Αναζήτηση
Ρομπέρτο Μπολάνιο
Ο Χιλιανός
Είναι ο ισπανόφωνος συγγραφέας που θαυμάστηκε και άσκησε μεγαλύτερη επιρροή απ’ όλους της γενιάς του. Γεννημένος στο Σαντιάγο της Χιλής πέθανε το 2003 στα 50 του στη Βαρκελώνη, αφήνοντας ανολοκλήρωτο ένα μνημειώδες μυθιστόρημα 1.200 σελίδων. Είναι το «2666» (Εκδ. Αγρα) που θεωρήθηκε από την κριτική το αριστούργημά του, μαζί με τους «Αγριους ντετέκτιβ» (Εκδ. Καστανιώτη). Στο «2666» ο Μπολάνιο καταδύεται σε μια κουλτούρα και έναν πολιτισμό (του 20ού αιώνα) που βρίσκονται σε κρίση, και όπου η λογοτεχνία λειτουργεί ως σανίδα σωτηρίας. Η δράση του αγκαλιάζει ένα τεράστιο τόξο από την εκφυλισμένη Ευρώπη μέχρι την έρημο της Σονόρα στα σύνορα Μεξικού – Τέξας, εστιάζοντας σε μια πόλη σαν την Σιουδάδ Χουαρέζ που από το ’90 σημαδεύεται από ανεξιχνίαστους και ανατριχιαστικούς φόνους γυναικών οι οποίες αναζήτησαν μιαν άλλη τύχη. Η γραφή του αγκαλιάζει όλα τα είδη: από το αστυνομικό ή το φανταστικό μέχρι τη μαρτυρία, την κωμωδία ή το ρεπορτάζ. Οι χαρακτήρες του αγκαλιάζουν τις πιο ετερόκλητες προσωπικότητες: από τον αμερικανό παραγωγό ταινιών «σναφ» ή τη μεξικάνα μέντιουμ μέχρι τους τέσσερις πρωταγωνιστές – καθηγητές Λογοτεχνίας που αναζητούν τα ίχνη ενός αινιγματικού γερμανού συγγραφέα. Και το θέμα του αγκαλιάζει από τον έρωτα και τον θάνατο μέχρι την απουσία νοήματος στις ζωές μας. «Ο συγγραφέας πρέπει να ξέρει να πηδάει στο κενό και να συνειδητοποιεί ότι η λογοτεχνία είναι μια κλίση βαθύτατα επικίνδυνη» έλεγε ο Μπολάνιο που δίνει για την εποχή μας μια εικόνα αποκάλυψης.
Μάριο Βάργκας Λιόσα
Ο περουβιανός νομπελίστας
Σπουδαίος παραμυθάς και από τους αρχιτέκτονες του λατινοαμερικανικού «Μπουμ» την εικοσαετία ’60 – ’80, ο περουβιανός νομπελίστας που έχει κατηγορηθεί για φιλελεύθερη πολιτική στροφή εξερευνά με το καινούργιο του μυθιστόρημα «Το όνειρο του Κέλτη» (Εκδ. Καστανιώτης) τις παρεκτροπές της εξουσίας και καταδικάζει τόσο την αποικιοκρατία και την πλουτοκρατία όσο και την ένοπλη πάλη. Συγγραφέας που έχει εξερευνήσει το φαινόμενο των λατινοαμερικανικών δικτατοριών και των απελευθερωτικών κινημάτων – πολιτικών, φεμινιστικών, καλλιτεχνικών (βλ. «Η γιορτή του τράγου», «Ο παράδεισος στην άλλη γωνία» κ.ά. (Εκδ. Καστανιώτης) επικεντρώνεται εδώ στον Ιρλανδό Ρότζερ Κέισμεντ. Εναν άνθρωπο ο οποίος ενσάρκωσε με τον πλέον τραγικό τρόπο τις αντιφάσεις που χαρακτηρίζουν τους υπερασπιστές των δίκαιων υποθέσεων. Τόλμησε να καταγγείλει επίσημα στη βρετανική κυβέρνηση τις σαδιστικές τιμωρίες που επέβαλλαν οι λευκοί επιχειρηματίες στους ιθαγενείς του Κονγκό και της Αμαζονίας, στο πλαίσιο της υπερεκμετάλλευσης των πλουτοπαραγωγικών πηγών στην Αφρική και τη Νότια Αμερική, έγινε πρόξενος των Αγγλων, και πέθανε το 1916 στο ικρίωμα ως προδότης υπέρ των Ιρλανδών. Γοητευτικός ήρωας και λεπτομερώς ντοκουμενταρισμένο μυθιστόρημα.
