ΠΩΣ ΟΙ ΜΠΙΤΛΣ ΕΙΣΧΩΡΟΥΝ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

ΤΟΥ ΣΑΙΞΠΗΡ ΚΑΙ ΠΩΣ Ο ΒΑΡΔΟΣ

ΦΛΕΡΤΑΡΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΤΑ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΑΙΩΝΕΣ

ΝΕΩΤΕΡΟ ΤΟΥ ΤΖΟ ΟΡΤΟΝ; Ο ΘΩΜΑΣ

ΜΟΣΧΟΠΟΥΛΟΣ ΦΤΙΑΧΝΕΙ ΤΟ

ΠΑΖΛ.

«Μπροστά σου συνέχεια το χειρότερο, μέχρι να σε κάνει να γελάσεις». Αυτή η φράση του Μπέκετ στριφογυρίζει στο μυαλό του Θωμά Μοσχόπουλου, διασκεδάζοντας τα διάφορα εμπόδια που παρουσιάζονται στη νέα φάση της καριέρας του.

Μετά τη διάλυση του «Αμόρε» (2006), η θεατρική επιχείρηση Ελληνική Θεαμάτων τού πρότεινε μόνιμη συνεργασία, προσφέροντάς του θέατρο με δύο σκηνές για να δουλέψει με την ομάδα του. Κι ενώ το θέατρο που επρόκειτο να χτιστεί σε ένα χρόνο βρίσκεται ακόμα στα σχέδια, ο καλλιτεχνικός προγραμματισμός (δύο παραστάσεις με ενιαίο τίτλο «Ό,τι προτιμάτε» και κοινή αισθητική) άρχισε να υλοποιείται. Η υπενοικίαση μιας αίθουσας του Φεστιβάλ Αθηνών στην «Πειραιώς 260» ήταν η λύση. Ωστόσο νέα αναποδιά παρουσιάστηκε, όταν η οικονομική διαφωνία της παραγωγής με το Φεστιβάλ διέλυσε τη συμφωνία. Η πρόταση να φιλοξενηθούν οι δύο παραστάσεις σ΄ ένα από τα θέατρα της ΕΛΘΕΑ, στο «Αλίκη», ήταν μια διέξοδος. Αλλά ένας mainstream χώρος, για μια νεανική θεατρική ομάδα με προφίλ καλλιτεχνικό- ερευνητικό, όπως και να το δεις, είναι μια αντίφαση που έχει να κάνει με ατμόσφαιρες, ποιότητες, νοοτροπίες. Πώς λοιπόν, ένας «περιθωριακός» του καλλιτεχνικού θεάτρου συνεργάζεται με την πιο ισχυρή θεατρική επιχείρηση και στεγάζει τη δουλειά του στο πιο εμπορικό θέατρο της πόλης;

«Όλες οι σχέσεις στηρίζονται σε μια σχέση αμοιβαίου συμφέροντος. Όσο διατηρείται μια ισορροπία τα πράγματα πάνε καλά. Όταν το ζητούμενο είναι πόσο πουλάς, συνεργάζεσαι με αυτούς που εκτιμούν το τι πουλάς, με ποιους και τι είναι το προϊόν, που είναι θέμα καλλιτεχνικής συνείδησης. Συμβιβασμούς κάνει ο καθένας παντού. Στη συγκεκριμένη περίπτωση έχω κάνει λιγότερους από αλλού. Όσο για την απόφαση να παίζουμε στο “Αλίκη”, αυτό που μέτρησε ήταν να μη διαλυθεί η ομάδα.

Στη φάση της δουλειάς που είμαστε μπορώ να προσαρμόσω την παράσταση. Έχει το ίδιο πλαίσιο σκηνογραφικά, ένα αφαιρετικό σκηνικό, κοινό και στις δύο παραστάσεις.

Επιδιώκουμε την αίσθηση της μαγικής εικόνας- από κει που είμαστε στο σκοτάδι παρουσιάζεται ένα φωτεινό κουτίκαι μια αίσθηση κολάζ, που υπήρχε το ΄60. Φαινομενικά ασύνδετα κομμάτια σε μια σύνθεση».

Περίεργο πείραμα.Πώς συνδέονται αισθητικά,ιδεολογικά,δύο αυτόνομες παραστάσεις, η «Δωδέκατη νύχτα» του Σαίξπηρ και το «Τι είδε ο μπάτλερ» του Τζο Όρτον;

Με το ποπ στοιχείο της αγγλικής κωμωδίας, που είναι μέρος της κουλτούρας τους και που θα υπάρχει και στο ποιητικό έργο του Σαίξπηρ και στη φάρσα του Όρτον. Σαρκασμός υπάρχει και στα δύο, σκοτεινά και ταυτόχρονα πάρα πολύ αστεία έργα. Σε εποχές κρίσης, η έννοια της κωμωδίας είναι μια αντίδραση, όπου το γέλιο ταυτίζεται με τον σαρκασμό. Η αισθητική των σίξτις και η μουσική συνδέει τους δύο κόσμους.

Οι Μπιτλς και η μουσική τους θα υπάρχουν και στις δύο παραστάσεις με μουσικά αντιδάνεια. Ο Χρήστος Λούλης (Τζον Λένον), ο Αργύρης Ξάφης (Πολ ΜακΚάρντνεϊ), ο Σωκράτης Πατσίκας (Τζορτζ Χάρισον), ο Θάνος Τοκάκης (Ρίνγκο Σταρ) παίζουν ζωντανά μια παρωδία των Μπιτλς πάνω σε δύο τραγούδια από την εποχή του Σαίξπηρ, ενώ βουβές και τραγουδιστικές εμφανίσεις με ξαναγραμμένη μουσική σε τραγούδια των Μπιτλς θα υπάρχουν στον Όρτον. Αυτό το μπλέξιμο των εποχών με ενδιαφέρει πάρα πολύ.

Η κάθε παράσταση θα διαρκεί μιάμιση ώρα και τα Σαββατοκύριακα θα παίζονται η μία μετά την άλλη, δημιουργώντας έναν διάλογο μεταξύ τους. Όχι, δεν φοβάμαι τη μεγάλη διάρκεια. Γιατί το βαριέμαι δεν έχει να κάνει με τη διάρκεια. Υπάρχουν παραστάσεις μιας ώρας που δεν αντέχεις, ενώ μας έχουν γοητεύσει παραστάσεις μακράς διάρκειας.

info

Η «Δωδέκατη νύχτα» και το «Τι είδε ο μπάτλερ»με ενιαίο τίτλο «Ό,τι προτιμάτε»προγραμματίζεται να κάνουν πρεμιέρα στις 31 Ιανουαρίου, στο θέατρο «Αλίκη» (Αμερικής 4, τηλ.

210-3210.121).