ΟΙ θεωρίες της συνωμοσίας οδηγούν κατά κανόνα σε πολιτικά εκτρώματα. Στην περίπτωση τη δική μας έχουν οδηγήσει σε μια πλήρη αντιστροφή της πραγματικότητας σχετικά με την οικονομική κρίση και τη θέση μας στην Ευρώπη.

ΤΗΝ προηγούμενη εβδομάδα για παράδειγμα ένας Αμερικανός αναλυτής υποστήριξε, προκαλώντας την αυθόρμητη οργή μας, ότι η Ελλάδα θα βγει από το ευρώ και θα ακολουθήσει τον δρόμο της Αργεντινής.

ΓΙΑ όσους δεν θυμόμαστε τις περιπέτειες της λατινοαμερικάνικης πατρίδας του ποδοσφαίρου και του ταγκό, το 2002, η κυβέρνησή της με την υποστήριξη και με δάνεια των ΗΠΑ είχε προσπαθήσει να κρατήσει σταθερή την αξία του νομίσματός της.

Κάπως όπως εμείς με το ευρώ δηλαδή- μόνο που εμείς και να θέλουμε δεν μπορούμε να το υποτιμήσουμε.

ΤΟ αποτέλεσμα ήταν να μπει σε ύφεση διαρκείας, να βρεθεί αντιμέτωπη με γενικευμένο λαϊκό ξεσηκωμό και να αναγκαστεί τελικά να κάνει δραστική υποτίμηση και στροφή 180 μοιρών στην οικονομική της πολιτική.

ΑΥΤΟΣ ακριβώς είναι και ο κίνδυνος για την Ελλάδα.

Να υιοθετούμε μέτρα λιτότητας για να ξεπληρώσουμε το χρέος μας που θα μας βάζουν βαθύτερα στην ύφεση και που με τη σειρά της θα κάνει αναγκαία ακόμα πιο αυστηρή λιτότητα. Υπάρχει διέξοδος; Ασφαλώς, να πραγματοποιήσουμε ένα αναπτυξιακό άλμα.

ΠΡΟΣΦΑΤΑ σε ένα οικονομικό περιοδικό δημοσιεύτηκε μια συναρπαστική μελέτη που επιχειρούσε να εξηγήσει γιατί η Ιαπωνία απέκτησε βιομηχανία αυτοκινήτων ενώ η Αργεντινή απέτυχε.

ΟΙ λόγοι ήταν βέβαια πολλοί, ο πιο σημαντικός όμως ήταν ότι στην Ιαπωνία υπήρχε κοινωνική αποδοχή για ένα τέτοιο εγχείρημα και συστράτευση ιδιοκτησίας- εργαζομένων. Αντιθέτως στην Αργεντινή φτιάχτηκε μια κρατικοδίαιτη βιομηχανία που γρήγορα φαλίρισε.

Ο Γιώργος Παπανδρέου με επίκεντρο την πράσινη ανάπτυξη πιστεύει ότι μπορούμε κι εμείς να ξεφύγουμε από τη μιζέρια. Πράγματι η νέα τεχνολογία είναι ένα σημαντικό «παράθυρο ευκαιρίας». Οι κοινωνικές προϋποθέσεις ωστόσο έχουν πολύ μεγαλύτερη σημασία. Και αρκεί να δει κανείς την κατάσταση στα ελληνικά πανεπιστήμια ή στη δημόσια υγεία- τομείς πολύ πιο σημαντικοί από την ενέργεια- για να συνειδητοποιήσει το μέγεθος των αγκυλώσεων που πρέπει να αντιμετωπιστούν.

ΑΝ όχι ανάπτυξη όμως, τότε τι; Θα ζήσουμε σε καθεστώς μόνιμης ύφεσης με υψηλή ανεργία και συμπιεσμένους μισθούς;

Η εύκολη απάντηση, αυτή που δίνουν διάφοροι αναλυτές, είναι ότι θα φύγουμε από το ευρώ. Η δύσκολη απάντηση είναι ότι θα πρέπει να επιδιωχθεί μια νέα αρχιτεκτονική μέσα στην ΟΝΕ.

ΣΗΜΕΡΑ βέβαια μετά την καταστροφική πενταετία της Ν.Δ., η Ελλάδα δεν έχει την παραμικρή αξιοπιστία να ανοίξει τέτοια ζητήματα. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι ένα ευρώ κομμένο και ραμμένο στις ανάγκες της κ. Μέρκελ προκαλεί προβλήματα σε πολλές οικονομίες- όχι μόνο στην ελληνική.

ΕΝΑ αναπτυξιακό μέτωπο όπου οι χώρες της περιφέρειας θα αντιμετωπιστούν ως πρόβλημα της Κοινότητας και όχι ως ενοχλητικοί παρίες μπορεί να είναι αύριο προϋπόθεση για την επιβίωση της Ένωσης!

Τελευταία Νέα