Οι συγγραφείς του βιβλίου εισάγουν νέα πρόσωπα στην πλοκή: τον επιθεωρητή Κότφορντ, τον αστυνομικό Λι, την κόμισσα Ελισάβετ Μπάθορι. Η Μπάθορι είναι βαμπίρ αιώνων, αιμοσταγής και ανελέητη, εκπροσωπεί το απόλυτο κακό. Δημιουργεί το σκοτεινό φόντο, για να αναδειχτεί η πολυσήμαντη και πολυπρισματική φιγούρα του Δράκουλα. Σε αντίθεση με την Μπάθορι, ο Δράκουλας παρουσιάζεται ως βρικόλακας… με αρχές. Ο Δράκουλας «εξακολουθούσε να θεωρεί τον εαυτό του ανθρώπινο ον. Αν και είχε ξεπεράσει σε ηλικία τα πεντακόσια χρόνια, ακόμα δεν είχε μπορέσει να αποδεχτεί και να ενστερνιστεί χωρίς ενοχές τις δυνάμεις των απέθαντων».

Η πλοκή ενσωματώνει ιστορικά περιστατικά: τις πρώτες πτήσεις του Σαλμέ, την αστυνομική υπόθεση του Τζακ του Αντεροβγάλτη, τον Τιτανικό. Οι Στόκερ και Χολτ προσπαθούν να γεμίσουν με ανάδρομες αφηγήσεις όσα οι ίδιοι θεωρούν τρύπες της πλοκής στο διάσημο πρότυπό τους: πώς συνδέθηκαν η Μίνα με τη Λούσι, πώς γνωρίστηκαν οι τρεις μνηστήρες της Λούσι κ.ο.κ. Στα θετικά του συγκεκριμένου έργου βρίσκεται το πολυδύναμο πορτρέτο του βρικόλακα. Ομως το βιβλίο είναι γραμμένο με το- κρυμμένο – σκεπτικό να γίνει χολιγουντιανή ταινία. Καταιγιστική πλοκή, καλοί και κακοί σε δράση, αστυνομικό μυστήριο, βία α λα Ταραντίνο, ιστορικό φόντο, ρομάντζο, σεξ, αίμα. Ωστόσο τα παντοδύναμα κλισέ αφαιρούν από το κείμενο τη δυναμική που κρύβει το πρωτότυπο έργο. Η σύγκριση των δύο βιβλίων είναι συντριπτική.

Τελευταία Νέα