Mario Vargas Llosa, «Το όνειρο του Κέλτη»,
Λεονάρδο Παδούρα
Ο Κουβανός
Είναι ίσως ο πιο γνωστός κουβανός συγγραφέας εν ζωή, επιτυχημένος σε όλον τον κόσμο κυρίως χάρη στα αστυνομικά μυθιστορήματά του με πρωταγωνιστή τον βιβλιόφιλο αστυνόμο Μάριο Κόντε («Παρελθόν χαμένο στην ομίχλη», «Μάσκες» Εκδ. Καστανιώτη). Πενήντα έξι χρονών σήμερα, ο Παδούρα ζει στη χώρα του Κάστρο χωρίς αυτό να τον εμποδίζει να λέει τα θετικά και, όπου διαφωνεί, τα αρνητικά του καθεστώτος. Συχνά μάλιστα, τα βιβλία του λειτουργούν και ως χρονογραφήματα της Αβάνας – την οποία με τίποτα δεν θα εγκατέλειπε – σε διάφορες ιστορικές στιγμές της. Το καινούργιο του βιβλίο όμως, ήδη πολυβραβευμένο, επικεντρώνεται στον Λεόν Τρότσκι και στον δολοφόνο του Ραμόν Μερκαντέρ. Διότι όπως είπε: «Θέλησα να διερευνήσω πού «κόλλησε» η μεγάλη σοσιαλιστική ουτοπία του 20ού αιώνα». Με αφορμή λοιπόν το γεγονός ότι ο Μερκαντέρ είχε κουβανέζικη καταγωγή και ότι μετά την αποφυλάκισή του κατέληξε με ψευδώνυμο στην Αβάνα, ο Παδούρα αναπλάθει μια συνάντησή του με έναν κουβανό συγγραφέα – alter ego του. Και έτσι αρχίζει να εξερευνά (παραθέτοντας λεπτομερείς ντοκουμενταρισμένες πληροφορίες) έναν άγνωστο κόσμο: τον κόσμο του Τρότσκι και των διώξεών του, τον κόσμο του Ισπανικού Εμφυλίου, τον κόσμο των μυστικών υπηρεσιών της ΕΣΣΔ και φυσικά το γεγονός της δολοφονίας του Τρότσκι.
Leonardo Padura, «Ο άνθρωπος που αγαπούσε τα σκυλιά», μτφρ. Κώστας Αθανασίου, Καστανιώτης
Κάρλος Φουέντες
Ο Μεξικανός
Ογδόντα τριών χρονών σήμερα, ο Μεξικανός Κάρλος Φουέντες συναπαρτίζει μαζί με τον Περουβιανό Μάριο Βάργκας Λιόσα και τον Κολομβιανό Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες την τριάδα των μεγάλων της λατινοαμερικανικής λογοτεχνίας. Το Μεξικό με τη μεικτή κουλτούρα του (ιθαγενική, ισπανική, μιγαδική) και με το επαναστατικό παρελθόν του είναι η αφετηρία του για να αναστοχαστεί τα μεγάλα ζητήματα της εποχής μας. Και ένα από αυτά είναι οι αγώνες και τα εγκλήματα που γίνονται για περισσότερη δημοκρατία, τα οράματα που παραστρατίζουν και τα νέα διλήμματα που ανακύπτουν. Χαρακτηριστικός ο «Θάνατος του Αρτέμιο Κρουζ» (Εκδ. Αγρα) που τον καθιέρωσε στις αρχές του ’60 αλλά και το πλέον πρόσφατο μυθιστόρημά του «Η θέληση και η τύχη» (μτφ. Μαργαρίτα Μπονάτσου, Εκδ. Καστανιώτη) που συνιστά την πολιτική διαθήκη του. Εδώ ο Φουέντες αναζητά το νόημα των εξεγέρσεων στις σύγχρονες πλουραλιστικές δημοκρατίες. Πρωταγωνιστές του, δυο φίλοι – επίδοξοι αρχιτέκτονες της επανάστασης που σκοντάφτουν στους καινούργιους άθλιους της εποχής μας και στη διαπλοκή κεφαλαίου – πολιτικής. Πληθωρικό, επίκαιρο, με σύνθετους χαρακτήρες
