Θεωρώ σίγουρο πως στο μέλλον θα δούμε μια νέα δύναμη να ανατέλλει στο ξεπεσμένο ελληνικό πολιτικό στερέωμα. Ισως αυτό να συμβεί με τη μορφή κάποιου νέου κόμματος. Ισως, πάλι, με τη μετάλλαξη ενός από τα ήδη υπάρχοντα στον χώρο της Αριστεράς. Ναι, της Αριστεράς, επειδή η νέα αυτή δύναμη εκεί θα επιχειρήσει να τοποθετηθεί πολιτικά.

Εδώ και χρόνια παρατηρούμε μια μετάλλαξη σε ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής Αριστεράς. Το φαινόμενο αυτό ξεκίνησε δειλά δειλά με την κατάρρευση του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού» που άρχισε στα 1989 και ολοκληρώθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1990 αλλά, τον 21ο αιώνα, προχωράει με ραγδαίους ρυθμούς. Θα μπορούσε κανείς να πει πως το turning point της εξέλιξης αυτής ήταν η είσοδος της Λιάνας Κανέλλη και του Κώστα Ζουράρι στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας. Τον Ζουράρι δεν τον σήκωσε πολύ το κλίμα, η χειμαρρώδης Λιάνα όμως όχι μόνο παρέμεινε αλλά συχνά αποτελεί την αιχμή του δόρατος του πιο «παραδοσιακού» αριστερού κόμματος στην Ελλάδα.

Από τότε, η Αριστερά έγινε trendy. Ολοι οι Ελληνες άρχισαν να δηλώνουν λίγο ώς πολύ αριστεροί. Μέχρι και ο Γιώργος Καρατζαφέρης έχει αυτοχαρακτηριστεί έτσι κατά καιρούς. Ξαφνικά είδαμε «αριστερούς» να τραγουδούν τον εθνικό ύμνο. Να κρεμούν γαλανόλευκες σημαίες στα μπαλκόνια τους. Να υπερασπίζονται την «ορθόδοξη πίστη». Να μισούν τους ξένους: τους Γερμανούς, τους Τούρκους, τους Πακιστανούς… Κάποιοι έφτασαν στο σημείο να ασπαστούν τις γνωστές συνωμοσιολογικές (και ακροδεξιές) δοξασίες για Εβραίους, Μασόνους και Λέσχη Μπίλντερμπεργκ. Παλιότερα, ως (σωστό) αριστερό θεωρούσαμε έναν άνθρωπο προοδευτικό, με προτάσεις, με ιδέες. Εναν άνθρωπο που δεν υπολόγιζε σύνορα παρά μόνο ανθρώπινα δικαιώματα. Σήμερα αρκεί να βρίσεις τους «μπάτσους» και το Μνημόνιο για να γίνεις αυτομάτως πιο «κόκκινος» και από τα λάβαρα του Ολυμπιακού.

Οι πολιτικοί που εκφράζουν αυτή την κίνηση είναι πολλοί και γνωστοί. Υπάρχουν σε όλα ανεξαιρέτως τα κοινοβουλευτικά κόμματα και ήδη μοιάζουν εγκλωβισμένοι σε αυτά. Κάποιοι έχουν ήδη ανεξαρτητοποιηθεί έπειτα από πομπώδεις (λαϊκιστικές) κορόνες στα έδρανα της Βουλής – οι οποίες φυσικά αποθεώθηκαν στο ελληνόφωνο YouTube. Και φυσικά δεν είναι μόνοι τους. Πίσω τους έχουν μια στρατιά από αδίστακτους καιροσκόπους εκδότες, βετεράνους – το πάλαι ποτέ – καλοπληρωμένους δημοσιογράφους, απίστευτα χυδαία μπλογκ, λαϊκιστές εκπροσώπους του καλλιτεχνικού κόσμου (sic) και ένα ετερόκλητο πλήθος από πολίτες κάθε ηλικίας που εμφανίζονται «οργισμένοι», πρόσωπα έτοιμα για πάσης μορφής βιαιότητες. Στους τελευταίους είναι και πολλοί που, αν και πνευματικά εγγόνια του Γκοτζαμάνη και παιδιά του Καλαμπόκα, διαλαλούν όπου σταθούν και όπου βρεθούν πως είναι «αριστεροί». Το χειρότερο, μάλιστα, είναι πως το πιστεύουν.

Ξέρω πως ακούγομαι σαν Νοστράδαμος αλλά είμαι βέβαιος πως κάποια στιγμή αυτό το κόμμα θα απαιτήσει την ψήφο του ελληνικού λαού. Θα παρουσιαστεί ως μια «νέα» Αριστερά. Μια Αριστερά «νικήτρια» που δεν θα «τρώει ξύλο» όπως τις προηγούμενες δεκαετίες. Μόνο θα δέρνει αυτή. Μια Αριστερά εθνολαϊκή, που δεν θα ντρέπεται να βροντοφωνάξει την «ελληνικότητά» της, που θα ξαναφτιάξει τη Μεγάλη Ελλάδα που τόσοι ονειρεύονται. Μια Αριστερά που θα κάνει όλες τις «αντιλαϊκές» και «ανθελληνικές» φωνές να σωπάσουν μια για πάντα. Με κάθε κόστος και μέσο.

Φυσικά δεν μπορώ να σας υπογράψω πως οι προβλέψεις μου αυτές θα πραγματοποιηθούν. Επίσης, δεν είμαι σε θέση να πω αν όλα αυτά θα συμβούν αύριο ή σε δέκα χρόνια από τώρα. Ξέρω όμως πως αυτή η πρόταση (ο Θεός να την κάνει…) θα φανεί σε πολλούς ελκυστικότατη. Από παλιούς αντιστασιακούς μέχρι εθνικόφρονες απόστρατους. Και από μικρομεσαίους σαραντάρηδες μικροαστούς έως «περιθωριακούς» νέους.

Σε εποχές που οι δύο παραδοσιακές πολιτικές παρατάξεις φυτοζωούν το πολιτικό αυτό τερατούργημα ίσως χτυπήσει μέχρι και πρωτιά. Και αν οι άνθρωποι αυτοί έρθουν στην εξουσία; Ε, τότε ενδεχομένως να ζήσουμε την «κοινοβουλευτική χούντα» για την οποία τόσοι (από αυτούς) μιλάνε σήμερα…

Τελευταία Νέα