκώδεις αεραγωγούς εκμεταλλευόταν, μόνος, άλλωστε, επί σκηνής – επί μπετόν θα ‘ταν το σωστότερο – εκτελεστής της μουσικής του και με ενεργή συμμετοχή στην παράσταση.

Στο πρόγραμμα διάβασα στο βιογραφικό του – έψαξα πληροφορίες και στο Διαδίκτυο – πως είναι απόφοιτος της δραματικής σχολής του Βασίλη Διαμαντόπουλου αλλά καριέρα στη μουσική κάνει. Εχει δημιουργήσει με δυο κοπέλες το συγκρότημα Τρίηχο κι είναι, επίσης, μέλος του μουσικού σχήματος Chaostar αλλά και σταθερό μέλος της Αρένας – στο ΥouTube, μάλιστα τον άκουσα να τραγουδάει με μια πολύ αισθαντική φωνή.

Κατόπιν έμαθα πως είναι γιος δυο ηθοποιών που τίμησαν το ελληνικό θέατρο: του Βασίλη Διαμαντόπουλου και της Μαρίνας Γεωργίου η οποία – εξαιρετικό τάλαντο – έφυγε πρόσφατα απ’ τη ζωή εντελώς αθόρυβα. Αξιος γιος άξιων γονιών.

Τελευταία Νέα