Carlos Fuentes, «Η θέληση και η τύχη»,
Ενρίκε Βίλα – Μάτας
Ο Καταλανός
Στα έργα του κορυφαίου Ευρωπαίου Ενρίκε Βίλα – Μάτας (Βαρκελώνη, 1948) που έχουν μεταφραστεί σε πάνω από 20 γλώσσες επικρατούν το παράδοξο και οι εμμονές. Ο συγγραφέας αντλεί τους κόσμους του από το λογοτεχνικό κυρίως σύμπαν, συμπιέζοντας ωστόσο τους χαρακτήρες του προς τη δική του κατεύθυνση, χτίζοντας έναν «ενδολογοτεχνικό ρεαλισμό». Ο «Δόκτωρ Πασαβέντο» μαζί με τον «Μπάρτλεμπυ και Σία» και τη «Νόσο του Μοντάνο» (όλα από τις Εκδόσεις Καστανιώτη) αποτελούν μια σημαντική τριλογία πάνω στην ταυτότητα του συγγραφέα, τη συγκρότηση ενός προσωπικού σύμπαντος, την επιβίωση του καλλιτεχνικού έργου και την αδυναμία της διαχείρισής του. Τα βιβλία του Μάτας ενέχουν την απόλαυση ενός περιπαικτικού λογοτεχνικού δοκιμίου, μια απόλαυση που σε παγιδεύει στη λαβυρινθώδη δομή τους. Στη «Δουβλινιάδα» ένας εκδότης λογοτεχνίας επισκέπτεται το Δουβλίνο, όπου θρηνεί το τέλος της τυπογραφίας και ανησυχεί για την ψηφιακή εισβολή και το τέλος μιας λογοτεχνικής εποχής.
Enrique Vila – Matas, «Δουβλινιάδα»,
μτφρ. Ναννά Παπανικολάου, Καστανιώτης
Ουμπέρτο Εκο
Ο Πιεμοντέζος
Είναι ο σταρ των ιταλών διανοουμένων και καταφέρνει να είναι εμπορικός χωρίς να κάνει εκπτώσεις. Οι μελέτες του ανοίγουν δρόμους συνδυάζοντας την πρωτοτυπία με τη σχολαστική έρευνα, και τα μπεστ σέλερ του είναι μυθιστορήματα ιδεών με φιλοσοφικό βάθος. Εβδομήντα εννέα χρονών σήμερα, ο Ουμπέρτο Εκο τάραξε τα νερά με το μυθιστόρημά του «Το κοιμητήριο της Πράγας» που διερευνά τη δύναμη του ψεύδους στη νεότερη ιστορία και επικεντρώνεται στα σύνδρομα συνωμοσίας. Ειδικότερα στέκεται στο αντισημιτικό σύνδρομο που θεωρεί πως υπάρχει ένα εβραϊκό σχέδιο για την κατάκτηση του κόσμου, το οποίο αποτυπώνεται στα «Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών» τα οποία έμμεσα συνέβαλαν στο να γίνει το Ολοκαύτωμα. Παράλληλα κυκλοφόρησαν και μια συλλογή περιστασιακών άρθρων του για τους «Εχθρούς» που εφευρίσκονται συνεχώς προκειμένου να κρατούνται αιχμάλωτοι οι λαοί αλλά και για το Wikileaks ή τον Τζόις κοκ και μια συλλογή κειμένων για την ιδιοτυπία της μυθοπλασίας όπου ο θεωρητικός της λογοτεχνίας Εκο συνομιλεί με τον λογοτέχνη Έκο
Ουμπέρτο Έκο: «Το κοιμητήριο της Πράγας»,
μτφρ. Εφη Καλλιφατίδη Ψυχογιός
Ουμπέρτο Έκο: «Εξομολογήσεις ενός νέου μυθιστοριογράφου», μτφρ. Γ. Λαμπράκος, Πατάκης
Ουμπέρτο Έκο: «Κατασκευάζοντας τον εχθρό»
Νικολό Αμανίτι
Ο Ρωμαίος
