Αναζήτηση
Την ώρα της έναρξης των επεισοδίων στο Σύνταγμα αλλάζουν «κατεύθυνση» τα τηλεχειριστήρια και ανατρέπουν τα ποσοστά τηλεθέασης, μπλοκάρονται τα sites που αναμεταδίδουν live τα γεγονότα από το πλήθος που επιχειρεί να συνδεθεί για να τα παρακολουθήσει. Κόσμος που κρατάει την ανάσα του. Ισως ψελλίζοντας «όχι τώρα», όχι τα ίδια επεισόδια του μίσους και της καταστροφής, όταν ο κόσμος ενώνεται στην κοινή προσπάθεια να εκφράσει το τέλος της υπομονής και της αντοχής του.
Ταυτόχρονα οι εικόνες κάνουν τον γύρο του κόσμου, τα ξένα δίκτυα, με ακροβολισμένους τους ανταποκριτές στα κατάλληλα μπαλκόνια, αναμεταδίδουν στις δικές τους οθόνες τον αναστατωμένο τόπο. Στην Ελλάδα είναι στραμμένο το παγκόσμιο βλέμμα. Στα βουνά από σκουπίδια απ’ όπου αναδύονται φλόγες, στο πυρπολημένο φυλάκιο της φρουράς στο Σύνταγμα, σύμβολα εντέλει και τα δυο, σκουπίδια και φυλάκιο, μιας Ελλάδας που σπαρταράει on camera από αγωνία για ελπίδα.
Πώς είδε ο δημοσιογράφος – παρουσιαστής ενημερωτικής εκπομπής στη γερμανική τηλεόραση, καλεσμένος στους Λυριτζή – Οικονόμου, τον αναστατωμένο κόσμο της Ελλάδας; «Σαν ένα επαναστατικό πάρτι» απαντάει (του έχουν πει ότι οι Ελληνες είναι γλεντζέδες). Και το έκανε ακόμη καλύτερο: «Ολοι ζητούν χρήματα». Αυτό κατάλαβε. Λαμπρό παράδειγμα λαϊκισμού, του είδους εκείνου της δημοσιογραφίας που γλιστράει σε μια βολική επιφάνεια η οποία μόνο στην προκατάληψη μπορεί να προσφέρει επιχειρήματα. Και το απέδειξε πιο κάτω, όταν ερωτηθείς από τους παρουσιαστές αν έχουν αντιληφθεί οι Γερμανοί το πρόβλημα της Ελλάδας απάντησε: «Δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί οι Ελληνες αρνούνται να πάρουν το «φάρμακο». Γιατί, ενώ σου λέει ο γιατρός όταν είσαι άρρωστος κόψε το αλκοόλ, πρέπει να κάνεις αυτό ή εκείνο, οι Ελληνες κάνουν το εντελώς αντίθετο».
Μα, φυσικά, όποια εικόνα έχει το γερμανικό κοινό του Βουλφ (είναι το μικρό όνομα του δημοσιογράφου) για τους Ελληνες τη διαμορφώνει από τις δικές του πληροφορίες και ερμηνείες. Και αν το δικό του παράδειγμα λαϊκισμού δεν είναι το ιδανικότερο αυτές τις εποχές για να αντιληφθούμε το μέγεθος της οξείδωσης των συνειδήσεων που επιτυγχάνει ο δημοσιογραφικός λαϊκισμός σε οποιαδήποτε χώρα, σε οποιεσδήποτε συνθήκες, τότε ποιο θα μπορούσε να είναι!
«Σιγή ασυρμάτου»
Βλέπω εδώ και μέρες στην οθόνη των κρατικών καναλιών την κάρτα «Η ΕΡΤ δεν είναι ελλειμματική και δεν χρηματοδοτείται από τον κρατικό προϋπολογισμό, αγωνιζόμαστε και απεργούμε για να υπάρχει σε πείσμα κάποιων: ΠΟΣΠΕΡΤ». Η ίδια κάρτα βρισκόταν στην ίδια θέση και χθες και προχθές, την ώρα που οι δρόμοι στην Αθήνα και σε όλη την Ελλάδα γέμιζαν κόσμο, την ώρα που η μεγαλύτερη διαδήλωση της τελευταίας 20ετίας βρισκόταν σε εξέλιξη, την ώρα που δημοσιογράφοι έντυπων και ηλεκτρονικών μέσων αποτύπωναν τον παλμό. Αδιαπραγμάτευτο και αδιαμφισβήτητο το δικαίωμα στην απεργία. Και ο στόχος υψηλός. Η εφαρμογή του όμως είναι η πολύπλοκη διαδικασία που κάθε φορά εγείρει αντιδράσεις, οδηγώντας στην ίδια πάντα ακινησία του συστήματος «ΕΡΤ». Ωστόσο η ύπαρξη μιας τηλεόρασης έχει νόημα για το κοινό – ιδίως αν την πληρώνει – μόνο αν λειτουργεί. Αν προσφέρει πρόγραμμα.
Ως εκ τούτου, δεν μπορεί να μην αναρωτηθεί κανείς αν η σιγή κρατικών και δημοτικών μέσων για μια ολόκληρη εβδομάδα, την ώρα που οι πολίτες οι οποίοι τα πληρώνουν (από τα τέλη) βρίσκονται στους δρόμους για να διεκδικήσουν ελπίδα υπηρετεί τον υψηλό στόχο των απεργούντων. Αν είναι αυτή η καταλληλότερη στιγμή για να μετατραπούν σε αρένες, όπου θα λυθούν λογαριασμοί εικοσαετίας και βάλε. Και ποιος «δημόσιος χαρακτήρας» τους προστατεύεται αν απουσιάζουν από τα δημοσίως τεκταινόμενα στις πιο κρίσιμες στιγμές για τη χώρα!
