Αναζήτηση
«Ηθελα να δείξω ότι οι αμερικανοί πεζοναύτες των 22 χρόνων δεν μιλούν σαν τον Τομ Χανκς (σ.σ. στο επικό «Η διάσωση του στρατιώτη Ράιαν»), δεν είναι ούτε ήρωες ούτε κακοί, είναι απλώς παιδιά των εποχών της πολεμικής βίας» έλεγε ο Ιβαν Ράιτ σε συνέντευξή του σε δημοσιογράφο της «Le Monde». Ο Ράιτ, ρεπόρτερ του περιοδικού «Ρόλινγκ Στόουν», παρακολούθησε «ενσωματωμένος» μια μάχη Αμερικανών στο Ιράκ και τα ρεπορτάζ του αποτέλεσαν την έμπνευση για το σενάριο της σειράς «Generation Kill», των παραγωγών Ντέιβιντ Σίμον και Εντ Μπαρνς (δική τους η υπογραφή στη μνημειώδη σειρά «The Wire», με θέμα τη διακίνηση ναρκωτικών στη Βαλτιμόρη).
Αυτή την τηλεόραση που πραγματεύεται κορυφαία διλήμματα των σύγχρονων δημοκρατιών και που στέκεται με κριτική τόλμη στην αλλοίωση των αξιών τους από μια νομιμοποιημένη πολεμική βία μοιάζει να επιβεβαίωσε η δημοσίευση, τις προάλλες, της φρικιαστικής φωτογραφίας στην οποία απεικονίζονται αμερικανοί πεζοναύτες να ουρούν σε σκοτωμένους Ταλιμπάν. Και δεν ήταν η πρώτη φορά που μια τέτοια βίαιη απομυθοποίηση του ηρωικού πεζοναύτη προκαλούσε ρίγη φρίκης στην πολιτισμένη Δύση.
Η θηριωδία όμως δεν έχει στρατόπεδα. Και η αμερικανική κινηματογραφική και τηλεοπτική παραγωγή μιλάει πλέον για τον απανθρωπισμό νέων ανθρώπων που στρατολογούνται για να μετατραπούν σε μηχανές πολέμου.
Μετά τη σειρά «Generation Kill» (2008) που έθεσε πρώτη τα σκοτεινά διλήμματα της γενιάς-που-σκοτώνει, ακολούθησε το «Homeland», το καλύτερο πολεμικο-κατασκοπικο-ψυχολογικό θρίλερ όλων των τηλεοπτικών εποχών όπως το έχει χαρακτηρίσει η ενθουσιώδης κριτική ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού. Μεταφορά του ισραηλινής παραγωγής «Hatufim» («Ο απαχθείς») με θέμα τη δραματική επανένταξη ενός αιχμαλώτου πολέμου μετά την απελευθέρωσή του.
Το «Homeland» ωστόσο πάει πολύ πιο μακριά από τη διαπραγμάτευση των αισθημάτων ενός διαταραγμένου από τους εφιάλτες της αιχμαλωσίας και του πολέμου βετεράνου. Αγγίζει τον πυρήνα του ψυχισμού ανθρώπων που εκπαιδεύτηκαν να αντέχουν και να ανταποδίδουν τη βία – τέτοιοι είναι τόσο οι αμερικανοί πεζοναύτες και οι πράκτορες της CIA όσο και οι τρομοκράτες της Αλ Κάιντα. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα ψυχολογικό θρίλερ που εμπλέκει τον θεατή σε ένα αδιάκοπο παιχνίδι αναζήτησης της αλήθειας για το αν ο βετεράνος που θεωρείται ήρωας πολέμου έχει μεταλλαχθεί σε εχθρό της πατρίδας του.
Πρόκειται για κριτική ή για αποθέωση της αξιοποίησης των χολιγουντιανών μεθόδων προκειμένου να γίνει αποδεκτή η αλλοίωση του αμερικανικού Συντάγματος στο όνομα της ασφάλειας του έθνους, όπως συνέβη με το κατασκοπικό θρίλερ «24 ώρες»; Υπήρξε η πρώτη σειρά που αποτύπωσε το πολιτικό και κοινωνικό κλίμα μιας Αμερικής τρομαγμένης από την τραγωδία της 11ης Σεπτεμβρίου και ήταν το παράδειγμα του κεντρικού της χαρακτήρα, του πράκτορα Τζακ Μπάουερ (Κίφερ Σάδερλαντ) και όχι νομικά κείμενα, που χρησιμοποιήθηκε στην επιχειρηματολογία υπέρ της νομιμοποίησης των βασανιστηρίων για λόγους υψίστης εθνικής σημασίας από δικαστή του Ανωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ. Παραγωγοί του «Homeland» είναι οι Χάουαρντ Γκόρντον και Αλεξ Γκάνσα, οι ίδιοι που υπέγραψαν το θρίλερ «24 ώρες».
Οπως και να έχει, το «Homeland» δίνει την ευκαιρία για μια ιδεολογικοπολιτική εμβάθυνση στην κοινωνία που διαμορφώθηκε από το τραύμα της 11ης Σεπτεμβρίου και τη γενιά των παιδιών της. Τη γενιά των βιντεογκέιμ, όπως η γενιά του Βιετνάμ ήταν η γενιά της τηλεόρασης (κατά τον Ρίτσαρντ Λιντχάιμ, αντιπρόεδρο της Paramount Digital Entertainment, που λανσάρισε τα βιντεοπαιχνίδια προσομοίωσης πολέμου).
Τον Ιούλιο του 2002 λανσαρίστηκε από τις υπηρεσίες στρατολόγησης των ΗΠΑ στην ιστοσελίδα του Στρατού ένα βιντεοπαιχνίδι με τίτλο America’s Army (americasarmy.com) που έγινε ένα από τα πέντε πιο δημοφιλή βιντεοπαιχνίδια όλων των εποχών (το κατέβασαν 6,5 εκατ. χρήστες το 2004). Πρόκειται για ένα παιχνίδι πολέμου που, σύμφωνα με τον ίδιο του τον σχεδιαστή, στρατολογεί νέους για τον αληθινό πόλεμο και σύμφωνα με αξιωματικούς του στρατού έχει επηρεάσει το 40% τουλάχιστον όσων κατατάχθηκαν στον αμερικανικό Στρατό.
Ολο αυτό είναι ένα κολοσσιαίο επίτευγμα του πολιτισμού της εικόνας αλλά ταυτοχρόνως και για τον πιο τρομακτικό εφιάλτη της. Γιατί μπορεί η σύνδεση θεάματος και πραγματικότητας να αποτελεί συστατικό στοιχείο της αμερικανικής κουλτούρας, όμως η ολοκληρωτική σύγχυση των δύο αποτελεί τη χειρότερη απειλή της. Και ακριβώς αυτή η σύγχυση γίνεται το αντικείμενο του έξοχα θριλερικού «Homeland».