Ο Νικολό Αμανίτι γεννήθηκε στη Ρώμη το 1966. Εχει γράψει 11 βιβλία, ένα κάθε χρόνο ή κάθε δύο χρόνια, από τότε που άρχισε να δημοσιεύει. Το 2001 έγινε διάσημος με το βιβλίο του «Εγώ δε φοβάμαι», το οποίο μεταφράστηκε σε 20 γλώσσες και έλαβε δοξαστικές κριτικές. «Η ιταλική λέξη για το ταλέντο είναι Αμανίτι», αναφώνησαν οι «ΝΥ Times». Ο συγγραφέας δεν χωρίζει τους ήρωές του σε καλούς και κακούς. Δεν παίρνει τη ρομφαία να κηρύξει. Δεν υποδύεται τους χαρακτήρες του, κυριολεκτικά τους ενσαρκώνεται. Τους κατανοεί – και μας κάνει κι εμάς να κατανοήσουμε. Κατά τη γνώμη μου, αυτή είναι η πιο ισχυρή αρετή ενός πεζογράφου: η ανθρωπογνωστική συμπάθεια. Η ικανότητα να μπαίνει στη θέση του άλλου. Το «Εγώ κι εσύ» αφορά τη σχέση δύο αδελφών. Τη μύηση του μικρότερου στη ζωή και τον θάνατο. Τη συμφιλίωσή του με τους άλλους, συγγενείς και ξένους.
Nicolo Ammaniti, «Εγώ κι εσύ»,
Βικτόρια Χίσλοπ
Η μπεστσελερίστα
Η Βικτόρια Χίσλοπ ερχόταν από μικρή στην Κρήτη. Την έφερναν οι γονείς της στις καλοκαιρινές διακοπές. Οι εικόνες από το Λασίθι, της έδωσαν το έναυσμα για ένα μυθιστόρημα που πούλησε εκατομμύρια αντίτυπα στη Βρετανία, την Ελλάδα και αλλού: το Νησί, δηλαδή τη Σπιναλόγκα. Μετά από ένα δεύτερο μυθιστόρημα τοποθετημένο στην Ισπανία, επιστρέφει στην Ελλάδα, αυτή τη φορά στη Θεσσαλονίκη, για να αφηγηθεί – στο «Νήμα» (Εκδ. Διόπτρα), το τρίτο βιβλίο της – έναν έρωτα σε εποχή δραματικών αλλαγών. Που ξεκινάει από τη μεγάλη πυρκαγιά του 1917, και μέσω της Μικρασιατικής Καταστροφής, που άλλαξε οριστικά τη φυσιογνωμία της πόλης, περνά στην Κατοχή, τον Εμφύλιο και τη μεταπολεμική Ελλάδα.
Η Χίσλοπ είναι ένας πρόσχαρος άνθρωπος, γεμάτος ενέργεια, που – σπάνιο για ξένο συγγραφέα – μόλις βγάλει βιβλίο κάνει περιοδεία σε όλη την Ελλάδα, που μαθαίνει ελληνικά και προσπαθεί να μιλήσει τη γλώσσα μας ακόμα και σε τηλεοπτικές εκπομπές. Αλλά είπαμε: τα ελληνικά καλοκαίρια της έδωσαν μια δεύτερη πατρίδα!
Victoria Hislop, «Το Νήμα», μτφρ. Φωτεινη Πιπη, Διόπτρα
Τζούλιαν Μπαρνς
Ο Αγγλος
Ο Τζούλιαν Μπαρνς, ο πιο γαλλοθρεμμένος από τους άγγλους συγγραφείς, έλαβε επιτέλους το βραβείο Booker. Προηγήθηκαν τρεις πολυσυζητημένες υποψηφιότητες του συγγραφέα στις οποίες έχασε πανηγυρικά. Η φετινή συνεδρίαση των κριτών κράτησε τριάντα ένα λεπτά. Δεν κύλησε αίμα στο χαλί. Κανείς δε βρόντηξε την πόρτα φεύγοντας.
«Το βραβείο Booker τρελαίνει τους ανθρώπους» σχολίασε ο Τζούλιαν Μπαρνς. «Η καλύτερη τακτική είναι να το αντιμετωπίσει κανείς σαν κλήρωση. Αν τυχόν κερδίσει, τότε μπορεί να δηλώσει ότι οι κριτές είναι οι σοφότεροι άνθρωποι στον κόσμο». Το «Ενα κάποιο τέλος» αφορά τη ζωή και τη μνήμη. Τις αλήθειες και τα ψέματα που λέμε στον εαυτό μας και τους άλλους. Ενα βιβλίο κεντημένο λέξη λέξη.
