«Mάρθα, Mάρσι, Mέι Mαρλίν» του Σον Ντέρκιν. Παραπλανητική η εντύπωση για τη μετριότητα της πρόσφατης παραγωγής. Λίγο να ψάξετε, σ’ αυτό το διαμάντι θα καταλήξετε. Ο πρωτοεμφανιζόμενος Σον Ντέρκιν παρέα με τον Ντέρεκ Σίανφρανς του «Blue Valentine» και την Ντέμπρα Γκράνικ του «Winter’ s Bone» (Στην καρδιά του χειμώνα), η τριάδα της σύγχρονης αμερικανικής πρωτοπορίας. Παράξενο το στόρι. Στα όρια του ακατανόητου. Κι όμως γοητευτικό και προκλητικό. Και για τις αισθήσεις σου και για τον σκληρό σου «δίσκο». Αυτές οι βασικές, διακριτές αρετές ενός μεγάλου ταλένου. Να μην καταλαβαίνεις εντελώς όμως εκεί εσύ. Να γουστάρεις που σε παιδεύει και σε στοιχειώνει. Η Μάρθα λοπόν, μια κοπέλα κοντά είκοσι χρονών, τραμπαλίζεται ανάμεσα στο τώρα και το παρελθόν. Από τη μια η θολή μνήμη της από ένα κοινόβιο διεφθαρμένων, αυταρχικών σεξιστών. Οπως τα γκρουπ των «εσωτεριστών» και των «σατανιστών». Από την άλλη η κατάληξή της για την ποθητή αλλά ανεκπλήρωτη λύτρωσή της στο σπίτι της παντρεμένης αδελφής της. Τεμαχισμένη η Μάρθα στα δυο. Αδιέξοδο εσωτερικό. Δύο πράγματα με άφησαν με το στόμα ανοικτό. Το πρώτο η μαγική διάχυση του παρελθόντος στο παρόν. Και τούμπαλιν. Τέτοιο χωροχρονικό γλίστρημα δεν ξανάγινε. Το δεύτερο η γοητεία και το ταλέντο της Ελίζαμπεθ Ολσεν. Υποκλίνομαι σ’ αυτό το χυμώδες, γοητευτικό και ταλαντούχο θηλυκό. Μόνο για απαιτητικό κοινό! Βαθμοί=8

Τελευταία Νέα