«Καμία αντίδραση ούτε από τις ηγεσίες των Ενόπλων Δυνάμεων, των κυρίως εντεταλμένων να προασπίζουν, με ετοιμότητα αυτοθυσίας, την εθνική κυριαρχία». Με αυτή τη σύντομη αποστροφή, ο κ. Χρήστος Γιανναράς εγκαλεί, στην επιφυλλίδα του στην κυριακάτικη έκδοση ημερήσιας εφημερίδας, και τις Ενοπλες Δυνάμεις για την αδράνεια που επέδειξαν στην παράδοση της χώρας στο ΔΝΤ. Παράδοση η οποία συνεπάγεται και την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας την οποία είναι εντεταλμένες να προασπίζουν.

Δεν χωράει αμφιβολία πως η συμμετοχή των Ενόπλων Δυνάμεων στα κοινά είναι ένα από τα μεγάλα ταμπού της Μεταπολίτευσης. Το απόλυτο ταμπού. Ο στρατός όλα αυτά τα χρόνια έμεινε κλεισμένος στους στρατώνες του ακόμη κι όταν η μισή Ελλάδα ήταν παραδομένη στις φλόγες το 2007, ακόμη κι όταν δικαίωμα για ελεύθερη διέλευση στους δρόμους της Αθήνας είχαν μόνο οι μικροοργανισμοί που παράγονται από την αποσύνθεση των τόνων των απορριμμάτων.

Επειδή δε από την κρίση κανένα ταμπού δεν μπορεί να σε προστατεύσει, οφείλω να αναγνωρίσω στον κ. Γιανναρά την ειλικρίνεια την οποία καταθέτει στον δημόσιο διάλογο για τη σωτηρία μας. Και ως εκ τούτου δικαιούμαι να αναρωτηθώ τι ακριβώς εννοεί. Με ποιον τρόπο δηλαδή θα μπορούσε η ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων να συμβάλει στην προστασία της εθνικής μας κυριαρχίας και να σώσει την ελάχιστη αξιοπρέπειά της;

Μια πρώτη, μάλλον αφελής, εκδοχή θα ήταν το κλείσιμο των συνόρων, η απαγόρευση εισόδου στους δανειστές, με ό,τι κι αν αυτό συνεπάγεται. Ή ακόμη, μια πιο ακραία εκδοχή, η κήρυξη πολέμου. Εντάξει, θα μου πείτε, το έχουμε ξαναπεί και όσοι θυμούνται τον Πίτερ Σέλερς στο «Ποντίκι που βρυχάται» θυμούνται ότι ένα ασήμαντο πριγκιπάτο κηρύσσει πόλεμο στις ΗΠΑ για να τον χάσει και να εισπράξει τις αποζημιώσεις της ανοικοδόμησης. Και για την ιστορία ας θυμηθούμε ακόμη πως μια τέτοια πρόταση είχε ακουστεί στο Ισραήλ επί Μπεν Γκουριόν: «Να κηρύξουμε πόλεμο στις ΗΠΑ, να τον χάσουμε και να μας προσαρτήσουν ως πολιτεία». Ηταν κι αυτός ένας τρόπος για να λυθούν τα οικονομικά προβλήματα του νεοσύστατου τότε κράτους.

Επειδή όμως οι Ενοπλες Δυνάμεις της χώρας δεν μπορούν να κηρύξουν πόλεμο χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της πολιτικής ηγεσίας, υποθέτω ότι θα έπρεπε να την αιτηθούν, και σε περίπτωση άρνησης να την επιβάλουν. Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Με ποιον τρόπο θα την επέβαλλαν; Κουίζ για όχι και τόσο δυνατούς παίκτες, εδώ που τα λέμε. Αν μάλιστα συνυπολογίσουμε και το δικαστικό σώμα το οποίο ο αρθρογράφος επίσης εγκαλεί για την αδράνεια που επέδειξε τότε, όντως μπορούμε να μιλάμε για το οριστικό τέλος της εποχής της Μεταπολίτευσης το οποίο πολλοί ευαγγελίζονται, κανείς όμως δεν τολμά να υλοποιήσει. Ας μην ξεχνάμε ότι ο πρώτος πρωθυπουργός της στρατιωτικής κυβέρνησης το 1967 ήταν δικαστικός.

Υπάρχει βέβαια και το Γουδή, θα μου πείτε. Οπου ο Στρατιωτικός Σύνδεσμος προσγείωσε στο διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα του 1909 κάποιον ονόματι Ελευθέριο Βενιζέλο.

Ή μήπως όλα αυτά παραπέμπουν στην ψυχολογία του ετοιμοθάνατου, ο οποίος αυτοκτονεί γιατί φοβάται τον θάνατο;