Julian Barnes, «Ενα κάποιο τέλος»,
Τζόναθαν Φράνζεν
Ο αμερικανός Τολστόϊ
Ο συγγραφέας που επέλεξε πέρυσι να διαβάσει ο Ομπάμα εκπροσωπεί το καινούργιο αμερικανικό μυθιστόρημα, οι τεχνικές της γραφής του όμως ανάγονται στον Τολστόι με τον οποίο θα ήθελε να τον συγκρίνουν. Ο Τζόναθαν Φράνζεν γεννήθηκε στο Ιλινόι το 1959 και εργάστηκε σε εργαστήριο σεισμολογίας στο Χάρβαρντ. Ανάμεσα στα βραβεία και τις διακρίσεις του ξεχωρίζουν «Οι καλύτεροι είκοσι συγγραφείς του 21ου αιώνα» του The New Yorker και «Οι καλύτεροι νέοι Αμερικανοί μυθιστοριογράφοι» του Granta. Με το τρίτο του ογκώδες μυθιστόρημα «Διορθώσεις» (2001) κέρδισε ευρύτατη κριτική αποδοχή, πωλήσεις 2,85 εκατομμυρίων αντιτύπων παγκοσμίως και το National Book Award. Η «Ελευθερία», δέκα χρόνια μετά, συνοδεύτηκε με το εξώφυλλο στο ΤΙΜΕ και επίσης μεγαλόπρεπη υποδοχή όσο σε κανέναν εν ζωή αμερικανό συγγραφέα. Και εδώ καταγράφονται οικεία θέματα, όπως η αμερικανική οικογένεια, η εξουσία, οι έκπτωτες αξίες, οι υποχρεώσεις και οι δεσμεύσεις της ελευθερίας τόσο στον μικρόκοσμο του καθενός όσο και στον μακρόκοσμο που μας περιβάλλει.
Johnathan Franzen, «Ελευθερία»,
Τζον Ιρβινγκ
Ο χαμηλότονος Γιάνκης
Ο αμερικανός συγγραφέας Τζον Ιρβινγκ, γεννημένος το 1942 στο Εξετερ του Νιου Χαμσάιρ, έχει δει τα βιβλία του να εκτοξεύονται στις λίστες των ευπώλητων, να γίνονται ταινίες, να κερδίζει την κριτική αποδοχή, να παίρνει πολλά καταξιωμένα βραβεία, να εκλέγεται μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Γραμμάτων και να γίνεται εξώφυλλο στο TIME. Στα βιβλία του προσεγγίζει το αμερικανικό όνειρο μέσα από ολοζώντανους χαρακτήρες και ακραίες κωμικοτραγικές καταστάσεις. Ανάμεσα στα μυθιστορήματά του στα ελληνικά έχουν κυκλοφορήσει τα: «Θέα στον ωκεανό» (Εκδ. Νεφέλη), «Ο κατά Γκαρπ κόσμος» (Εκδ. Μέδουσα), «Ξενοδοχείο Νέο Χαμσάιρ» (Εκδ. Μέδουσα), «Ο γιος του Τσίρκου» (Εκδ. Λιβάνης). Το 1999 κέρδισε το Οσκαρ καλύτερου διασκευασμένου σεναρίου το οποίο στηριζόταν στο μυθιστόρημα «Θέα στον ωκεανό». Στο «Χήρα για ένα χρόνο» (1998) η κεντρική ηρωίδα, η Ρουθ Κόουλ, είναι μια διάσημη συγγραφέας διεθνούς φήμης, της οποίας τα μυθιστορήματα παρουσιάζουν έντονες ομοιότητες με αυτά του ίδιου του Ιρβινγκ ενώ σχεδόν όλοι οι χαρακτήρες του είναι συγγραφείς.
