Κοντεύει δυο αιώνες η Αθήνα που αντιστέκεται σε κάθε προσπάθεια εξωραϊσµού και οργάνωσης, κάθε σχέδιο εξανθρωπισµού της. Από την πρώτη µέρα που σχεδιάστηκε την πολέµησαν οι ίδιοι που την είχαν θελήσει πρωτεύουσα.

Κάθε µέτρο πεζοδροµίου της έχει κερδηθεί µε αγώνα, κάθε πλατεία της ήταν παραχώρηση των κτηµατιών που την έκοβαν και τη µοσχοπουλούσαν κοµµάτι κοµµάτι. Το µοναδικό σχέδιο που πρόλαβε να αποκτήσει ποτέ, πολεµήθηκε πόντο πόντο, η γη της αρµέχτηκε για να παραγάγει χρήµα, οι ελεύθεροι χώροι της στένεψαν, εξαφανίστηκαν. Δεν υπάρχει στην Ευρώπη πόλη πιο στενή, πιο βρώµικη, πιο υποβαθµισµένη και πιο περιφρονηµένη από τους ίδιους τους κατοίκους της. Λες και ζουν κάπου αλλού οι Αθηναίοι, δεν χορταίνουν να την καταπατούν και να την καταστρέφουν. Τα τελευταία είκοσι τρία χρόνια φαινόταν να µην έχει αποµείνει πια κανένας διατεθειµένος να κουραστεί για λογαριασµό της. Οι δεξιοί δήµαρχοι έρχονταν και παρέρχονταν, οι ψηφοφόροι τους, αποµακρυσµένοι δεκαετίες από την Αθήνα, τους ψήφιζαν και τους ξαναψήφιζαν χωρίς περίσκεψη και χωρίς αιδώ, οι αντιδήµαρχοι βιδώνονταν όλο και βαθύτερα στις πολυθρόνες τους, η ζωή υποβαθµιζόταν µέρα µε τη µέρα και δεν φαινόταν ελπίδα πουθενά. Ολοι έλεγαν ότι στο ΠΑΣΟΚ κανένας δεν θέλει να κατέβει στον δύσκολο στίβο των δηµοτικών εκλογών. Γιατί να φθαρεί πολιτικά χάνοντας, γιατί να παιδευτεί στον κυκεώνα του δήµου, γιατί να σπάσει τα µούτρα του στον αρτηριοσκληρωµένο του µηχανισµό αν τυχόν κερδίσει; Ποιος θα σκεφτόταν στα σοβαρά να τα βάλει µε τόσο βολεµένο κόσµο; Θα παιζόταν πάλι ένα κοµµατικό παιχνίδι εις βάρος της πόλης αυτής, εις βάρος της ζωής µας. Σαν κάτι να άλλαξε την Κυριακή, αφού και το ΠΑΣΟΚ αποφάσισε να στηρίξει την υποψηφιότητα Καµίνη. Μουδιάσαµε πια, αλλά πρέπει να ξαναβγούµε από την ακινησία. Η πόλη θέλει ελπίδα.

Τελευταία Νέα