Σε γκαράζ, μπαρ, παλιούς εργοστασιακούς χώρους ή ακόμη και σε πεζοδρόμια και πλατείες η τέχνη σηκώνει τα μανίκια ψηλά και καλεί. Η μιζέρια και η απάθεια είναι «παιδιά» των ηττημένων. Και οι νέες ομάδες του θεάτρου και της μουσικής που ξεπηδούν από παντού δεν έχουν ώρα να κάτσουν να το ψάξουν. Γιατί δουλεύουν. Ανακαλύπτουν νέους χώρους να παρουσιάσουν δουλειά τους, βρίσκουν νέα έργα να εκφράσουν τις ανησυχίες τους, συνασπίζονται, παίρνουν τους… δρόμους, βρίσκουν λύσεις. Εστω κι αν χρειαστεί να πουλήσουν το αυτοκίνητό τους για να χρηματοδοτήσουν την «τρέλα» τους.

Στην Ελλάδα της κρίσης η νεανική δημιουργικότητα γυρίζει την πλάτη στους «παραδοσιακούς» τρόπους επικοινωνίας και φτιάχνει τη δική της «νέα κοινωνία» με διάθεση να πειραματιστεί και να ανακαλύψει. Κάθε νέα ομάδα και μια ιστορία, κάθε νέος «συνασπισμός καλλιτεχνικών δυνάμεων» και μια πρόταση κόντρα στα τρέχοντα.

Το ίδιο όμως ισχύει και για το κοινό που δεν χωρίζεται πλέον σε θεατρόφιλους, τζαζόφιλους, φαν του ελληνικού ή ξένου ρεπερτορίου. Και το νέο κοινό διψάει να στρίψει στη… γωνία και να βρει την έκπληξη να το περιμένει.

Ο χορός των νέων ομάδων, που επιμένουν κόντρα στην κρίση πατώντας γερά στην Ελλάδα του σήμερα, καλά κρατεί, όπως διαπιστώνουμε. «ΤΑ ΝΕΑ» επιχειρούν να φωτίσουν και τις ίδιες τις ομάδες και τις ιστορίες τους εκεί όπου δημιουργούν – και το εκεί είναι τα πλέον απρόσμενα μέρη. Γιατί κάποτε μας φαινόταν αδιανόητο να δούμε παράσταση μέσα σε μπαρ, σε φουαγιέ θεάτρου, σε πεζοδρόμια, σε εργοστασιακούς χώρους. Τώρα αυτό γίνεται η κυρίαρχη τάση. Είναι άλλωστε φτηνό –και σε περίοδο οικονομικής κρίσης αυτό κι αν μετράει.

Η θεατρική ομάδα Οχι Παίζουμε διηγείται κρυφές ιστορίες και προσκαλεί τον θεατή σε έναν περίπατο στην Ιστορία. Οι So7 μιλούν για τη σύγχρονη κοινωνία και για την πολιτική σε γκαράζ και εγκαταλελειμμένα κτίρια, επιλέγοντας με τα όποια χρήματα εξασφαλίσουν (από εισιτήρια) να πληρώνουν τους συντελεστές παρά να τα ξοδεύουν σε μεγάλες παραγωγές και σε ενοίκια.

Οι Opera Chaotique ξεκίνησαν για να ανακαλύψουν τα κοινά σημεία που μπορεί να έχει ένας ντράμερ της τζαζ και ένας λυρικός τραγουδιστής και κατέληξαν να φτιάχνουν ένα θέμα που έχει κάτι από καμπαρέ γαρνιρισμένο με κωμικές ιστορίες και αυτοσχεδιασμό. Τους γνωρίσαμε μέσα από τα μικρά στέκια και τα μπαρ της Αθήνας (κυρίως το Faust), αν και τους είχαν προλάβει πρώτα το Βερολίνο, η Βαρκελώνη και το Βελιγράδι…

Την όπερα με άλλο μάτι βλέπουν και οι Oper(O). Τη βγάζουν από την κομψά διακοσμημένη – άλλοτε φορτωμένη – σκηνή και τη φέρνουν κοντά ακόμη και στον αμύητο θεατή. Αντιμέτωπη κι εκείνη με το τώρα, σε δρόμους και ανοιχτούς χώρους, γεμάτη όμως από χαρά και νεανική ορμή.

Οι Word of Mouth, έλληνες beatboxers, ένωσαν τα… μουσικά όργανά τους (ήτοι τις φωνές τους) με το «πολυφωνικό» γυναικείο γκρουπ Σανάδες, ενώ οι Masterz of the Stringz είναι μια παρέα ηθοποιών και μουσικών που με βάση τη σουρεαλιστική σάτιρα φτιάχνει ένα μεικτό θέαμα, στο οποίο τραγούδι, χορός και stand up comedy στοχεύουν να γεμίσουν τις ταλαιπωρημένες… μπαταρίες μας.