Αναζήτηση
Στο Μετρό Ελύτης. Εκατό χρόνια από τη γέννησή του. Φωτογραφίες του από καφενεδάκια, από νησιά, µε το καπέλο, χωρίς καπέλο. Στίχοι µε µεγάλα γράµµατα στα διαφηµιστικά πανό. «…Αρπαξε το “πρέπει” από το ιώτα και γδάρε το µέχρι το πι…» Ανατριχιάζω µε την προστακτική, «γδάρε το…», ας µιλάει για µια λέξη µόνο. Αυτό κάνει η ποίηση, βέβαια, µεταφέρει ανατριχίλες. Πού µας πηγαίνεις, ποιητή, σε τέτοιους δύσκολους καιρούς;
Δεν ξέρεις, σε έσφιγγαν οι λέξεις, είπες λίγο να παίξεις.
Ευτυχώς, δεν πήρα το Μετρό εκεί µε τους κουκουλοφόρους. Μπήκαν στον σταθµό µε ρόπαλα και έσπασαν µηχανήµατα ελέγχου εισιτηρίων. Κράτησαν τον σταθµάρχη ακίνητο.
Είπαν, είπαν λόγια επαναστατικά, ελεύθερες συγκοινωνίες, λέξεις που τους είχαν χρειαστεί για να οπλιστούν.
Εχουν λέξεις πολύ ποιητικές, αλλά δεν τους αρκούν.
Χρησιµοποιούν επιπλέον ρόπαλα για να χτυπάνε µηχανήµατα. Τι αποµένει σε λέξη επενδυµένη µε ρόπαλο.
Τι θα έλεγες στον αιώνα µας, ποιητή; Μπροστά στα ρόπαλα και την καταστροφή, µπροστά στην απειλή προς τον σταθµάρχη, τι θα έλεγες, ποιητή µου, για εµάς που µπαίνουµε στο Μετρό µε βήµατα ρυθµικά, που ακυρώνουµε τα εισιτήριά µας;
Θα έβρισκες τη µουσική των λέξεων για την καθηµερινή µας απόφαση να πληρώσουµε µέσα στο «δεν πληρώνω»;
Εχει ποίηση το βήµα των σιωπηλών επιβατών; Μήπως καλύτερα να κρατούν κλειστό το στόµα τους όλοι αυτοί, να µην αρχίσουν τα ρόπαλα να βαράνε και τίποτε άλλο εκτός από µηχανήµατα;
Εκκολάπτεται άραγε άλλος ποιητής ανάµεσα στο πλήθος που στέκει ακίνητο στην κυλιόµενη σκάλα; Τέτοια φωτογραφία θα αξίζει να µπει στα βαγόνια; Φωτογραφία από το ίδιο το Μετρό. Ας είναι και κάποιος µε σκουλαρίκι στη µύτη, αλλά να µας κάνει να χαµογελάσουµε χωρίς καταναγκασµό, µε ανάδειξη των εννοιών. Να µιλήσει για την τωρινή µας δοκιµασία. Να ξανακοίταζε εκείνο το γδαρµένο «πρέπει» και να αναρωτιόταν αν αξίζει τον κόπο να το ντύσει µε κάτι ανοιξιάτικο, κάτι ελαφρύ και λουλουδισµένο, κάτι πασχαλινό. Ντύνεται το «πρέπει» που έχεις γδάρει, ποιητή µου; Μπορεί η ποίηση να κάνει τέτοιες δουλειές;