John Irving, «Χήρα για ένα χρόνο»,
Μπρετ Ιστον Ελις
Ο Νεοϋορκέζος
Μοιάζει ίσως παράδοξο το γεγονός ότι είναι μόνο 46 χρονών ο «κατά συρροήν αμφιλεγόμενος» συγγραφέας βιβλίων όπως το «Λιγότερο από μηδέν» και η «Αμερικανική ψύχωση» που διαμόρφωσαν το πολιτισμικό αποτύπωμα της νέας αμερικανικής λογοτεχνίας στα τελευταία δεκαπέντε χρόνια του περασμένου αιώνα. Είκοσι πέντε χρόνια μετά το εντυπωσιακό και εμβληματικό για τον ναρκισσιστικό αμοραλισμό της δεκαετίας του ’80 ντεμπούτο του, ο Ελις ξανασυναντά στο τελευταίο βιβλίο του «Αυτοκρατορικές απολαύσεις» τους πλούσιους, ωραίους και αμετάκλητα διαβρωμένους χαρακτήρες τού «Λιγότερο από μηδέν» (και τα δύο βιβλία δανείζονται τον τίτλο τους από το όνομα άλμπουμ και τραγουδιού, αντίστοιχα, του Ελβις Κοστέλο) για να εξετάσει τους τρόπους με τους οποίους διαχειρίζονται τη μέση ηλικία τους στην παρακμασμένη Βαβυλώνα του Χόλιγουντ. Ο κόσμος τους είναι ένα παράλληλο σύμπαν, ένα υπαρξιακό νουάρ, συχνά απάνθρωπα και σαδομαζοχιστικά βίαιο, με τις νέες τεχνολογίες να αλλάζουν ριζικά τη φύση των ήδη προβληματικών διαπροσωπικών σχέσεων.
Bret Easton Ellis, «Αυτοκρατορικές Απολαύσεις»,
Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας
Ο ιδανικός αυτόχειρας
Τρία χρόνια μετά την τραγικά πρόωρη έξοδό του από τα εγκόσμια, κυκλοφόρησε φέτος στα ελληνικά η δεύτερη συλλογή διηγημάτων τού «πλέον ταλαντούχου και πολυσύνθετου» αμερικανού συγγραφέα της γενιάς του. Οι ιστορίες της «Αμερικανικής λήθης» ήταν το τελευταίο του έργο που είδε ο ίδιος να εκδίδεται πριν από την αυτοκτονία του σε ηλικία 46 χρονών. Εξαιρετικός ανατόμος της σύγχρονης αντίληψης παρουσιάζει στο έργο του μια δυστοπική πολιτική / πολιτισμική σάτιρα που φιλοδοξεί μεταξύ άλλων να εκθέσει τις συμπεριφορές ναρκισσισμού, ομφαλοσκόπησης και μπλαζέ ειρωνείας που μοιάζουν να έχουν επικρατήσει σε όλο το φάσμα της μαζικής κουλτούρας, προτείνοντας όμως εξόδους από την «παράλυση». Οπως είχε αναρωτηθεί και ο ίδιος λίγο πριν δώσει τέλος στη ζωή του: «Συμφωνούμε νομίζω ότι ζούμε σε σκοτεινούς και ανόητους καιρούς, αλλά χρειαζόμαστε πραγματικά λογοτεχνία που δεν κάνει τίποτε άλλο από το να δραματοποιεί το πόσο σκοτεινά και ανόητα είναι όλα;».
David Foster Wallace, «Αμερικανική λήθη»,
Σαλμάν Ρούσντι
Ο Ινδοβρετανός
Ο ινδοβρετανός συγγραφέας που κυνηγήθηκε για τους «Σατανικούς Στίχους» με τον «Λούκα και τη Φωτιά της Ζωής» περιγράφει έναν κόσμο όπου η γνώση συνδυάζεται με το συναίσθημα, ο ορθολογισμός με τη μαγεία της ζωής και οι παραδόσεις με τα βιντεογκέιμ. Με μια βουτιά μέσα σε μια θάλασσα φαντασίας αλλά και με σαφείς και διαρκείς αναφορές για τη γοητεία της Ανατολής που έχει χαθεί μέσα στην απληστία της Δύσης, ο 64χρονος Ρούσντι έγραψε ένα βιβλίο για μικρούς αλλά και για μεγάλους που αναζητούν τη μαγεία στην καθημερινότητα.
Salman Rushdie,
«Ο Λούκα και τη Φωτιά της Ζωής»,
μτφρ. θωμας σκασσης, Ψυχογιός
